Vorig jaar leerde ik Martine Trouw kennen. We ontmoetten elkaar bij meditatieles. Martine bleek darmtherapeute en natuurvoedingsdeskundige te zijn en heeft haar eigen praktijk: ‘An apple a day‘. In deze tijd van het jaar organiseert zij workshops, die zij ‘Verantwoord Sinterklaas’ noemt. Op de Facebookpagina van An apple a day zag ik deze workshop voorbij komen als evenement. Nadat ik geïnformeerd had of er nog plek was, schreef ik me meteen in.

Gisteravond was het zover. Om 20.00 uur stond ik bij Martine op de stoep. Samen met vijf andere vrouwen, die ik grotendeels bleek te kennen, gingen we een avondje verantwoord bakken. Eigenlijk ben ik meer van het koken en bakken vind ik vaak gedoe. Bovendien ben ik geen zoetekauw, waardoor bakken ook minder snel in me opkomt. Maar, omdat ik in deze fase van mijn leven graag nieuwe dingen probeer, stelde ik mij open voor deze bak-ervaring.

Voor iedereen was er een leuke rood-wit geblokte schort en overal stonden bakbenodigdheden. Terwijl we allemaal met een grote beker thee rond de tafel zaten, vertelde Martine iets meer over haar praktijk en welke rol suiker in haar leven speelde. Ze liet ons hele bittere chocolade proeven. Die van 92% cacao vond ik de lekkerste. Vanwege mijn veranderde eetpatroon de afgelopen jaren, was dit voor mij geen onbekend product.

Er waren vijf recepten waar we uit konden kiezen. In duo’s gingen we van start. Martine en ik zouden een kerststol gaan maken. Niet de typische kerststol zoals we die kennen en die ik nooit lekker vind, maar een met bijzondere ingrediënten, zoals rozijnen, cranberry’s, kokosbloesemsuiker, kardemompeulen, speltbloem en geprakte banaan. Heel anders dan anders dus.

Iets bakken met zulke pure producten is iets dat mij erg aanspreekt. Ik kook ook graag met pure ingrediënten, verse kruiden, goed biologisch vlees, ik gebruik nooit kant- en klare zakjes tijdens het koken.

Elk duo maakte iets anders en na afloop verdeelden we alles, zodat iedereen van elk recept het resultaat mee naar huis kon nemen. De sfeer tijdens het bakken was erg goed en ontspannen. Wat is dat leuk, met een groepje vrouwen zo’n avondje in de keuken op een gewone maandagavond!

Pure ontspanning was dit voor mij. Stap voor stap een recept volgen, rustig in een pannetje roeren en ingrediënten mengen, om uiteindelijk iets heel lekkers te produceren.

Bovendien raakte ik weer helemaal geïnspireerd om meer aandacht te besteden aan mijn eigen voeding. Zoals ik wel eens in eerdere blogs beschreef, ben ik slecht in ontbijten, terwijl ik weet dat die maaltijd juist heel belangrijk is. De gezonde smoothies staan me niet altijd aan als het buiten koud is. Vanmorgen heb ik dus maar weer eens lekkere havermoutpap gemaakt. Beetje tijmhoning erin en smullen maar! Straks ga ik een bezoekje brengen aan de biologische supermarkt en de ingrediënten kopen voor mijn befaamde sportrepen, waarvan ik het recept al eens deelde in een blog.

Tijdens het schrijven van deze blog genoot ik van een lekkere kop koffie met mijn zelfgemaakte kerststol erbij. Ik kan jullie zeggen: hij is uitstekend gelukt. Laat de kerst maar beginnen!

Een donderdagavond in november, 3 graden, stromende regen. Mijn bestemming: het circuit in Zandvoort. Om wat te doen? Fietsen. Dus.

Een paar weken geleden werd ik door Roderick van BBB Cycling uitgenodigd om nieuwe fietsverlichting uit te proberen: de ‘Scout Combo‘. Er zou gefietst worden op een bijzondere plek, namelijk het circuit van Zandvoort.

Hoewel ik de volgende dag vroeg voor een stedentrip naar Dublin zou vliegen en het logistiek echt niet heel handig was dat ik de avond ervoor weg zou zijn en ook nog laat thuis, was deze uitnodiging simpelweg té leuk om niet te aan te nemen.

Logistiek was het even wat geregel, maar uiteindelijk zat ik op die natte donderdagavond in mijn fietsoutfit bij een vriend in de auto op weg naar Zandvoort. We werden verwacht bij restaurant Thalassa, waar we door de mensen van BBB hartelijk werden ontvangen met een drankje. Vanwege de extreme files die avond, duurde het even voordat alle genodigden waren gearriveerd. Tijdens de maaltijd gaf Sebastiaan van BBB een presentatie over de verlichting die we die avond zouden gebruiken . Er was een groep wielrenners en een groep mountainbikers. Beide groepen gebruikten verschillende verlichting.

