Mijn zoon Willem heeft een nieuwe hobby: skateboarden. Nu hoor ik je denken: “Ja, leuk joh, maar wat is daar zo bijzonder aan?” Nou, het feit dat Willem een beenprothese draagt en zich, ondanks die prothese, er niet van laat weerhouden om alles wat hij leuk vindt te proberen zich eigen te maken.

Willem draagt een prothese, omdat hij ‘fibula aplasie’ heeft. Dat is een aangeboren afwijking die zeer zeldzaam is en waardoor Willem een voet mist, een korter been heeft en alleen kan lopen met een beenprothese. Ik schreef daar een paar jaar geleden de blog Botte pech over.

Hoewel mijn zoon heeft leren lopen met een prothese en niet beter weet, blijf ik me toch regelmatig met trots verbazen over zijn wilskracht en doorzettingsvermogen om alles te doen wat hij wil. Willem zit op hockey, voetbalt in zijn vrije tijd, kan skiën, houdt erg van zwemmen en nu heeft meneer zijn zinnen dus gezet op skateboarden. Geen zee de hoog voor mijn lieve Willem.

Laatst begon hij er zelfs over dat hij graag op turnen wil. Vooral de oefeningen op de balk leken hem fantastisch. Nu vind ik het geweldig om te zien hoe hij een grenzeloos vertrouwen in zijn eigen capaciteiten heeft en ik denk serieus dat hij het nog zou kunnen ook, omdat zijn evenwichtsgevoel door zijn ‘handicap’ sterk ontwikkeld is. Toch hebben mijn man en ik hem dit plan maar even uit zijn hoofd gepraat. Willem sloopt namelijk normaal gesproken al binnen een paar weken de voet van zijn prothese en de harde klappen waar je mee te maken krijgt bij het neerkomen met turnen, zijn gewoon echt een brug te ver. Nu hij  negen jaar is, begint hij zulke argumenten gelukkig te begrijpen en leverde dit verder geen discussie op.

Maar goed. Skateboarden dus. Vol overgave oefent Willem elk vrij uurtje dat hij heeft. Het ene moment zit hij nog op de bank met een iPad, het andere moment praat ik tegen hem en blijkt hij naar buiten te zijn gegaan. Na een half uur staat hij dan opeens weer voor de deur met zijn skateboard in zijn handen. “Ik was weer even oefenen mam”.

Bij zo’n nieuwe hobby hoort ook het welbekende vallen en opstaan. Woensdagmiddag kwam hij thuis, trok zijn broek naar beneden en liet me een flinke schaafwond op zijn dij zien. “Ja, ik was echt keihard gevallen. Toen ben ik even achter een muurtje gaan staan, heb mijn broek naar beneden gedaan om te kijken hoe erg het was en stevig in mijn been geknepen en toen ging ik weer verder”. Toen ik vroeg of hij moest huilen, zei hij: “Nee joh mam, vallen hoort er nu eenmaal bij”. De bikkel.

Willem is gewend om extra moeite te moeten doen voor fysieke activiteiten, zelfs al heeft hij dat meestal zelf door. Ik zie het wel. Hoe fanatiek en gedreven hij is. Hij beschikt over enorme wilskracht en doorzettingsvermogen. Nu richt hij al zijn energie dus op het skateboarden en ik heb er alle vertrouwen in dat hij net zo lang oefent tot het hem goed lukt. Super trots ben ik op hem. Mijn lieve, dappere en stoere negenjarige zoon.

Facebook herinnerde mij er vandaag aan dat ik een jaar geleden nog bijna 12 kilometer achter elkaar kon hardlopen. Bizar hoe ik me nu bijna niet meer kan voorstellen dat ik dat ooit kon. Na een jaar van vervelende blessures, lichamelijke (vrouwelijke) ongemakken en daardoor geestelijk ook niet lekker in mijn vel zitten, ziet mijn leven er nu iets anders uit.

