Al een aantal keer was ik met de auto de verkeersborden gepasseerd waarop Museum Voorlinden stond aangegeven.  Ook had ik erover gelezen en erover gehoord op radio en televisie. Een nieuw museum, zó dicht bij huis, waarom was ik daar nog niet geweest? Afgelopen zondagmiddag had ik een paar uur voor mezelf en dus tufte ik in mijn Twingo naar Wassenaar.

Museum Voorlinden is een particulier museum voor hedendaagse en moderne kunst en ligt op het prachtige Landgoed Voorlinden aan de Buurtweg in Wassenaar. Voor mij een bekende plek, omdat familie van mijn man daar lang heeft gewoond en mijn schoonmoeder zelfs in deze straat opgroeide. Wel apart dat dit landgoed mij destijds nooit is opgevallen. De ligging is werkelijk fenomenaal. Vanaf het parkeerterrein loop je in ongeveer tien minuten naar het museum toe. Ergens in de verte zie je het liggen, het doemt op uit de groene velden en is omgeven door veel natuurschoon. Voorlinden is sinds 2011 eigendom van kunstverzamelaar Joop van Caldenborgh. In 2013 is men begonnen met de bouw van het museum, dat op 11 september 2016 open ging voor publiek.

Je passeert eerst het museumrestaurant, dat zeer sfeervol is en bovendien goede koffie heeft, niet geheel onbelangrijk wat mij betreft. Als je verder loopt zie je een groot modern gebouw, dat is het museum. Omdat het een particulier museum is, is de museumkaart niet geldig. De ervaring van dit museum is de toegangsprijs van vijftien euro echter meer dan waard. Het gebouw neemt direct bezit van je zodra je er een voet binnen zet. Grote, witte ruimtes met immens hoge plafonds, ze nemen je op, zuigen je mee het gebouw in.

Ik geniet het meest in een museum als het gebouw ook iets met mij doet. Dat was bij Museum Voorlinden zeker het geval. Op veel plekken in het museum heb je prachtig uitzicht naar buiten. De omgeving is bijna een met het interieur. Op sommige plekken zijn banken neergezet, zodat je gewoon even lekker naar buiten kunt turen. Ik was er nu natuurlijk in de winter, maar het moet hier ’s zomers helemaal mooi zijn.

De collectie en tentoonstellingen zijn zeer boeiend. Bijzondere kunst, die je met andere ogen naar de wereld laat kijken. Door de grote ruimtes ben je je heel bewust van je lijf, ik voelde me klein (dat ben ik ook) maar prettig in dit gebouw. Over de kunst ga ik verder niets schrijven, daar ben ik niet de aangewezen persoon voor. Ik heb veel foto’s gemaakt en met een kleine selectie wil ik je over de streep trekken jezelf de ervaring van dit museum te gunnen. Je zult zien dat je er een rijker mens van wordt…

De hele week was ik het al van plan: hardlopen. Op 6 november vorig jaar liep ik mijn laatste rondje en begon een vervelende heupblessure mij parten te spelen. Op advies van Marloes, mijn masseuse en tevens fysiotherapeut, ben ik toen (tijdelijk) gestopt met hardlopen. Mijn lijf had duidelijk rust nodig. De blessure, een ontstoken peesplaat op mijn linkerheup, was waarschijnlijk door overbelasting ontstaan.

Helemaal niet sporten vind ik geen optie. Mijn lijf is eraan gewend te sporten en geestelijk heb ik het ook nodig. Het is enorm frustrerend als je door een blessure niet de sport mag doen die je graag doet. Fietsen had zeker wel gekund, maar het jaargetijde leent zich er wat mij betreft niet zo goed voor. Al die bladeren en nattigheid op de fietspaden zorgden ervoor dat ik mijn mogelijkheden tot bewegen verder moest onderzoeken.

Hoe lullig ook, het feit dat een vriendin van me een hernia heeft, kwam mij erg goed uit. Het enige dat zij kon en mocht doen, was wandelen. Ik heb me dus bij haar aangesloten en inmiddels lopen we elke week tussen de zeven en negen kilometer. We stappen flink door en blijken van nature hetzelfde looptempo te hebben, terwijl zij een stuk langer is dan ik. Wandelen is heerlijk, zeker in de frisse avondlucht. Met een vriendin samen lopen is nog leuker, want tijdens wandelen kun je lekker bijpraten. Hartstikke gezellig dus.

Toch bleef het hardlopen kriebelen. Met mijn heup gaat het sinds een week een stuk beter en daarom kwam de gedachte in mij op om het maar weer te gaan proberen. Gek genoeg zijn daar dan opeens drempels. Hoge drempels. Twijfel over hoe het zou gaan, twijfel over of ik mijn heup zou gaan voelen, angst voor het feit dat ik waarschijnlijk weer van nul af aan kon beginnen, allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik het elke dag uitstelde om mijn hardloopschoenen weer aan te trekken.