Voor mij was wielrennen in het donker volstrekt onbekend. Fietsen doe ik overdag en bij voorkeur als het droog is. In het donker op de racefiets rijden leek mij behoorlijk eng. Ook nu voelde ik dus de nodige spanning, zeker toen we tijdens het eten de regen met bakken uit de lucht hoorden vallen. In de regen fietsen heb ik natuurlijk wel vaker gedaan, maar niet in het donker en al helemáál niet op een circuit waar normaal gesproken met auto’s geracet wordt. “Niet tutten Lijn, je bent met een groep ervaren fietsers, gewoon goed opletten en voorzichtig zijn”, sprak ik mezelf moed in.

Voor iedereen lag er een helm klaar, met bovenop een lampje. Eenmaal buiten merkte ik meteen het effect van de lamp. Hoewel het erg donker was aan het strand, bood de Scout Combo erg veel licht. Ik kon echt heel goed zien wat er voor me was. Het lampje geeft zowel aan de voor- als achterkant licht. Ik had uitstekend zicht op de weg voor me en het idee dat anderen mij ook konden zien gaf me een veilig gevoel.

Vanaf het restaurant was het maar een klein stukje fietsen naar het circuit. Gelukkig was de stromende regen gestopt op het moment dat we vertrokken.

Eenmaal bij het circuit aangekomen, Roderick drukte ons nogmaals op het hart voorzichtig te zijn, goed aan te voelen of de weg glad was en op te passen bij de bochten, omdat de weg daar aan de zijkant omhoog gaat. Met Paul van BBB verkende ik het circuit, de rest van de wielrenners was al snel uit beeld, zij gingen sneller dan wij. Paul was zo aardig om zich aan mijn snelheid aan te passen. Al gauw merkte ik dat ik het helemaal niet eng vond, mits ik niet te hard ging. Mijn nachtblindheid was eigenlijk de lastigste factor. Ik zie slecht afstanden in het donker, wat nu ook een handicap was en ervoor zorgde dat ik behoedzaam reed. De weg was helemaal niet glad en ook de hoogteverschillen in de bochten vielen mee. Ik vond het waanzinnig gaaf om te doen! Na ongeveer twee rondjes te hebben gereden, wist ik een beetje hoe het circuit eruit zag en waar er bochten waren. Ik heb echt enorm genoten. Wat is het leven toch leuk als je dingen doet die buiten je comfort zone liggen!

Na afloop hebben we bij Thalassa nog een drankje gedronken en nagepraat. Het was echt een geweldige ervaring, die ik voor geen goud had willen missen…

Hoe het bij jullie zit weet ik niet, maar bij mij is het najaar de drukste tijd van het jaar. Op de zaak is het extreem druk, omdat veel mensen nog ‘even’ een nieuw kunstgebit willen. Thuis kenmerkt deze periode zich door een drukke agenda met veel leuke dingen. Wij hebben een aantal belangrijke verjaardagen in december, de kinderen hebben veel extra activiteiten op school, we vieren Sinterklaas en zijn dit jaar bovendien ook bezig een feest te organiseren voor mijn man (Remko) die in januari vijftig wordt.

Allemaal hartstikke leuk dus, maar om enig overzicht te houden heb je dan wel goede hulpmiddelen nodig. Sinds dit jaar heb ik, op advies van mijn schoonzusje, de ‘Family Survival Planner‘: een enorm handige kalender, waarop je in een klap de hele maand in beeld hebt. Op die manier creëer ik overzicht. Achterin zitten stickervellen met praktische stickers die je als versiering bij een activiteit kunt plakken. Bovendien ziet de kalender er daardoor meteen een stuk gezelliger uit. Het oog wil ook wat tenslotte. De planner heeft een mooi plekje aan de muur in de wc beneden, omdat dat een plek is waar alle gezinsleden regelmatig komen.

Zo’n kalender vult zich natuurlijk niet vanzelf. Wil je er echt profijt van hebben, dan zul je er met enige discipline mee om moeten gaan. Zo was mijn agenda op mijn iPhone de afgelopen weken alweer aardig gevuld met de nodige afspraken, die nog niet op de family planner stonden. Vanmorgen ben ik er dus weer voor gaan zitten. Een rustig moment op de zaterdagochtend, lekkere kop koffie erbij en afspraken uit de elektronische agenda opschrijven op de planner. Voor de hockey hebben we een app waar alle trainingen, wedstrijden en taken in vermeld staan. Die app moet ik dus ook regelmatig nalopen.

Remko is niet zo van de agenda. Natuurlijk werk ik dit in de hand door altijd het overzicht te bewaren en ook zijn afspraken op de planner te zetten. Soms ben ik die secretaresse-rol verschrikkelijk zat en ga ik aan zijn kop zeuren. “Als je een afspraak maakt, zet die dan alsjeblieft ook op de planner, anders weet ik er niets van!” De laatste tijd begint mijn gedram en gezeur toch vruchten af te werpen.  Remko heeft zich inmiddels ook redelijk aangeleerd dat hij afspraken noteert. De aanhouder wint!