Op een verjaardag zei een kennis laatst tegen me: “Ik krijg echt een minderwaardigheidscomplex als ik zie hoeveel jij sport Merlijn!” Verbaasd was ik, want iemand anders een minderwaardig gevoel geven, is zeker nooit mijn bedoeling geweest. Ik vertelde haar dat ik tegenwoordig helemaal niet zoveel sport. Blijkbaar blijft het beeld hangen dat ik dagelijks berichten van Strava op de sociale netwerken plaats. Het tegendeel is waar. De fitgirl in mij leeft niet meer. Ik ben blij als ik elke week in ieder geval een flinke wandeling in een beetje aardig tempo heb gemaakt. Bovendien ben ik daar dan ook nog tevreden over.

Als je bijna een jaar lang allerlei fysieke en mentale klachten hebt gehad, dan veranderen er dingen. Ik zou liegen als ik zou schrijven dat die verandering me makkelijk af ging. Integendeel, het was frustrerend. Zeer frustrerend zelfs, als je niet meer kunt sporten zoals je deed. Veel sporten, naar doelen toewerken, mezelf verbazen over waartoe ik in staat bleek, gaf me een kick. En ja, het is lekker als je daar complimenten over krijgt. Vooral voelden mijn lijf en mijn hoofd in die periode fijn. Ik was slank, fit en voelde me sterk.

Daarna volgde een periode van pijn, behandelingen bij een manuele therapeut, tussendoor ook nog een aantal keer naar het ziekenhuis voor onderzoek in verband met mijn vrouwelijke ongemakken, en daarnaast ook nog eens heel hard werken. Het was veel tegelijk. Er kwam een moment dat ik merkte dat ik me eraan moest overgeven, niet teveel van mezelf meer moest verwachten, accepteren dat ik nu gewoon even niet zoveel kon qua sport. Accepteren dat ik een paar kilootjes zwaarder ben geworden en maat 36 net te strak zit nu. Mentaal was en is dat dus de grootste uitdaging. De afgelopen jaren was ik immers zo heerlijk uit mijn ‘comfort zone’ gestapt en dat beviel zo goed. En nu dwong mijn lijf me terug te keren naar de veilige zone. Dat kostte mij tijd en moeite.

Toch merk ik dat het me begint te lukken. Begin september deed ik mee aan de Vlietloop in mijn dorp. Heerlijk 5 kilometer hardlopen voor mijn plezier. Behoorlijk ongetraind was ik, dus een snelle tijd zou het niet worden. Daar ging het dit keer ook niet om. Ik liep voor de lol, de sfeer was geweldig en na afloop was ik blij en tevreden. Gek genoeg was mijn eindtijd beter dan ik had verwacht. Wellicht was dit het resultaat van lopen zonder druk. Zonder druk die ik mezelf oplegde in het verleden. Verfrissend was het! Zwaar was het ook, vooral de laatste kilometer. Dat mocht de pret echter niet drukken, het afzien dat met hardlopen gepaard gaat blijf ik heerlijk vinden.

Wat betreft dat ‘dikker’ zijn, dat accepteer ik minder makkelijk. Toch zet ik daarin ook stappen. Ik houd mezelf voor dat maat 38 ook prima is, wat wijdere bovenkleding en grotere bh’s ook. Dan maar iets romiger. Ik voel mij minder sterk dan vroeger, omdat vooral veel sporten mij dat gevoel gaf. Maar het is nu niet anders. Ik kan het gewoon even niet en ik hoef het ook niet van mezelf.

Ik focus meer op genieten, op ontspannen, geestelijk minder streng zijn voor mezelf. Terwijl het lijf van mijn elfjarige dochter langzaam aan het veranderen is, verandert mijn lijf van 43 ook. Dat kan jaren duren, niemand kan zeggen hoe lang precies. Dat is lastig, maar ik zal het moeten accepteren. En accepteren vind ik het moeilijkste dat er is. Wat helpt is me vooral te richten op de mooie dingen van het leven; ik pak vaker mijn Nikon om mooie foto’s te maken, besteed veel tijd aan de kinderen, ben trots op hoe goed mijn bedrijf Bureau Lijn loopt en zelfs mijn eerste blog sinds tijden is nu een feit. Hoera!