Tot mijn wandelafspraak gisteravond niet door ging. In mijn eentje ’s avonds wandelen vind ik niet echt prettig en ik wilde wel minstens een keer per week intensief blijven bewegen. Ik nam mij dus voor de volgende dag te gaan hardlopen. Niet teveel van mezelf verwachten, gewoon in een rustig tempo een klein rondje lopen.

Vanmorgen hees ik mij dus eindelijk weer in de hardloopoutfit en trok mijn schoenen aan. Wel een wintertight aan, hardloopmuts op en hardloophandschoenen aan, want het vroor toen ik de deur uit ging. Muziek in mijn oren, verstand op nul en gaan.

Enorm blij werd ik ervan en de eerste kilometers vielen niet tegen. Ik genoot van het prachtige weer en het feit dat ik überhaupt weer aan het hardlopen was. Wat had ik dit gemist! Na twee kilometer begon ik wel mijn heup te voelen. Geen pijn, maar wel wat gevoelig. Ik probeerde zoveel mogelijk te focussen op een ontspannen loop, maar waarschijnlijk liep ik juist daardoor niet helemáal ontspannen. Gek hoe dat werkt. De gevoeligheid in mijn heup heb ik maar even geaccepteerd. Het was te doen en ik heb niets geforceerd.

Het begin is er tenminste weer en daar ben ik echt heel blij om. De eerste hobbel is genomen. Nu afwachten hoe mijn lijf de komende dagen reageert op deze activiteit en als dat goed gaat, ga ik rustig weer opbouwen. Niet meteen grote doelen van 10-15 kilometer stellen, maar kijken hoe het gaat en vooral genieten tijdens het hardlopen. Just do it!

 

Doelen zijn er om behaald te worden. Zoals ik in mijn vorige blog beschreef, is een van mijn doelen dit jaar om vaker een museum te bezoeken. Dus vatte ik gister maar direct de spreekwoordelijke koe bij de horens en reed ik naar Den Haag. Het Gemeentemuseum stond op mijn lijstje, daar was ik heel lang niet geweest.

Het gebouw op zich is al een lust voor het oog. Architect Berlage heeft zo’n bijzonder art deco-gebouw ontworpen, het ademt een prettige sfeer uit en is naar mijn idee zowel van binnen als van buiten werkelijk schitterend. Het verbaasde mij dan ook niet te lezen dat Berlage wilde dat dit gebouw zijn allerbeste werk zou worden. Treurig is het dan ook dat hij het eindresultaat nooit heeft kunnen zien, omdat hij een jaar daarvoor overleed.

Het was heel erg druk in het museum en de rij bij de kassa was lang. Gelukkig heb ik een museumjaarkaart, waardoor ik de rij links kon laten liggen. Wat mij opviel waren de vele kinderen in het museum. Musea zijn de laatste jaren veel toegankelijker en leuker voor kinderen geworden. Stil zijn en nergens aanzitten is in veel musea verleden tijd. Dat maakt het voor kinderen meteen een stuk interessanter. Ook bieden musea vaak speurtochten voor kinderen en zijn er veel interactieve activiteiten. Gisteren was ik echter lekker in mijn uppie in het museum. Van de drukte om je heen heb je dan veel minder last, je kunt heerlijk je eigen pad kiezen.

Ik begon bij de tentoonstelling ‘Kijk! Glas’, daarna genoot ik van de tentoonstelling over Givenchy en zag de meest prachtige jurken die hij ontwierp voor Audrey Hepburn, wat mij betreft een van de knapste vrouwen aller tijden. Wat me opviel was hoe tijdloos de jurken waren, Givenchy was zijn tijd ver vooruit. De meeste jurken zou je nu nog zo aan kunnen trekken. Met sculpturen heb ik minder, dus de tentoonstelling ‘Van Rodin tot Bourgeois’ vond ik minder interessant. Wel genoot ik van ‘Het wonder van Delfts blauw’ en natuurlijk van de moderne kunst die tot de vaste collectie van het Gemeentemuseum behoort. De grootste verrassing vond ik de tentoonstelling over de Amerikaanse kunstenaar Alice Neel, voor velen een onbekende. Heel goed dat het Gemeentemuseum aandacht geeft aan deze relatief onbekende kunstenaar en haar indrukwekkende portretten toont.