Zoals ik in eerdere blogs al schreef, houd ik van overzicht. Het geeft rust. Daarnaast vind ik het belangrijk dat wij gemaakte afspraken nakomen en geef ik dit mijn kinderen ook mee in de opvoeding. De family planner helpt enorm goed hierbij. Voor iedereen die behoefte heeft aan rust en op zoek is naar een goed hulpmiddel hiervoor: ik heb de oplossing voor je gevonden 😉

Opruimen is een hype. Mensen krijgen blijkbaar steeds meer behoefte aan orde in hun leven. Waarom tref je anders bij de boekhandel een speciaal hoekje aan met allerhande boeken over het organiseren van je leven, het opruimen van je huis en hoofd en hoe je dat nu écht het beste kunt doen? Stapels boeken over het ordenen van je leven gaan als warme broodjes over de toonbank. ‘Opruimcoaches’ schieten als paddestoelen uit de grond. Ook de stroming van het minimalisme wint aan populariteit. Minder is meer. Al die spullen in je huis, die heb je echt niet allemaal nodig en je zult een gelukkiger mens zijn als je je halve huisraad weggooit of -geeft.
Fascinerend vind ik het. Hebben we zoveel behoefte aan rust en regelmaat? Hebben we het zo goed dat we veel te veel spullen kopen? Waarom ervaren veel mensen hun leven als ‘druk’ en zoeken we steeds meer naar manieren om letterlijk en figuurlijk ruimte te creëren?

Ik kan vaststellen dat ik wat betreft dit onderwerp mijn tijd ver vooruit was. Ik hield altijd al van opruimen en ik kan het ook goed. Hysterisch en neurotisch zou ik het zelfs kunnen noemen. Ik denk dat veel mensen in mijn omgeving mij als ‘netjes’ zouden omschrijven. Ik houd inderdaad van een opgeruimd huis. Ik functioneer gewoon beter als ik geen troep om me heen heb.

Zoals ik in een eerdere blog wel eens heb beschreven, vind ik orde in mijn hoofd ook prettig. In mijn hoofd is het nu eenmaal vaak druk. Prikkels komen ongegeneerd mijn hersenen binnen en het lukt me niet altijd om ze goed te verwerken. Ik denk veel, ik tob ook (teveel). Gek genoeg wordt mijn hoofd leger en mijn geest rustiger, als mijn huis netjes is. Niet overal rommel, stapels en uitpuilende kasten. Overzicht wil ik! Dat bereik ik alleen door dingen een vaste plek te geven en bovendien niet teveel spullen te hebben die eigenlijk geen functie of (emotionele) waarde hebben.

Als je werkelijk aan de slag gaat met systematisch je huis opruimen, zul je ook moeten weggooien. Ook dat kan ik goed en redelijk makkelijk. Ik twijfel eigenlijk zelden over dingen die ik weg wil gooien. Na een week vakantie waren we afgelopen weekend lekker  uitgerust en zo vulden mijn man en ik  zo’n 16 vuilniszakken met kleding en schoenen, van onszelf en van de kinderen. Kritisch kijken of je een kledingstuk écht nog gaat dragen. Zo niet? Weg ermee! Zo ook met schoenen. In mijn geval is mijn lijf de afgelopen drie jaar behoorlijk veranderd. De kleding in maat 40-42 was allang het huis uit. Toch hingen er nog allerlei dingen die uiteindelijk in de vuilniszak verdwenen. Met een ander lijf veranderde in de loop der jaren ook mijn stijl.

Gooien we dan echt alles weg? Nee hoor, natuurlijk niet. De zakken kleding gaan altijd in een speciale container bij de supermarkt, waardoor alles weer op een goede plek terecht komt. Toen we afgelopen weekend het tweede deel van de gevulde zakken gingen weggooien, stuitten we op overvolle kledingbakken. Blijkbaar waren meer mensen hun kasten aan het uitmesten. Naast de container werd mijn man door een oud dametje aangesproken. Of we de zakken met kleding niet bij haar wilde afgeven, ze woonde vlakbij. Ze zamelde allerlei spullen in voor arme mensen in Moldavië. Vijf minuten later stond haar gang dus vol met onze zakken kleding. Iedereen blij.

Dus nu is elke kamer van mijn huis extreem netjes en om door een ringetje te halen? Nee hoor, was het maar waar! Opruimen kost tijd en energie. Afgelopen weekend was het begin en hebben we een goede start gemaakt. Dat geeft een ontzettend lekker gevoel. Stap voor stap zal ik het hele huis aanpakken de komende weken. Er is echt nog genoeg te doen. Pas daarna zal mijn leven een oase van rust zijn. Altijd van tijdelijke aard helaas. Ook ik zoek naar manieren om structureel die orde te bewaren. En ja, die ‘opruimboeken’ staan ook bij mij in de kast. Nu nog lezen en ze daarna waarschijnlijk weggeven. Minder is meer tenslotte…

 (Bron onderste drie foto’s: Pinterest)

Hoewel sommige mensen misschien een hekel aan de herfst hebben, houd ik juist van dit jaargetijde. De temperatuur  daalt, de dagen worden korter, de bladeren aan de bomen ondergaan een prachtige metamorfose van groen naar oker, rood en bruin. In huis gaan ’s avonds de gordijnen eerder dicht, de kaarsen aan en zet ik mooie herfstboeketten neer. In een dikke trui op de bank met een boek en een groot glas thee of rode wijn erbij, daar geniet ik van.