Deze blog gaat over genieten. Genieten van de kleine dingen in het leven. Omdat het leven mij soms aanvliegt, mijn hoofd regelmatig overloopt en ik mijn focus dreig te verliezen, is genieten van de natuur en de frisse buitenlucht voor mij extra belangrijk. Ik word rustig van de wonderen der natuur en van buiten zijn. Vaak nemen we de wereld om ons heen voor lief en dat is zonde. Ik beleef die momenten buiten echt intens en vind het kleine cadeautjes aan mezelf.

Elk jaar is het daarom weer een feest als de lente is begonnen. Narcissen en tulpen schieten uit de koude grond omhoog en lichtroze en witte bloesem duikt overal op. Voor mij is dit misschien wel de mooiste periode in het jaar. Het voelt alsof je voortdurend in een ansichtkaart loopt.

De rondjes met mijn hond werden dus wat langer de afgelopen tijd. Ik stond vaak stil om weer een ‘genietmomentje’ te vangen in een foto. Vooral als je onder zo’n bloeiende appelboom gaat staan en naar boven kijkt, dat levert vaak geweldige foto’s op. Als de lucht erboven knalblauw is, of met van die fijne Hollandse wolkenluchten als achtergrond, levert dat de beste foto’s op.

Bij de Pieterskerk in Leiden staan voor en naast de kerk Japanse kersenbomen. Dat zijn voor mij de kampioenen van de bloesem. Elk jaar houd ik in de gaten of deze bomen al in bloei staan, want de bloeiperiode is maar heel kort en als het een keer hard waait is het voorbij. Dit jaar heb ik het gelukkig weer kunnen aanschouwen. Toppunt van genieten! Wat een geluk dat ik op een zaterdag in Leiden in de stad was. Ik was er namelijk vier dagen later weer en toen was de bloesem al veranderd in blaadjes. Ik had die bloeiende kersenbomen ook dit jaar toch maar mooi weer even meegepakt!

In mijn eigen tuin staat ook een juweeltje: de magnolia. Deze boom stond er al toen wij dit huis tien jaar geleden kochten en biedt in de zomer schaduw als natuurlijke parasol. In de lente schittert deze boom met lichtroze bloemen. Je veegt je daarna een ongeluk, zoveel blad komt er vanaf, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Het ene jaar staat de magnolia eind maart al in bloei, het andere jaar pas in april. Als het een paar dagen zonnig en warm is, dan gaat het hard en barsten de knoppen open.

Helaas is het nu weer voorbij. Door de regen van de afgelopen dagen ziet de bloesem die nog resteert er zelfs wat vies en bruin uit. Maar ook dit hoort erbij en wat nu volgt is het heerlijke frisse groen dat je overal ziet opdoemen. Blijven genieten dus!

Wat nou eigenlijk de zin van deze blog is? Ik probeer je te laten zien dat er zoveel moois is om je heen. Ga naar buiten, kijk om je heen en zie hoe mooi de natuur is!

Zo simpel dus. Niets meer, niets minder.

Maanden loop ik al te tobben met mijn lijf. Een maand of vijf geleden begon het met pijn in mijn linker heup. Tijdens het hardlopen kreeg ik pijn en de pijn werd erger. De massages bij Feelgood Marloes Hansen werden pijnlijker en hardlopen werd me afgeraden. Nu weet ik zelf ook wel dat hardlopen erg belastend is voor je lijf, maar ik doe het nu eenmaal graag. Begin november liep ik mijn laatste hardlooprondje. In de herfst en winter raak ik mijn racefiets ook niet aan, want fietsen in de kou en regen vind ik niet leuk. Kortom, het enige dat ik nog kon zonder pijn, was wandelen.

Nu heb ik het ‘geluk’ dat ik een vriendin heb met een hernia. Lopen is voor haar verplichte kost, dus eind november sloot ik me bij haar aan en sindsdien maken we samen eens per week een flinke wandeling. Ik had nooit gedacht dat ik wandelen zo leuk zou vinden. Samen lopen is ook nog eens heel gezellig en de tijd vliegt.