Nadat ik alle zalen in het museum had bezocht, ben ik aansluitend naar het naastgelegen Fotomuseum gegaan. Een klein museum, waar ik nog nooit geweest was. Er was een prachtige tentoonstelling over Werner Bischof. Als je een bezoek aan het Gemeentemuseum brengt, is het echt aan te raden om meteen ook het Fotomuseum mee te pakken. Het is een klein museum, maar zeker de moeite waard.

Ik ben blij dat ik mezelf dit doel heb gesteld. Museumbezoek is voor mij echt verrijking van mijn geest en daar heb ik grote behoefte aan. Ik geniet van kunst in vele vormen en voor mij zijn dit soort uitstapjes pure ontspanning. Ook wil ik dit mijn kinderen meegeven, dus binnenkort neem ik hen ook weer eens mee naar een museum. Binnenkort ga ik naar Boijmans van Beuningen, waar ik jaren geleden voor het laatst ben geweest. Ik verheug mij er nu al op!

Het nieuwe jaar is alweer twee dagen onderweg. Na een hele gezellige oudejaarsavond, werd ik op nieuwjaarsdag rond een uur of tien wakker. Terwijl man, kinderen en hond nog in diepe rust waren, ben ik de kerstboom af gaan tuigen en de andere kerstprullaria op gaan ruimen.  Hoe zeer ik mij altijd verheug op de feestdagen in december, hoe fijn vind ik het ook altijd als ze weer achter de rug zijn. Ruimte in mijn huis en weer over tot de orde van de dag. In plaats van ontbijtjes met croissants, roerei en vers geperst sinaasappelsap, gewoon weer een smoothie met fruit.

Op oudjaarsdag ben ik altijd enorm sentimenteel. Ik neem dan met mezelf het afgelopen jaar door en sluit het af om middernacht. Met een flinke ratelband knallen we dan het oude jaar eruit, alle slechte dingen weg, alle mooie dingen in herinnering. En dan ligt daar het nieuwe jaar, als een lege bladzijde in een nieuw notitieboekje.

Ik houd ervan, zo’n fris, nieuw jaar. Alsof de teller weer even op nul staat. In plaats van goede voornemens stel ik mezelf doelen. Voor mij klinken doelen een stuk concreter dan goede voornemens. Dit jaar wil ik meer boeken lezen, beter de krant lezen en het nieuws volgen, mijn contacten beter onderhouden en meer musea bezoeken. Mijn doelen hebben dus vooral te maken met verrijking van mijn geest.

Natuurlijk ga ik ook dit jaar door met lekker en gezond koken, veel aandacht geven aan mijn kinderen en gezin, lekker sporten en hard werken. Dat zijn voor mij echter geen aparte voornemens meer, die dingen zijn inmiddels onderdeel van mijn leven geworden.

Wat betreft dat sporten hoop ik dat 2017 een beter jaar wordt dan 2016. Met mijn heupblessure gaat het gelukkig beter en ik ga deze week voorzichtig weer proberen het hardlopen op te pakken. De wekelijkse wandelingen met Bianca houd ik er ook in, die bevallen uitstekend. Ook de racefiets roept mij dagelijks vanuit de schuur. Dat roepen zal ik binnenkort ook echt niet meer kunnen negeren.

De eerste maanden van het jaar staan bij mij ook in het teken van verjaardagen. Morgen wordt mijn man Remko 50, een maand later ben ik zelf jarig en mijn moeder en zoon zijn ook nog jarig in deze periode. Veel feestjes en gezelligheid dus. Waar veel mensen de alcohol na 1 januari (even) vaarwel zeggen, is dat bij mij een uitdaging. Minder drinken is toch ook voor mij wél een goed idee, daarom voor mij voorlopig alleen in het weekend een drankje.

Voorlopig staat de agenda in januari alweer vol met allerlei leuke afspraken. Bioscoop, eten met vrienden, uit eten met vriendinnen en met de kinderen naar het ‘Kinderen voor kinderen kerstvakantieconcert’. Ik ga dus in 2017 gewoon door met genieten!

Het einde van het jaar nadert. Zoals elk jaar kijk ik eind december terug op het afgelopen jaar. Wat voor jaar was het? Welk cijfer zou ik dit jaar geven? Wat is er gebeurd, wat heeft dit jaar me opgeleverd en wat heb ik geleerd? Eigenlijk teveel om in één blog te verwerken, maar ik ga toch een poging wagen.

Het jaar begon goed, ik kreeg de kans om de ploegenpresentatie van wielerploeg Giant Alpecin bij te wonen op de Italiaanse ambassade in Berlijn. Berlijn stond al jaren hoog op mijn lijstje, dus het was een cadeautje dat ik zo’n gaaf evenement in deze stad mocht bezoeken. Mooie herinneringen, bijzondere wandelingen in koud Berlijn, bedekt onder een laag sneeuw. Bovendien was dit belangrijk in verband met mijn aspiratie meer professioneel te willen schrijven.