Juist in deze periode vind ik het fijn om in eigen land op vakantie te gaan en dan bij voorkeur in een bosrijke, landelijke omgeving. Ook deze herfstvakantie ging ik weer met man en kinderen naar een mooi vakantiehuis, in Overijssel dit keer. Het coulissenlandschap in deze provincie vind ik altijd mooi, maar in de herfst is het toch echt op zijn mooist. Waar je ook loopt heb je doorkijkjes, vaak ter grootte van een weiland. Dan is er weer een bomenrij of zie je een bosrand. Het prikkelt de nieuwsgierigheid en je wilt doorlopen om te zien wat er na die bomen te zien is.

Dit keer vertrokken we redelijk moe naar onze vakantiebestemming. We hebben de week dus vooral benut om uit te rusten. Er werd veel geslapen en geluierd. Overdag maakten we een flinke wandeling met de hond, terwijl ik onderweg foto’s maakte van het bijzondere landschap. We hadden veel geluk met het weer. De eerste dagen was het fris en zonnig, pas de laatste dagen viel er de nodige regen.

Niet getreurd, we hadden genoeg te doen. Twee puzzels van 1000 stukjes hebben we gemaakt. Typisch iets dat je alleen op vakantie doet. Het was bijna therapeutisch om te doen en stoppen was moeilijk. Je wilde toch altijd nog nét even op zoek naar dat ene ontbrekende stukje. Leuke activiteit om met kinderen te doen, zou je denken. De kinderen hielpen echter pas mee als de puzzel bijna klaar was, vanaf een punt dat het voor hen overzichtelijk was en het einde in zicht.

Natuurlijk mocht een bezoek aan de verschillende Hanzesteden tijdens deze vakantie niet ontbreken. In Zwolle móest ik absoluut naar de meest bijzondere boekhandel die ik ken: Waanders In de Broeren. Deze boekwinkel is gevestigd in een kerk (de Broerenkerk) en heeft behalve heel veel boeken ook een brasserie. De sfeer is magisch.

Verder hebben we Deventer en Zutphen bezocht. Al deze steden ademen een fijne sfeer uit en de mensen zijn overal ontzettend vriendelijk. In Zutphen kocht ik thee met jeugdsentiment: Pelikaanmix van De Pelikaan. Vroeger had ik vrienden in Heino en daar dronken we altijd deze thee. Mooie herinneringen zijn dat voor mij. Altijd als ik in Zutphen ben, moet ik dus voorraad van die thee inslaan.

Naar Zwolle zijn we nog een keer terug gegaan, omdat ik graag naar museum De Fundatie wilde. Hoewel de kinderen er niet veel aan vonden, heb ik zelf enorm genoten. Het is een prachtig gebouw en met name de tentoonstelling ‘Zie de mens’ is een echte aanrader. Ik heb mezelf direct voorgenomen wat vaker naar een museum te gaan, want ik merkte dat ik het gemist had.

De sporttas met hardloopspullen was ook mee op vakantie. Onaangeraakt. Geen puf, geen zin. Ik heb simpelweg niet de motivatie kunnen vinden om de hardloopschoenen aan te trekken. In plaats daarvan zat ik heerlijk bij de houtkachel met een boek op schoot en een glas rode wijn binnen handbereik. De teugels laten vieren. Kan ik.

Deze vakantie was dus behoorlijk lui en we hebben er allemaal erg van genoten. Uitgerust zijn we nu weer thuis, waar we langzaam de draad van het jachtige leven weer oppakken. Dat lezen houd ik erin, de alcoholinname gaat weer beperkt worden en binnenkort trek ik de hardloopschoenen ook weer aan 😉

 

 

Waarschijnlijk is het niemand ontgaan dat afgelopen zomer de Pokémon Go hype tot Nederland doordrong. Natuurlijk wilden mijn kinderen dit spel ook spelen. Ze hoorden er immers iedereen over en ze waren nieuwsgierig. Omdat ik vooral las over toestanden met volwassenen die samenschoolden in parken en plantsoenen, had ik aanvankelijk grote weerstand tegen Pokémon Go. Wat was dat voor achterlijk gedoe? Volwassen mensen die kilometers lopen om virtuele beestjes te vangen? Verkeersongelukken die ontstonden door volwassenen die een spelletjes op hun smartphone speelden in plaats van op het verkeer te letten? Belachelijk vond ik het.