Afgelopen twee weken ging mijn linker been echter zoveel pijn doen, dat zelfs wandelingetjes met mijn hond een uitdaging werden. Pijn had ik, uitstraling vanuit mijn rug, pijn in mijn linker been tot in mijn voet. Een doof gevoel in mijn tenen, alsof mijn voet slaapt. Ik vreesde het ergste: een hernia.

Op aanraden van Marloes ben ik vorige week naar een manueel therapeut gegaan. Zo kon het immers niet langer. Als zelfs gewoon lopen lastig wordt, dan houdt het wel zo’n beetje op. Bovendien werd ik er doodongelukkig van.

Na twee behandelingen bij de manueel therapeut vorige week voelt mijn lijf gelukkig al wat beter aan. De ergste zenuwpijn is weg. Opgelucht was ik, toen vastgesteld werd dat ik geen hernia heb, maar een geprikkelde zenuw in mijn rug. Maar, accepteren dat herstel veel tijd kost en dat ik geduld zal moeten hebben, dat is nog wel een dingetje.

Geduld is niet mijn sterke kant. Bovendien voel ik mij toch een beetje een kneus dat ik nu alleen nog maar kan wandelen. Een half jaar geleden was ik nog in staat om bijna 12 kilometer hard te lopen en wat kan ik nu nog? Veel te weinig! Ik merk dat het me frustreert, dat ik het niet accepteer dat mijn lijf niet doet wat ik wil. Ik vind het confronterend ook. Ik wil me fit voelen en voel me simpelweg veel sterker als ik veel sport. Iets dat ik al een hele tijd niet doe. Waarschijnlijk mis ik de endorfines. Voortdurend pijn in je lijf hebben is bovendien vermoeiend en het feit dat ik me er mentaal zo druk over maak, helpt natuurlijk ook geen bal.

Ja, ik wéét dat het tijd nodig heeft, dat het echt allemaal wel weer goed komt, dat ik geduld moet hebben, bla bla bla. Begrijpt niemand dan hoe frustrerend het is om met dat prachtige weer al die hardlopers te zien? Dat ik naar hen kijk, de frustratie voel en denk “zou ik dat ooit weer kunnen?” Tot die tijd blijf ik wandelen. Vanmiddag ga ik naar huis lopen vanaf mijn werk. Het is zoeken naar mogelijkheden om zoveel mogelijk te bewegen.

Een vriend van me zei: “steek je energie in je herstel”. Daar heeft hij natuurlijk helemaal gelijk in. Misschien zit ik zelf mijn herstel wel in de weg, door geestelijk zo in de weerstand te zitten. Soms helpt het om je gedachten op papier te zetten als je iets dwars zit. Ik ben benieuwd of het nu ook dat effect zal hebben…

Lieve Merlijn,

Inmiddels ben ik al twee weken alcoholvrij! De tijd gaat snel en ik begin er nu wel aan te wennen.  De eerste week had ik het er echt heel moeilijk mee. Het leek wel of mijn leven alleen maar uit feestjes en etentjes bestond. En zonder alcohol moet dat toch wel saai zijn, dacht ik. In het begin voelde het als grappig; “ik ben de bob, dus ik ga aan het water”! Helemaal niet erg, maar bij een heerlijk stuk vlees hoort wel degelijk een rode wijn. Maar nee, ik blijf sterk. Mijn vriend genoot van zijn heerlijke wijntjes en als een verslaafde wilde ik perse even ruiken.
Stom natuurlijk en ik moest meteen denken aan de periode dat ik gestopt ben met roken. Even ruiken en eigenlijk een trekje of in dit geval een slokje willen nemen. Nee, ook nu heb ik het niet gedaan.
Ook al drink ik niet veel, ik vind het toch frappant dat ik dit soort verslavingsverschijnselen vertoon. En na 5 dagen kwam het, een hele diepe slaap en niet een maar meerdere nachten. Wat is dat een fijn gevoel, mijn doorzettingsvermogen wordt beloond. Na 10 dagen het volgende voordeel, mijn huid begint er beter uit te zien. Alleen maar voordelen en dat al na 10 dagen. Ik ben benieuwd welke veranderingen ik nog meer bewust dan wel onbewust mag meemaken. Zou het verlangen naar een goed glas wijn bij een heerlijke maaltijd verdwijnen? De tijd zal het leren.