Wat betreft dat schrijven werd 2016 een goed jaar. Ik schreef niet alleen in opdracht voor Herzog Medical een blog over de ploegenpresentatie in Berlijn en publiceerde dit jaar 28 blogs, maar  begon ook mijn eigen bedrijf: Bureau Lijn. Ik heb 21 afleveringen van InCycle vertaald van het Engels naar het Nederlands, iets waar ik ontzettend veel van geleerd heb: werken met een flinke deadline, Engelse wielertermen, achtergronden over de wielersport en de onvoorspelbaarheid van de televisiewereld. Niet exact weten wanneer je te vertalen stukken ontvangt en toch je tijd beschikbaar houden. Voor een ‘planner’ als ik was het heel verfrissend en bevrijdend dat ik in staat bleek te zijn hiermee om te gaan, al was dat aanvankelijk best lastig.

Toen ik begon met Bureau Lijn ben ik een dag minder gaan werken bij mijn man, om op die manier ruimte te hebben mijn opdrachten goed uit te voeren. Daarnaast wilde ik ook voldoende tijd over houden om aandacht aan mijn kinderen te besteden. Dat was destijds tenslotte een van de redenen mijn baan in Amsterdam op te zeggen. Als ik terugkijk op 2016, ben ik tevreden hierover. Ik heb veel tijd doorgebracht met de kinderen. Ik heb ze veel begeleid bij het maken van huiswerk, boekbesprekingen, spreekbeurten en toetsen. Het is heerlijk om zo betrokken te zijn en te weten wat zij leren op school en zicht te hebben op wat hen bezig houdt.

Sporten deed ik dit jaar ook, vooral hardlopen. Voor het eerst liep ik langere afstanden dan tien kilometer en was daar zelf verbaasd over. Grenzen verleggen, kijken hoe ver ik kon gaan, tot ik een blessure kreeg en tijdelijk niet meer mocht hardlopen. Omdat de herfst en winter zich wat mij betreft niet heel goed lenen om buiten te fietsen, ging ik wandelen. Nu maak ik elke week een flinke wandeling met een vriendin die ook een blessure heeft. Ik wist niet dat ik dat ook leuk zou vinden, maar ik geniet er echt van! Ook merk ik dat even wat gas terug in plaats van altijd maar de grens opzoeken heel prettig is.

Tussendoor mocht ik op uitnodiging van BBB Cycling in het donker fietsen op het circuit van Zandvoort, een hele gave ervaring! Het fietsen pak ik echt binnenkort weer op, want de blaadjes zijn van de fietspaden, dus ik durf weer. Bovendien heb ik dit jaar extreem weinig op de racefiets gezeten en ik mis het.

De moeilijkste en meest kwetsbare blog die ik dit jaar publiceerde, was die over pesten. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. Het heeft me veel positieve reacties opgeleverd en duidelijkheid over sommige bestaande contacten. Voor mij werkte het bevrijdend mijn verhaal op papier te zetten. Daarna lukte het mij beter om écht mijn eigen koers te varen. Ik richt me op  oude contacten met mensen die mij goed en lang kennen en investeer in de nieuwe mensen die ik heb leren kennen dit jaar. Mensen die mij accepteren zoals ik ben. Ik realiseer mij meer dan ooit dat bloggen vraagt om een olifantenhuid. Ik kreeg dit jaar het verwijt niet tegen kritiek te kunnen. Ik weet dat dat onzin is. Wat mij betreft ligt het vooral aan de manier waarop de kritiek geuit wordt en op welke plek dit gebeurt. Kritiek betekent vaak ook betrokkenheid, dus die waardeer ik wel degelijk. Wat ik ook weet, is dat ik wil dat mensen met míj een gesprek aangaan, in plaats van óver mij. Daar ligt voor mij een duidelijke grens.

Ik voel me eind 2016 sterker dan aan het begin van dit jaar. Er is veel gebeurd, maar de teller slaat absoluut door naar de positieve kant. 2016 krijgt van mij een 8,5.
Moedig voorwaarts in 2017 dus!

(Foto’s via Pinterest)

Meditatie is een vorm van spirituele oefening. Vele religies en geloofsstromingen kennen de meditatie in een of andere vorm. In de 20e eeuw ontstond in het westen hernieuwde belangstelling voor meditatie en bewustzijnsverruiming. Meditatie is nu vooral bekend uit het hindoeïsme en boeddhisme, waarin meditatie een essentiële methode is om de doeleinden die ze beschrijven te bereiken (bron: Wikipedia).

