De hele week was ik het al van plan: hardlopen. Op 6 november vorig jaar liep ik mijn laatste rondje en begon een vervelende heupblessure mij parten te spelen. Op advies van Marloes, mijn masseuse en tevens fysiotherapeut, ben ik toen (tijdelijk) gestopt met hardlopen. Mijn lijf had duidelijk rust nodig. De blessure, een ontstoken peesplaat op mijn linkerheup, was waarschijnlijk door overbelasting ontstaan.

Helemaal niet sporten vind ik geen optie. Mijn lijf is eraan gewend te sporten en geestelijk heb ik het ook nodig. Het is enorm frustrerend als je door een blessure niet de sport mag doen die je graag doet. Fietsen had zeker wel gekund, maar het jaargetijde leent zich er wat mij betreft niet zo goed voor. Al die bladeren en nattigheid op de fietspaden zorgden ervoor dat ik mijn mogelijkheden tot bewegen verder moest onderzoeken.

Hoe lullig ook, het feit dat een vriendin van me een hernia heeft, kwam mij erg goed uit. Het enige dat zij kon en mocht doen, was wandelen. Ik heb me dus bij haar aangesloten en inmiddels lopen we elke week tussen de zeven en negen kilometer. We stappen flink door en blijken van nature hetzelfde looptempo te hebben, terwijl zij een stuk langer is dan ik. Wandelen is heerlijk, zeker in de frisse avondlucht. Met een vriendin samen lopen is nog leuker, want tijdens wandelen kun je lekker bijpraten. Hartstikke gezellig dus.

Toch bleef het hardlopen kriebelen. Met mijn heup gaat het sinds een week een stuk beter en daarom kwam de gedachte in mij op om het maar weer te gaan proberen. Gek genoeg zijn daar dan opeens drempels. Hoge drempels. Twijfel over hoe het zou gaan, twijfel over of ik mijn heup zou gaan voelen, angst voor het feit dat ik waarschijnlijk weer van nul af aan kon beginnen, allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik het elke dag uitstelde om mijn hardloopschoenen weer aan te trekken.

Tot mijn wandelafspraak gisteravond niet door ging. In mijn eentje ’s avonds wandelen vind ik niet echt prettig en ik wilde wel minstens een keer per week intensief blijven bewegen. Ik nam mij dus voor de volgende dag te gaan hardlopen. Niet teveel van mezelf verwachten, gewoon in een rustig tempo een klein rondje lopen.

Vanmorgen hees ik mij dus eindelijk weer in de hardloopoutfit en trok mijn schoenen aan. Wel een wintertight aan, hardloopmuts op en hardloophandschoenen aan, want het vroor toen ik de deur uit ging. Muziek in mijn oren, verstand op nul en gaan.

Enorm blij werd ik ervan en de eerste kilometers vielen niet tegen. Ik genoot van het prachtige weer en het feit dat ik überhaupt weer aan het hardlopen was. Wat had ik dit gemist! Na twee kilometer begon ik wel mijn heup te voelen. Geen pijn, maar wel wat gevoelig. Ik probeerde zoveel mogelijk te focussen op een ontspannen loop, maar waarschijnlijk liep ik juist daardoor niet helemáal ontspannen. Gek hoe dat werkt. De gevoeligheid in mijn heup heb ik maar even geaccepteerd. Het was te doen en ik heb niets geforceerd.

Het begin is er tenminste weer en daar ben ik echt heel blij om. De eerste hobbel is genomen. Nu afwachten hoe mijn lijf de komende dagen reageert op deze activiteit en als dat goed gaat, ga ik rustig weer opbouwen. Niet meteen grote doelen van 10-15 kilometer stellen, maar kijken hoe het gaat en vooral genieten tijdens het hardlopen. Just do it!