Groeten, Bianca

Lieve Bianca,

Bij mij zitten er nu bijna twee weken op. Zaterdag 4 maart begon mijn periode van 30 dagen zonder alcohol. Na een fijne week wintersport, die gepaard ging met de nodige drankjes, was ik er eerlijk gezegd ook wel aan toe.
Op de piste tijdens de lunch rond 12.00 uur al een lekker biertje bestellen was heerlijk, maar na een week met het dagelijks nuttigen van alcoholische dranken, werd het echt tijd om pas op de plaats te maken. Misschien komt het door die vakantie dat het me nu zo makkelijk af gaat om niet te drinken, ik weet het niet. Ik moet bekennen dat ik van te voren echt had verwacht dat ik het heel lastig zou vinden om geen alcohol te drinken. Het tegenovergestelde blijkt waar: het gaat me tot nu toe heel makkelijk af, het kost me totaal geen moeite. Zelfs niet tijdens een feestje bij ons thuis afgelopen weekend. Voor het eerst in mijn leven dronk ik alcoholvrij bier. Ter afwisseling van thee, Spa rood, Rivella en Coca Cola zero, was dat wel even fijn. Al die zoete frisdranken vind ik namelijk niet lekker en bovendien zitten ze boordevol suikers, wat ik ook niet wil.
Wat me opviel tijdens dat feestje, was dat dus echt iedereen alcohol drinkt, de meeste mensen ook meer dan een glas. Ik was trots dat ik het niet deed, dat ik het kon, dat ik mezelf er niet ongezellig door vond. Waar ik voorheen na zo’n feestje moe was en het effect van de alcohol merkte, was ik nu nog fit en helder en dat gaf echt een lekker gevoel.
Andere voordelen die ik heb ervaren zijn het feit dat mijn huid er frisser uitziet, dat ik beter slaap en dat ik scherper ben in mijn hoofd. Die dingen zijn voldoende om te beseffen wat alcohol eigenlijk met je doet. Best schokkend vind ik het verschil dat ik merk. En dat voor een matige drinker! En tja, de kilo’s vliegen er ook af. Dat was geen doel, maar is toch wel een fijne bijkomstigheid.
Ik twijfel er dus geen moment aan of ik die 30 dagen zal volhouden. Het bevalt me eigenlijk wel. Een geheelonthouder zal ik op de lange termijn wel niet worden, maar minder drinken dan ik voorheen deed, gaat zeker gebeuren.
Even volhouden nog!

Liefs, Merlijn

Lieve Merlijn,

Net zoals iedere zondagavond bekijk ik mijn persoonlijke en gezinsagenda voor deze week en de rest van de maand. Kraamborrel, openingsfeest, museumnacht, vrijdagmiddagborrel, etentje, verjaardag. Zomaar een greep van waar ik me de maand maart allemaal mee bezig ga houden. Alleen vloog nu iedere keer de gedachte door mijn hoofd dat ik die maand niet mag drinken. Een vreemd hersenspinsel en ik vond het zelfs triest. Sinds wanneer staat de geboorte van een kind gelijk aan een glas champagne? Waarom combineer ik een gezellige avond uit eten met de gedachte aan welke gin tonic ik deze keer kies? Inmiddels is mijn omgeving al volledig op de hoogte en hebben zij de afgelopen maand verbaasd gereageerd als ik genoot van een heerlijk glas witte wijn. “Hey jij zou toch een maand stoppen, nu al opgegeven? Nee hoor, lieve vrienden, dat is pas per 1 maart.” Die opmerkingen waren voor mij weer een mooie opening om het onderwerp te bespreken en medestanders te vinden, of zoals een vriendin het noemde ‘lotgenoten’. Dat vond ik wel heel zielig klinken. Ik hou het op medestanders. Ik deel altijd graag en ook deze ervaring wil ik graag met anderen delen, hen de voordelen laten voelen en er ook iets mee laten doen. En hoe lekker is het om als vrouwen onder elkaar straks even te mogen zeuren over het feit dat we mineraalwater (met of zonder een smaakje of met of zonder bubbels) ook best lekker vinden en stiekem op de weegschaal gaan staan om te kijken of het voordeel oplevert? Ik ben in ieder geval klaar voor de start en jij?