Vorig jaar maakte mijn dochter Ellemijn kennis met mediteren door een workshop die op de buitenschoolse opvang werd aangeboden. Ze bleek het erg fijn te vinden en riep al snel dat ze op meditatieles wilde. Sandra Rijpsma van Studio Body & Mind bleek meditatielessen te geven en gaf ook speciale lessen voor kinderen.

Al snel volgde Ellemijn de lessen en ze genoot er enorm van. Bovendien bleek ze behoorlijk goed te zijn in mediteren en merkten we thuis al snel een groot voordeel: ze kon beter in slaap komen. Toen mijn zoon Willem op een bepaald moment ook moeite had om ’s avonds in slaap te vallen, heb ik hem ook opgegeven voor de meditatielessen. Dit jaar gingen broer en zus dus samen en inmiddels kunnen en willen ze niet meer zonder.

In een wereld waar we de hele dag door ontzettend veel prikkels op ons af krijgen en we ze zelf ook vaak opzoeken, wordt het soms best druk in je hoofd. Bij mij tenminste wel, ik heb daar al vaker over geschreven. Toen ik begin dit jaar mijn kinderen weer eens afleverde bij de meditatieles, dacht ik: “waarom ga ik dit zelf eigenlijk niet doen?” Nadat ik bij Sandra geïnformeerd had naar de mogelijkheden, startte ik kort daarna met mediteren voor beginners. Sandra gaat uit van het idee dat je in een aantal lessen kunt leren mediteren, om het daarna zelf te doen.

Met een groep van ongeveer zes vrouwen volgde ik met veel plezier de meditatielessen. Tijdens mijn zwangerschappen had ik al kennis gemaakt met yoga, waar je ook te maken krijgt met focussen op je ademhaling, iets dat bij mediteren een grote rol speelt. We leerden verschillende meditatie-oefeningen en ik merkte dat ik me redelijk makkelijk kon ontspannen. Mijn hoofd werd er leger van en mijn lijf raakte meer ontspannen. Het een zal met het ander te maken hebben, dus het was een goed idee geweest om te leren mediteren. De sfeer was gemoedelijk en prettig. Het was bijzonder om te merken hoe open iedereen was in een groep vreemden.

Na een aantal lessen had ik inderdaad geleerd om te mediteren en ging ik er thuis mee door. Ik heb een tijdje de app ‘Headspace’ gebruikt, waarbij een man met een prettige stem je (in het Engels) precies vertelt wat je moet doen. Opvallend daarbij is, dat het accent ligt op het niet willen controleren van je gedachten, maar ze juist van een afstand te observeren, zonder oordeel. En geloof me, dat is hartstikke moeilijk! Ik gebruikte ook de oefeningen die ik bij Sandra had geleerd en kwam daarnaast een hele goede op internet tegen: de vijf minuten meditatie.

Afgelopen maanden heb ik mezelf een doel gesteld, om er op die manier voor te zorgen dat ik bleef mediteren. Ik wilde 100 dagen mediteren en dat is me gelukt! Behalve toen ik met zware keelontsteking in bed lag afgelopen zomer, heb ik het elke dag volgehouden. Soms twee minuten, soms tien, maar ik deed het dagelijks voordat ik ging slapen. Het kwam mijn nachtrust ten goede. De vijf minuten meditatie gebruikte ik het meest en dat doe ik nog steeds. Deze oefening is eenvoudig en effectief. Omdat je zo focust op het tellen, is er geen enkele ruimte voor andere dingen in je hoofd. Het maakt je hoofd dus direct leeg, wat ik heel prettig vind.

Mediteren zweverig? Absoluut niet. Ook de lessen bij Sandra zijn dat niet. Ik ben veel te nuchter om iets zweverigs te doen. Beide beentjes op de grond en lekker aarden, dat is wat bij mij past. Nu de 100 dagen voorbij zijn, mediteer ik niet meer dagelijks. Ik merk vanzelf wanneer ik het weer nodig heb en dan pak ik de discipline weer op.
Helemaal ‘zen’ zal ik toch wel nooit worden 😉

(Foto’s, behalve de bovenste, via Pinterest)

Vroeger hield ik nooit van erwtensoep. Het was een van de weinige dingen die ik écht niet lekker vond. Van die dikke snert met vieze Unox-worst erin, de rillingen liepen me over het lijf als ik dat rook. Tót ik het vorig jaar zelf maakte in de slowcooker. Dit is een ideaal apparaat, dat ik eigenlijk alleen in de herfst en winter gebruik. In die tijd van het jaar vind ik het namelijk heerlijk om stoofpotten en soepen te maken en daar is de slowcooker perfect voor. Nu het buiten eindelijk lekker koud is, wordt het wat mij betreft ook weer tijd voor erwtensoep.