Soms ben ik misschien wat te stellig in die dingen. Mijn man Remko zag er niet zo’n probleem in. Zolang ze mijn telefoon niet gebruikten, vond ik het dus ook wel best. Tot zover mijn ruggengraat. In de zomervakantie ging Remko bijna elke avond na het eten met de kinderen op pad om Pokémons te vangen. Dat wil zeggen: Ellemijn ving ze met haar eigen telefoon en Willem op de telefoon van papa. Remko combineerde dit met het uitlaten van de hond. Gemiddeld liepen ze drie tot vier kilometer per avond. Ik was te snel geweest met mijn oordeel. Voor kinderen is dit een waanzinnig leuk spel, dat ervoor zorgt dat ze meer dan ooit buiten komen en kilometers lopen. Normaal gesproken zijn ze niet tot een wandeling aan te sporen en de hond uitlaten is ook geen favoriete bezigheid. Nu stonden ze na de maaltijd te trappelen om weer op pad te gaan.

Ik zag dat mijn kinderen er veel lol in hadden dit spel te spelen. Ik verdiepte me er verder niet zo in. Tot dat moment tijdens het ontbijt, waarop ik de gesprekken tussen mijn zoon en dochter niet meer kon volgen. Ze keken naar een filmpje op You Tube over Pokémon Go. “Waarom power upt ‘ie ‘m dan?” hoorde ik mijn dochter vragen. “Waar gáát dit over?!” dacht ik. Ze hadden het over een gym overnemen, Pokéstops, candy, Pokéballs, power uppen en evolven. Ik had werkelijk geen idee waar ze het over hadden. Het werd dus de hoogste tijd om mijn weerstand opzij te schuiven en eens wat meer betrokkenheid te tonen.

Ik installeerde de app op mijn iPhone en speelde eerst op het account van Ellemijn, maar toen zij op level 11 was aangekomen, ben ik verder gegaan op Willems account. Bloedfanatiek werd ik ervan! Zelfs achter mijn bureau op de zaak zat ik Pokémons te vangen en bezocht ik Pokéstops. Het voelde als een beloning, wanneer ik weer een ei had uitgebroed en een level omhoog was gegaan. Voor de leken onder jullie: bij Pokéstops kun je Pokéballs verzamelen. Deze heb je nodig om Pokémons te vangen. Een ei uitbroeden doe je door kilometers te maken. Als je een vijf kilometer ei hebt geactiveerd, komt dit ei uit als je vijf kilometer hebt afgelegd.En ja, ook ik liep soms nog een blokje verder omdat ik dat ei wilde laten uitkomen. Ik had het ook nooit verwacht 😉

Afgelopen week was ik er wel een beetje klaar mee. Bij mij was de hype alweer over. Ik was het spel gaan spelen om te begrijpen wat mijn kinderen er zo leuk aan vinden en dat begreep ik nu wel. Ik had de app dus van mijn telefoon verwijderd.

Tot we afgelopen maandag allemaal vrij waren vanwege Leidens Ontzet. “Nu hebben we eindelijk tijd om Pokémons te gaan vangen in Kijkduin!” riep Willem afgelopen weekend enthousiast. “Dan zet je toch wel weer even de app op je iPhone mama?” “Tuurlijk schatje”, hoorde ik mezelf zeggen.

In de media had ik gelezen over wat er zich in Kijkduin afspeelde. Dat de mensen er daar gek van werden dat de badplaats overspoeld werd met Pokémonspelers. Eenmaal in Kijkduin aangekomen, viel ik van de ene verbazing in de andere. Dit was een gewone maandag, de meeste kinderen zaten toch op school? Alleen de kinderen in Leiden en Voorschoten waren toch vrij? Waarom was het hier dan tóch zo ontzettend druk? Het straatbeeld was op zijn zachtst gezegd ‘bijzonder’. Iedereen loopt met een smartphone in de hand op het scherm te turen. Kinderen roepen naar elkaar welke Pokémon waar zit. Dat laatste vond ik een grappig fenomeen. Dit spel zorgt ervoor dat kinderen met elkaar in gesprek gaan over welke Pokémons je kunt vangen, zonder dat daar een strijd door ontstaat. Normaal gesproken zouden ze waarschijnlijk niet zomaar met vreemde kinderen gaan praten. Het is ongelofelijk, de gekte in Kijkduin. De hoeveelheid Pokémons is extreem en je ziet er exemplaren die je bij ons in Voorschoten nooit ziet.

 

Tijd om te lunchen had Willem eigenlijk niet. Hij wilde pakken wat er te pakken viel en was dolgelukkig. Hij straalde en dat was echt fantastisch om te zien. “Dit is echt de Pokémon-hemel mama” zei hij uit de grond van zijn hart.