Groetjes Bianca

Lieve Bianca,

De laatste weken merk ik dat ik er steeds meer klaar voor ben om in maart dertig dagen geen alcohol te drinken. Ik begin er zelfs naar uit te kijken, hoe gek dat ook mag klinken. In mijn sociale leven speelt drank (met alcohol dus) absoluut een grotere rol dan ik eigenlijk dacht. Ook ik heb in mijn omgeving de vraag gekregen waarom ik deze uitdaging aan wil gaan. Lacherig roept men dan “nou, veel succes en sterkte ook, ben benieuwd of het je gaat lukken”. De meeste mensen om mij heen zouden alcohol dus niet willen missen. Of kunnen zij het niet missen? Dat vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af. Een enkeling reageerde door aan te geven ook mee te doen. Ik vraag me af of dat ook echt zal gebeuren. Het roepen is een ding, het doen vraagt iets anders van je.
Ik kan zonder alcohol, hoe lekker ik het ook vind. Natuurlijk ga ik die speciale biertjes missen en zullen mijn ‘vrienden’ van de Untappd-app mij missen. Het zal daar zeker opvallen als ik dertig dagen geen bier incheck. Zoals ik al eerder schreef wordt dagelijks drinken een gewoonte. Eentje waar ik graag vanaf wil. Ja, dat zou ik nu ook al kunnen doen. Maar ook ik vind het nu nog gewoon te gezellig om met mijn gezelschap mee te drinken. Opvallend is wel, dat ik echt meer van een drankje geniet sinds ik weet dat ik straks een periode geen alcoholische versnaperingen tot me zal nemen.
De afgelopen dagen was het weer behoorlijk raak, veel gezellige afspraken en die gingen ook weer gepaard met drank. Het gevolg is dat ik nu een moe gevoel heb. Ik heb slecht geslapen de afgelopen dagen en ik baal ook een beetje dat ik minder maat heb gehouden dan ik van plan was. Dus op jouw vraag of ik er klaar voor ben, kan ik volmondig bevestigend antwoorden. Kom maar op met dat mineraalwater!

Liefs, Merlijn

Vorige week, tijdens mijn zeswekelijkse behandeling bij de schoonheidsspecialiste, vroeg ik haar: “Loes, wat is jouw ervaring met wimper extensions?” “Nou Merlijn, dat is ook toevallig, dat gaan we hier binnenkort ook doen in de salon!” was haar reactie. Omdat ik al een aantal vrouwen met wimper extensions ken, was ik er zelf ook nieuwsgierig naar geworden. Tijdens de behandeling kon ik Loes dus mooi even het hemd van het spreekwoordelijke lijf vragen.

Ze vertelde me precies hoe die behandeling in zijn werk gaat en hoe de wimper extensions in het dagelijks gebruik zijn. Ik houd niet van hele ingewikkelde toestanden namelijk, vooral niet ’s ochtends vroeg. Het verhaal van Loes klonk goed, ik wilde dit wel eens proberen. Haar extensions had ik al een keer gehad en dat beviel ook uitstekend, dus waarom nu niet eens iets nieuws proberen?

Op de Facebookpagina van Schoonheidssalon Ambachtspad zag ik vorige week een oproep, waarbij ze op zoek waren naar vrouwen die wimper extensions wilden laten zetten voor een schappelijk prijsje. Ik meldde mij dus direct aan en afgelopen dinsdag was het zover: op Valentijnsdag lag ik op de behandelstoel bij Tessa. Klaar voor mijn wimper-avontuur.

