Over het schrijven van deze blog heb ik lang getwijfeld. Het is moeilijk, de emoties zijn vers en het litteken is nog niet zo lang dicht. Toch voelde ik de behoefte mijn ervaring op papier te zetten…

Deze week is het de week tegen pesten. De Dikke van Dale geeft van ‘pest’ en ‘pesten’ de volgende definities:
– pest (de; v(m))
1 plotseling optredende, snel verlopende besmettelijke ziekte
2 naam van dierenziekten: varkenspest
3 iets dat, iem. die zo schadelijk als de pest is: de pest (of: de p, pee) inhebben verschrikkelijk balen van iets; de pest aan iem. hebben een verschrikkelijke hekel
– pes·ten (pestte, heeft gepest)
1 treiteren
2 een bep. kaartspel spelen
Behalve het kaartspel zijn dit uitsluitend afschuwelijke associaties.

Als kind ben ik nooit gepest en heb ik zelf ook nooit gepest. Ik was en ben het type dat juist opkomt voor de slachtoffers. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik zo in elkaar steek.
Zoals jullie weten ben ik zeer actief in de sociale media. Facebook, Twitter, Instagram, ik gebruik het allemaal met een hoge frequentie. Voor mijn gevoel was ik altijd al een open boek, maar sinds ik begon met bloggen lijkt er zelfs geen kaft voor dat boek meer te bestaan. Dat is mijn eigen keus. Ik houd van schrijven en vind mijn persoonlijke blogs vaak de beste exemplaren.

Persoonlijke blogs kennen ook een keerzijde. Als je zo schrijft als ik stel je je kwetsbaar op, daar ben ik mij terdege van bewust.  Vaak levert dat hele mooie en soms onverwachte reacties op. Anderhalf jaar geleden bleek echter dat sommige mensen mijn blogs als aanleiding zagen om te gaan pesten. Let wel, dit waren mensen die ik kende, volwassen mensen. Nu ik het zo opschrijf kan ik het zelf opnieuw bijna niet geloven. Maar goed, het bestaat dus. Volwassenen die er plezier aan beleven je publiekelijk belachelijk te maken. Dit vond vooral plaats op Twitter. ‘Subtweets’ noem je dat. Dit zijn tweets waarin je negatief verwijst naar een ander, zonder zijn of haar naam te noemen. Degene die het betreft begrijpt het vaak wel en is er waarschijnlijk ook door geraakt. Dat was bij mij in elk geval wel zo. Een jaar lang ging dit door. Een persoon is hiermee begonnen, maar al snel haakten er mensen aan. Mensen die ik persoonlijk kende. Fijn samen iemand afzeiken op Twitter, iets beters hadden ze blijkbaar niet te doen.

Hoewel ik heus wel een theorie heb over waarom ze dit deden, zal ik me niet tot hun niveau verlagen en deze hier uit de doeken doen. “Sta er gewoon boven” zeiden vrienden van me met wie ik dit deelde. Normaal was me dit wel gelukt, maar nu kon ik het niet. Ik had net een roerige tijd achter de rug, ik had een groot litteken na het opzeggen van mijn baan (zie Sprong in het diepe) en ik was kwetsbaar, voelde me breekbaar. De pesters hebben dat waarschijnlijk aangevoeld. Het ging maar door, de toon werd steeds vervelender. Ik reageerde er niet op, bemoeide me niet met hun leven. Ik probeerde met man en macht mijn eigen koers aan te houden. Op een bepaald moment was er een subtweet waarin ik zelfs onder een auto werd gewenst. Heel lang heb ik screenshots van die tweet (en de reacties erop) bewaard en ik heb zelfs overwogen om aangifte te doen. Het ging te ver. Het ging alle grenzen van beschaving over. Maar ja, er viel niet te bewijzen dat het over mij ging, dus heb ik het uiteindelijk maar laten gaan.

Van alles heb ik geprobeerd om het te laten stoppen. Een slotje op mijn account, waardoor ze mijn tweets niet konden lezen. Hen blokkeren, zodat ze niets konden lezen. Niets hielp. Ik moest volhouden, me er niets van aantrekken, mezelf blijven. Dat kostte me veel moeite. Ik voelde me gekwetst, geraakt, beschadigd en openbaar belachelijk gemaakt. Dat ‘vrienden’ van me eraan mee gingen doen vond ik eigenlijk nog erger. Wat had ik me in bepaalde mensen vergist! De invloed van dat pesten ging heel ver. Een jaar lang vond ik het erg lastig om naar feestjes in mijn dorp te gaan. Ik voelde me bij zulke gelegenheden heel ongemakkelijk. Ik was bang om die mensen tegen te komen, te merken dat er naar me werd gekeken en door bepaalde mensen niet meer met me werd gepraat. Soms ging ik wel en was het afschuwelijk, andere keren koos ik ervoor om thuis te blijven, maar dat voelde vervolgens ook heel vervelend.

Van Twitter af gaan was natuurlijk een mogelijkheid geweest. Toch deed ik dat niet. Ik liet me niet wegpesten. Als ik dat zou doen, hadden de pesters hun zin en dat gunde ik ze niet. Bovendien heeft Twitter me een aantal waardevolle contacten opgeleverd.

Na een jaar zag ik de aanstichter van dit hele gebeuren voor het eerst sinds het begin van de pest-periode. Een vriend van me zei: “als jullie elkaar gezien hebben, is het voorbij, let maar op”. Hij had gelijk. Ik heb mijn grootste pester gezien, vriendelijk gelachen en verder genoten van mijn avond. Daarna was het pesten afgelopen, als een soort wonder.

Nog steeds begrijp ik niet dat volwassen mensen er plezier in hebben om een ander doelbewust pijn te doen en te beschadigen. Ze hebben geen idee wat ze hebben aangericht, dat ik ‘vrienden’ verloren ben hierdoor. Mensen die meededen aan het pesten, die roddels geloofden. Die mensen mis ik niet, hun ware aard is hierdoor getoond en daar ben ik alleen maar blij om. Gelukkig zijn sommige vrienden sinds kort ook weer terug. Die contacten zijn hersteld. Mijn vertrouwen in anderen is door deze nare ervaring aangetast. Ik ben voorzichtiger geworden. Ook dat is niet erg. Voor mijn gevoel blijven de beste contacten op die manier over. Mensen die me waarderen om wie ik ben, die de moeite nemen te luisteren en die mijn vriendschap op prijs stellen.

Volwassenen leren kinderen dat pesten niet hoort, ouders leren hun kinderen dat pesten iemand heel erg kan beschadigen. Je hoeft geen vrienden met iedereen te zijn. Leven en laten leven, dat leer ik mijn kinderen in elk geval. Ze hebben geen idee dat mij dit is overkomen. Mijn dochter leest meestal mijn blogs, dus we gaan dit onderwerp vast met elkaar bespreken. Ik ben wel benieuwd naar haar reactie.

Je hoeft me niet aardig te vinden, maar pesten? Dat is toch niets voor volwassenen? Die zouden beter moeten weten…

Foto’s: Daphne van Leuken Fotografie