Inmiddels heb ik de app voorgoed van mijn telefoon verwijderd. Voor mij is het mooi geweest. Maar de ervaring was leuk en het is prettig om te begrijpen wat mijn kinderen bezig houdt. Nu dus weer gewoon de hond uitlaten zonder dat ik mijn route kies langs een Pokéstop. Beter genieten van de herfst…

Over het schrijven van deze blog heb ik lang getwijfeld. Het is moeilijk, de emoties zijn vers en het litteken is nog niet zo lang dicht. Toch voelde ik de behoefte mijn ervaring op papier te zetten…

Deze week is het de week tegen pesten. De Dikke van Dale geeft van ‘pest’ en ‘pesten’ de volgende definities:
– pest (de; v(m))
1 plotseling optredende, snel verlopende besmettelijke ziekte
2 naam van dierenziekten: varkenspest
3 iets dat, iem. die zo schadelijk als de pest is: de pest (of: de p, pee) inhebben verschrikkelijk balen van iets; de pest aan iem. hebben een verschrikkelijke hekel
– pes·ten (pestte, heeft gepest)
1 treiteren
2 een bep. kaartspel spelen
Behalve het kaartspel zijn dit uitsluitend afschuwelijke associaties.

Als kind ben ik nooit gepest en heb ik zelf ook nooit gepest. Ik was en ben het type dat juist opkomt voor de slachtoffers. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik zo in elkaar steek.
Zoals jullie weten ben ik zeer actief in de sociale media. Facebook, Twitter, Instagram, ik gebruik het allemaal met een hoge frequentie. Voor mijn gevoel was ik altijd al een open boek, maar sinds ik begon met bloggen lijkt er zelfs geen kaft voor dat boek meer te bestaan. Dat is mijn eigen keus. Ik houd van schrijven en vind mijn persoonlijke blogs vaak de beste exemplaren.

Persoonlijke blogs kennen ook een keerzijde. Als je zo schrijft als ik stel je je kwetsbaar op, daar ben ik mij terdege van bewust.  Vaak levert dat hele mooie en soms onverwachte reacties op. Anderhalf jaar geleden bleek echter dat sommige mensen mijn blogs als aanleiding zagen om te gaan pesten. Let wel, dit waren mensen die ik kende, volwassen mensen. Nu ik het zo opschrijf kan ik het zelf opnieuw bijna niet geloven. Maar goed, het bestaat dus. Volwassenen die er plezier aan beleven je publiekelijk belachelijk te maken. Dit vond vooral plaats op Twitter. ‘Subtweets’ noem je dat. Dit zijn tweets waarin je negatief verwijst naar een ander, zonder zijn of haar naam te noemen. Degene die het betreft begrijpt het vaak wel en is er waarschijnlijk ook door geraakt. Dat was bij mij in elk geval wel zo. Een jaar lang ging dit door. Een persoon is hiermee begonnen, maar al snel haakten er mensen aan. Mensen die ik persoonlijk kende. Fijn samen iemand afzeiken op Twitter, iets beters hadden ze blijkbaar niet te doen.

Hoewel ik heus wel een theorie heb over waarom ze dit deden, zal ik me niet tot hun niveau verlagen en deze hier uit de doeken doen. “Sta er gewoon boven” zeiden vrienden van me met wie ik dit deelde. Normaal was me dit wel gelukt, maar nu kon ik het niet. Ik had net een roerige tijd achter de rug, ik had een groot litteken na het opzeggen van mijn baan (zie Sprong in het diepe) en ik was kwetsbaar, voelde me breekbaar. De pesters hebben dat waarschijnlijk aangevoeld. Het ging maar door, de toon werd steeds vervelender. Ik reageerde er niet op, bemoeide me niet met hun leven. Ik probeerde met man en macht mijn eigen koers aan te houden. Op een bepaald moment was er een subtweet waarin ik zelfs onder een auto werd gewenst. Heel lang heb ik screenshots van die tweet (en de reacties erop) bewaard en ik heb zelfs overwogen om aangifte te doen. Het ging te ver. Het ging alle grenzen van beschaving over. Maar ja, er viel niet te bewijzen dat het over mij ging, dus heb ik het uiteindelijk maar laten gaan.

Van alles heb ik geprobeerd om het te laten stoppen. Een slotje op mijn account, waardoor ze mijn tweets niet konden lezen. Hen blokkeren, zodat ze niets konden lezen. Niets hielp. Ik moest volhouden, me er niets van aantrekken, mezelf blijven. Dat kostte me veel moeite. Ik voelde me gekwetst, geraakt, beschadigd en openbaar belachelijk gemaakt. Dat ‘vrienden’ van me eraan mee gingen doen vond ik eigenlijk nog erger. Wat had ik me in bepaalde mensen vergist! De invloed van dat pesten ging heel ver. Een jaar lang vond ik het erg lastig om naar feestjes in mijn dorp te gaan. Ik voelde me bij zulke gelegenheden heel ongemakkelijk. Ik was bang om die mensen tegen te komen, te merken dat er naar me werd gekeken en door bepaalde mensen niet meer met me werd gepraat. Soms ging ik wel en was het afschuwelijk, andere keren koos ik ervoor om thuis te blijven, maar dat voelde vervolgens ook heel vervelend.

Van Twitter af gaan was natuurlijk een mogelijkheid geweest. Toch deed ik dat niet. Ik liet me niet wegpesten. Als ik dat zou doen, hadden de pesters hun zin en dat gunde ik ze niet. Bovendien heeft Twitter me een aantal waardevolle contacten opgeleverd.