Ook vandaag maakte ik erwtensoep in de slowcooker. Koken met behulp van een slowcooker kent vele voordelen:
– Hij werkt op elektriciteit. Dankzij de constante lage temperatuur is aanbranden onmogelijk. Je kunt dus gerust weg gaan, zonder dat dit gevaar oplevert. Behoorlijk handig als je een druk leven hebt.
– In de slowcooker worden ingrediënten op een lage temperatuur gegaard, wat een pure, intense smaak oplevert. Het garen gaat langzaam en ingrediënten kunnen daardoor lekker op elkaar inwerken.
– Gerechten die in de slowcooker worden bereid zijn vaak vetarm.  Bij de meeste recepten hoef je geen vet te gebruiken.
– Groente blijft een beetje knapperig en worden niet stuk gekookt, waardoor vitamines blijven behouden.

Graag deel ik mijn recept met jullie. Het snijden van alle groente kost je ongeveer een half uur. Zodra je alles erin hebt gedaan, heb je de rest van de dag tijd voor andere dingen, terwijl ondertussen je soep staat te pruttelen.

Erwtensoep van Lijn

Ingrediënten:
1 pak biologische spliterwten
2 biologische schouderkarbonades
1 biologische knolselderij
1 biologische prei
4-5 gekleurde biologische wortel (wortelmix)
1 biologische zoete aardappel
2 blokjes biologische groentebouillon
1,5 liter water
1 biologische rookworst van de slager

Bereiding:
Zet de slowcooker aan op de hoge stand en laat 20 minuten warm worden.
Snijd de prei in ringetjes en was deze goed, zodat er geen zand meer tussen zit.
Schil de wortels, de knolselderij en de zoete aardappel en snijd alles in kleine blokjes.
Als de slowcooker na 20 minuten warm is, zet je de slowcooker op de lage stand.
Doe eerst de spliterwten onderin. Leg dan de karbonades er bovenop. Vervolgens leg je de prei erop en dan ook de blokjes zoete aardappel, wortel en knolselderij. Giet het water erbij en voeg de bouillonblokjes toe.
Doe de deksel erop en laat ongeveer 10 uur opstaan.
Haal dan de karbonades uit de slowcooker en snijd het vlees in stukjes. Pureer met een staafmixer alle andere ingrediënten. Je kunt net zo fijn pureren als je zelf lekker vindt.
Doe vervolgens het vlees er weer in en voeg ook plakjes rookworst toe. Voeg eventueel zout en peper toe.

Serveer de erwtensoep met roggebrood en katenspek met mosterd. Eet smakelijk!

NB: Heb je geen slowcooker in huis? Gebruik dan een soeppan van minstens 5 liter inhoud. Breng de spliterwten, de karbonades en 1,5 liter water met wat zout aan de kook. Laat 45 minuten doorkoken. Voeg daarna de overige ingredienten toe en breng opnieuw zachtjes aan de kook voor ongeveer 30 minuten. Pureer daarna alles met een staafmixer.

 

 

 

 

 

 

Wekenlang heb ik mij erop verheugd: de Bruggenloop in Rotterdam op 11 december aanstaande. Vijftien kilometer hardlopen over een uitdagend parcours met zes bruggen erin, waaronder de Brienenoordbrug.

Sinds half mei heb ik niet meer op de racefiets gezeten, de focus lag volledig op hardlopen. Zelfs op zomervakantie gingen de hardloopschoenen mee en stond ik extra vroeg op om de grootste bloedhitte op Samos te vermijden.

Toen mijn man begin september onverwachts meedeed aan de Dam tot Dam-loop en zonder veel te trainen zomaar zestien kilometer hardliep, ben ik ook mijn grenzen maar eens gaan verleggen. Tot dat moment was ik aan het trainen voor de tien kilometer en acht á tien kilometer liep ik inmiddels best regelmatig. Ik ontdekte dat ik verder kon, langere afstanden kon lopen en het nog leuk vond ook.

Ik had al vaak gehoord en gelezen over de Bruggenloop. Als ik ruim twaalf kilometer kon hardlopen, dan zou vijftien kilometer me ook wel lukken. Ik was zeer gemotiveerd om te trainen en genoot ervan. Ik had drie jaar geleden, toen ik met hardlopen begon, nooit gedacht dat ik dit soort afstanden zou lopen.

Tot ik een week of drie geleden opeens pijn in mijn linkerheup kreeg. Een zeurderig gevoel, dat zelfs met gewoon wandelen te merken was. Gelukkig laat ik me elke 2-3 weken masseren bij Feelgood Marloes Hansen. Normaal gesproken is dat lekker, nu vloog ik bijna tegen het plafond toen ze mijn heup ging masseren. Midden in een gesprek moest ik stoppen met praten, zo gevoelig was het.