Na een jaar zag ik de aanstichter van dit hele gebeuren voor het eerst sinds het begin van de pest-periode. Een vriend van me zei: “als jullie elkaar gezien hebben, is het voorbij, let maar op”. Hij had gelijk. Ik heb mijn grootste pester gezien, vriendelijk gelachen en verder genoten van mijn avond. Daarna was het pesten afgelopen, als een soort wonder.

Nog steeds begrijp ik niet dat volwassen mensen er plezier in hebben om een ander doelbewust pijn te doen en te beschadigen. Ze hebben geen idee wat ze hebben aangericht, dat ik ‘vrienden’ verloren ben hierdoor. Mensen die meededen aan het pesten, die roddels geloofden. Die mensen mis ik niet, hun ware aard is hierdoor getoond en daar ben ik alleen maar blij om. Gelukkig zijn sommige vrienden sinds kort ook weer terug. Die contacten zijn hersteld. Mijn vertrouwen in anderen is door deze nare ervaring aangetast. Ik ben voorzichtiger geworden. Ook dat is niet erg. Voor mijn gevoel blijven de beste contacten op die manier over. Mensen die me waarderen om wie ik ben, die de moeite nemen te luisteren en die mijn vriendschap op prijs stellen.

Volwassenen leren kinderen dat pesten niet hoort, ouders leren hun kinderen dat pesten iemand heel erg kan beschadigen. Je hoeft geen vrienden met iedereen te zijn. Leven en laten leven, dat leer ik mijn kinderen in elk geval. Ze hebben geen idee dat mij dit is overkomen. Mijn dochter leest meestal mijn blogs, dus we gaan dit onderwerp vast met elkaar bespreken. Ik ben wel benieuwd naar haar reactie.

Je hoeft me niet aardig te vinden, maar pesten? Dat is toch niets voor volwassenen? Die zouden beter moeten weten…

Foto’s: Daphne van Leuken Fotografie

Vorige week las ik in Trouw een artikel over het feit dat veel kinderen tegenwoordig weinig groenten meer (her)kennen. Ook werd hierin het punt aangestipt dat kinderen nauwelijks fruit mee krijgen als tussendoortje op school. Ik schrik van zulke berichten.

Direct laait de discussie weer op of we  vanuit de overheid geen regels moeten opleggen, met als doel kinderen gezonder te laten eten. Niets mis mee, kun je denken. Laat de overheid dit probleem maar aanpakken. Uiteindelijk kost het de overheid ook geld als die kinderen later allemaal veel te zwaar en ongezond zijn geworden, omdat dat hogere ziektekosten met zich mee zal brengen.

Toch verbaas ik mij altijd weer over deze discussie. Moet de overheid nu echt regels gaan opleggen om te zorgen voor bewustwording over voeding? Is het niet allereerst een taak van ouders om te zorgen dat hun kinderen gezond eten en drinken? Het kroost gaat immers vaak niet uit zichzelf dat koekje laten liggen om in plaats daarvan een appel te pakken.

Bij mijn kinderen op school is het op woensdag fruitdag. Op die dag zijn ze verplicht fruit mee te nemen als tussendoortje in de ochtendpauze. Een dag per week fruit, waarom niet elke dag? Waarom niet de koekjes vol suiker gewoon thuis laten? Mijn kinderen krijgen bijna elke dag fruit mee. Koekjes zijn uitzondering. Ook bij de limonadesiroop proberen we zoveel mogelijk op te letten dat er niet teveel suiker in zit.

Thuis eten we zo gevarieerd mogelijk en bovendien geven we onze kinderen mee dat het belangrijk is verse groenten en fruit te eten en ‘puur’ te koken. Niet met behulp van allerlei zakjes. Ik wil dat ze proeven wat ze eten, dat ze weten hoe verschillende producten smaken. Mijn kinderen zijn zich bewust van suiker en weten dat teveel suiker slecht voor je is. En ja, ze eten echt wel snoepjes en koekjes, maar met mate.

Als ik dus in de krant lees dat veel kinderen groenten niet meer herkennen, dan schrik ik daarvan. Welke kant gaan we op met elkaar als dit de laatste ontwikkelingen zijn? Het kan toch niet de bedoeling zijn dat kinderen alleen op school leren hoe een venkelknol eruit ziet? Deze taak begint wat mij betreft bij de ouders. School en media moeten daarop aanvullend zijn. Leer kinderen hoe leuk koken is en wat de wereld aan voedsel te bieden heeft. Leer ze dat je met  kruiden smaak kunt geven aan eten en dat je daarvoor geen Knorr wereldmaaltijden nodig hebt. Leer ze dat je jus maakt van gebraden vlees, in plaats van water bij een kant en klaar zakje poeder te doen.

In het artikel in Trouw las ik ook over een school waar koekjes verboden zijn. Alleen fruit is toegestaan als tussendoortje. Ik zou wensen dat dit ook op de  school van mijn kinderen de regel wordt. Hoewel ik grote moeite heb met betutteling vanuit de overheid, maakt zo’n regel het wel duidelijker en gezonder voor iedereen. Blijkbaar is die bemoeienis nodig, omdat teveel ouders zich zelf niet bewust lijken te zijn van wat en hoe ze eten en welke gevolgen dit voor hun kinderen heeft.

Dus: “Is dat nou echt nodig?” Blijkbaar wel. Hoe treurig dat ook is…

 

Vannacht sliep ik weer eens slecht. Rond een uur of vier werd ik wakker. Ik had het warm, kon mijn draai niet vinden en tegelijkertijd voelde ik dat ik moe was. Klaarwakker was ik. Vandaag voel ik mij dus enigszins geradbraakt, alsof ik opeens weer een baby had voor wie ik er ’s nachts uit had gemoeten.

Met ups en downs gaat het deze week. De ene dag barst ik van de energie, de andere ben ik intens moe en maalt mijn hoofd. Ik kies er bewust voor om niet te zwelgen in dat terneergeslagen gevoel van lamlendigheid. Zoals dat bij me past, pak ik dat gevoel aan en zoek ik naar manieren om mij weer beter te voelen.

‘Naar buiten en bewegen!’ zei ik tegen mezelf. Ik maakte een flinke wandeling met mijn hond Spikey. Genieten van de zon op mijn huid en de weldadige rust in het park. Onderweg maakte ik een paar foto’s. Prachtige Hollandse luchten zag ik. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik daar heel blij van word.

Toen ik thuis kwam heb ik een verrukkelijke smoothie gemaakt, barstensvol vitaminen. Ik bedacht me dat we voor vanavond nog geen eten hadden en dat ik maar eens een van mijn vele kookboeken uit de kast moest trekken. Echt puf om te koken had ik niet, maar ‘als je geen zin hebt, dan maak je maar zin’. Werkt dus ook met koken 😉

In een kookboek van Rens Kroes vond ik een recept van Indiase linzensoep. Ik ben groot liefhebber van soep maken én eten, dus nadat ik de benodigde boodschappen in huis had gehaald, ging ik aan de slag. Nu staat er een grote pan met linzen, uien, knoflook, kruiden, bouillon, zoete aardappel en winterpeen te pruttelen. Een en al gezondheid, powerfood!

Vanavond wat naanbrood erbij en we hebben een makkelijke, gezonde en lekkere maaltijd.  Wedden dat ik mij morgen weer super fit voel?

Maak jij wel eens soep? Deel het recept met me!

Sinds ik begon met bloggen publiceerde ik 36 blogs. Vaak gingen ze over wielrennen of hardlopen en ook schreef ik regelmatig over onderwerpen die mij privé bezig hielden of houden. Omdat ik zo van schrijven houd en ik me na het publiceren van een blogpost altijd een blijer mens voel, heb ik besloten om vaker berichten te publiceren. De blogs zullen korter zijn en gevarieerder van onderwerp. Een nieuwe koers dus.

Vanmorgen lag ik bij Marloes op de massagebank. Drie weken geleden was ik zo slim geweest om een paar dagen na mijn intensieve sportweekend een lichaamsmassage bij Feel Good Marloes Hansen in te plannen. Normaal ga ik ongeveer eens per drie weken naar Marloes voor een rug-, nek-, schoudermassage. Vandaag nam zij mijn hele lijf onder handen.

Tijdens de massage raakten we aan de praat over sporten en gezond eten. Ik vertelde Marloes dat ik altijd zo’n moeite heb met ontbijten. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Echt trek heb ik ook niet om half acht ’s ochtends. Natuurlijk weet ik dat het ontbijt een van de belangrijkste maaltijden van de dag is. Ik voel mij dus altijd schuldig als ik weer snel een boterham naar binnen heb gepropt. Bovendien heb ik na het eten van brood altijd heel snel weer honger. Meer fruit en groente dus, minder brood eten.

Marloes vertelde me over de smoothies die zij altijd maakt als ontbijt. Ik heb dat ook een hele tijd gedaan, maar deze gewoonte was op de een of andere manier weer wat in het slop geraakt. Behalve gezond eten, wil ik ook graag nog een kilo of twee á drie afvallen. Nee, dat is niet keihard nodig. Toch voel ik me net iets lekkerder als ik rond de zestig kilo weeg. Afvallen lukt bij mij altijd goed door minder koolhydraten te eten en minder alcohol te drinken. Daar ben ik dus vandaag mee begonnen!

Marloes inspireerde me tot het maken van deze verrukkelijke smoothie:
– handje verse spinazie
– 3/4 avocado
– handje aardbeien (diepvries of vers)
– 3/4 banaan
– 10 blaadjes verse munt
– water (naar behoefte)

Het resultaat was verbluffend lekker! Vandaag was deze smoothie mijn lunch, maar morgenochtend maak ik een andere variatie als ontbijt.

Maak jij wel eens een smoothie? Leuk als je het recept met me deelt!