De week daarop was de pijn wat minder, maar deze week kwam ‘ie helaas toch weer terug. Marloes is ook fysiotherapeut, dus ik stuurde haar afgelopen weekend een bericht met de vraag of hardlopen wel een goed idee was. Ik moest trainen tenslotte! Ik was net zo lekker bezig! “Niet lopen!!” was de reactie van Marloes op mijn bericht. Duidelijk. Hele weekend sacherijnig van geweest. De tijd begon te dringen en ik wilde niet afhaken.

Vandaag merkte ik dat ik een knoop wilde doorhakken. Niet kunnen trainen en weten dat je je hebt ingeschreven voor zo’n hardloopevenement is namelijk zeer frustrerend. Na overleg met Marloes heb ik dus net de knoop doorgehakt dat ik dit keer niet meedoe aan de Bruggenloop. Ik baal daar enorm van, dat zullen de sporters onder jullie vast begrijpen.

De Bruggenloop zou zonder blessure al uitdagend zijn, met een blessure is het simpelweg onverstandig dit plan uit te voeren. Helaas pindakaas dus. Willen is niet altijd kunnen…

Geïnspireerd door de kookworkshop die ik afgelopen maandagavond deed, bracht ik gisteren een bezoek aan de biologische supermarkt. In Voorschoten hebben we er sinds een aantal maanden eentje en vreemd genoeg was ik daar nog nooit binnen geweest.

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, ging ik gezonde sportrepen maken. Ik had dus gedroogde vijgen, dadels, kokos, kokosolie, ongebrande cashewnoten en walnoten nodig. Voor de variatie kocht ik dit keer ook cranberry’s. Ik maak deze repen elke keer een beetje anders. Je kunt eindeloos variëren door ander fruit en/of andere noten te gebruiken.

Mijn bezoek aan deze supermarkt had dus een duidelijk doel en verder zou ik wel zien wat ik aan mooie producten tegenkwam. Ik had nog geen vijf stappen gezet in de winkel, toen mijn oog viel op hele vrolijke wortels. Een soort kleine winterpeen in verschillende kleuren. Die kon ik mooi combineren met een butternutpompoen (ook wel flespompoen genoemd).

Verderop zag ik ook bijzondere bietjes. Rode bietjes kennen we allemaal wel, maar dit waren gele bietjes. Er lag een opengesneden biet bovenop de andere in de bak, zodat je kon zien hoe ze er van binnen uitzien. Ik kocht er een aantal, een recept zou ik later wel opzoeken.
Bij de wilde tomaatjes die ik zag liggen, kon ik me ook niet beheersen. Wat een lust voor het oog! Thuis had ik ook nog veel cherrytomaatjes in twee kleuren liggen. Aangevuld met de wilde variant zou ik er mooi een tomatenrelish van kunnen maken.

Maar goed. Omdat je niet alles in een blog kwijt kunt, beperk in mij nu tot het recept van de soep die ik gister maakte. Ik houd van soep maken, zeker in het najaar en de winter. Soep smaakt wat mij betreft altijd en groot voordeel is dat je er een gigantische hoeveelheid groenten in kunt verwerken. In een tijd waarin we vaak niet topfit zijn en te maken hebben met verkoudheid en grieperigheid, is zulk eten niet alleen ‘comfortfood’, maar helpt het ook om je weerstand te verhogen. Zelf eet ik bij voorkeur biologische groenten, omdat die meer smaak hebben. Als je ze te prijzig vindt, kun je in het volgende recept natuurlijk ook ‘gewone’ groenten gebruiken.

Pompoen/wortelsoep

Ingrediënten:
1 biologische butternutpompoen
5-6 biologische gekleurde wortels (of 2-3 biologische winterpenen)
1 biologische rode ui
2 biologische knoflooktenen
4 cm verse biologische gember, fijn gehakt
2-3 eetlepels kokosolie
2 blokjes biologische groentebouillon
1,5-2 liter kokend water
zout (naar behoefte)
1 theelepel djinten
1 theelepel kurkuma
1 theelepel kerrie
1/2 theelepel laos
1/2 theelepel ketoembar
1/2 theelepel cayennepeper
(Alle gedroogde kruiden ook bij voorkeur biologisch)

Verder nodig: grote (soep)pan en een staafmixer.

Bereiding:
Verhit de kokosolie in een flinke pan.
Snipper de ui en fruit deze een paar minuten. Pers de knoflook uit en fruit even mee met de ui.
Snijd ondertussen de pompoen doormidden en verwijder het vruchtvlees. Snijd de pompoen in stukjes van 1-2 cm. Voordeel van een flespompoen is dat hij weinig vruchtvlees heeft en je de schil gewoon mee kunt koken.
Schil de wortelen met een dunschiller en snijd in kleine stukjes.
Zet ondertussen water op, zodat je straks gekookt water kunt toevoegen.
Voeg alle gesneden groente toe aan het uit/knoflookmengsel en bak circa 5 minuten mee. Voeg de gehakte gember toe en bak deze nog ongeveer 3 minuten mee.
Voeg alle gedroogde kruiden toe en schep goed om. Laat dit ongeveer 5 minuten een beetje pruttelen.
Voeg dan het gekookte water en de bouillonblokjes toe en roer alles goed om. Voeg zoveel water toe, dat de groenten ongeveer 1-2 cm onder water staan.
Breng het geheel aan de kook, doe dan de deksel op de pan en laat op een laag vuur alles in ongeveer 25-30 minuten goed gaar worden.
Draai dan het vuur uit en pureer met de staafmixer alles tot een mooie gladde massa.
Proef de soep en voeg eventueel nog wat zout toe.
Serveer met verse gehakte koriander.

Eet smakelijk!

Vorig jaar leerde ik Martine Trouw kennen. We ontmoetten elkaar bij meditatieles. Martine bleek darmtherapeute en natuurvoedingsdeskundige te zijn en heeft haar eigen praktijk: ‘An apple a day‘. In deze tijd van het jaar organiseert zij workshops, die zij ‘Verantwoord Sinterklaas’ noemt. Op de Facebookpagina van An apple a day zag ik deze workshop voorbij komen als evenement. Nadat ik geïnformeerd had of er nog plek was, schreef ik me meteen in.

Gisteravond was het zover. Om 20.00 uur stond ik bij Martine op de stoep. Samen met vijf andere vrouwen, die ik grotendeels bleek te kennen, gingen we een avondje verantwoord bakken. Eigenlijk ben ik meer van het koken en bakken vind ik vaak gedoe. Bovendien ben ik geen zoetekauw, waardoor bakken ook minder snel in me opkomt. Maar, omdat ik in deze fase van mijn leven graag nieuwe dingen probeer, stelde ik mij open voor deze bak-ervaring.

Voor iedereen was er een leuke rood-wit geblokte schort en overal stonden bakbenodigdheden. Terwijl we allemaal met een grote beker thee rond de tafel zaten, vertelde Martine iets meer over haar praktijk en welke rol suiker in haar leven speelde. Ze liet ons hele bittere chocolade proeven. Die van 92% cacao vond ik de lekkerste. Vanwege mijn veranderde eetpatroon de afgelopen jaren, was dit voor mij geen onbekend product.

Er waren vijf recepten waar we uit konden kiezen. In duo’s gingen we van start. Martine en ik zouden een kerststol gaan maken. Niet de typische kerststol zoals we die kennen en die ik nooit lekker vind, maar een met bijzondere ingrediënten, zoals rozijnen, cranberry’s, kokosbloesemsuiker, kardemompeulen, speltbloem en geprakte banaan. Heel anders dan anders dus.

Iets bakken met zulke pure producten is iets dat mij erg aanspreekt. Ik kook ook graag met pure ingrediënten, verse kruiden, goed biologisch vlees, ik gebruik nooit kant- en klare zakjes tijdens het koken.

Elk duo maakte iets anders en na afloop verdeelden we alles, zodat iedereen van elk recept het resultaat mee naar huis kon nemen. De sfeer tijdens het bakken was erg goed en ontspannen. Wat is dat leuk, met een groepje vrouwen zo’n avondje in de keuken op een gewone maandagavond!

Pure ontspanning was dit voor mij. Stap voor stap een recept volgen, rustig in een pannetje roeren en ingrediënten mengen, om uiteindelijk iets heel lekkers te produceren.

Bovendien raakte ik weer helemaal geïnspireerd om meer aandacht te besteden aan mijn eigen voeding. Zoals ik wel eens in eerdere blogs beschreef, ben ik slecht in ontbijten, terwijl ik weet dat die maaltijd juist heel belangrijk is. De gezonde smoothies staan me niet altijd aan als het buiten koud is. Vanmorgen heb ik dus maar weer eens lekkere havermoutpap gemaakt. Beetje tijmhoning erin en smullen maar! Straks ga ik een bezoekje brengen aan de biologische supermarkt en de ingrediënten kopen voor mijn befaamde sportrepen, waarvan ik het recept al eens deelde in een blog.

Tijdens het schrijven van deze blog genoot ik van een lekkere kop koffie met mijn zelfgemaakte kerststol erbij. Ik kan jullie zeggen: hij is uitstekend gelukt. Laat de kerst maar beginnen!