Tessa is de wimper-expert bij de salon. Ze begon met het reinigen van mijn ogen met een speciaal schuim. Mijn oogleden moesten heel goed vetvrij worden gemaakt, anders zou de lijm niet goed hechten. Nadat Tessa het schuim had aangebracht en met een speciaal borsteltje mijn wimpers had geborsteld, werden mijn ogen gespoeld met water. Alles gebeurde zeer consciëntieus, wat mij een geruststellend gevoel gaf. Het zijn tenslotte je ogen en die zijn toch kwetsbaar.

Tessa vertelde bij elke handeling wat ze ging doen. Ik moest bijna twee uur mijn ogen dichthouden en het was erg prettig precies te horen wat er gaat gebeuren. Voordat de wimpers geplaatst konden worden, werden de wimpers van mijn onderste oogleden afgeplakt met tape, zodat de lijm van de bovenste wimpers niet aan de onderste wimpers zou plakken. In dat geval zou ik mijn ogen niet meer kunnen openen en dat wil je toch te allen tijde voorkomen.

Daarna begon het echte werk: het plaatsen van de wimpers. Met de grootste precisie werden vijf wimpers op mijn linkerooglid geplaatst, waarna er vijf op mijn rechterooglid werden gezet. Zo wisselde dat af, tot er per oog tachtig wimpers bij waren gezet. Tessa was heel blij met mij als klant, want ik had volgens haar de perfecte wimpers voor extensions: lang en stevig. Tijdens de behandeling kreeg ik een branderig gevoel in mijn rechteroog. Gelukkig kon Tessa dat oplossen door met een luchtpompje af en toe lucht op mijn oog te blazen. 160 wimpers en dik twee uur verder was Tessa zeer enthousiast en tevreden over het resultaat. Ik begon ondertussen steeds nieuwsgieriger te worden!

Uiteindelijk ging het tape eraf en mocht ik mijn ogen open doen. Toen ik in de spiegel keek, was ik heel verrast. Wat was het mooi geworden! Het zag er zó natuurlijk uit, echt prachtig! Voortaan houd ik dus tijd over ’s ochtends: alleen wat mascara op de wimpers van mijn onderste oogleden, maar verder zijn mijn wimpers gewoon mooi als ik mijn bed uitstap. Tessa gaf me een borsteltje mee, waarmee ik twee keer per dag mijn wimpers moet borstelen, om te voorkomen dat ze aan elkaar gaan zitten. Waar ik verder op moet letten, is dat er geen reinigingsproducten die olie bevatten op mijn wimpers komen. Omdat er dagelijks wimpers uitvallen (natuurlijk proces bij iedereen), heb ik over drie weken een afspraak om mijn wimpers weer te laten opvullen.

Ik ben nu ongeveer twee weken 43 jaar en geloof me als ik schrijf dat je dat echt wel begint te zien, vooral als ik ’s ochtends mijn bed uit stap. Ik merk dat ik meer moet ‘ontkreukelen’. Die rimpels en die grijze haren accepteer ik met liefde; ze laten zien dat ik een en ander heb meegemaakt in het leven. Al sinds mijn tienerjaren gebruik ik make-up, omdat ik er graag verzorgd uitzie. Het oog wil ook wat tenslotte. Nu is die make-up dus nauwelijks meer nodig. Tijd over voor een extra kopje koffie voortaan 😉

Lieve Bianca,

Ben jij de dagen ook al aan het aftellen? Het duurt nu nog ongeveer een maand tot onze alcoholvrije periode aanbreekt. Vanaf het moment dat ik besloot mee te doen aan IkPas, merkte ik dat ik me al veel bewuster werd van mijn alcoholinname. De afgelopen weken is het me gelukt om een aantal aaneengesloten dagen geen alcohol te drinken. Ik was blij te constateren hoe weinig moeite me dat kostte. Er is dus hoop!
Maandagavond zag ik een nieuw programma op televisie: ‘Leven in de brouwerij’, waarin Kasper van Kooten en Patrick Stoof op zoek gaan naar de geheimen van het bierbrouwen. Voor mij als echte ‘beergirl’ was dit echt een genot om te zien. Ik kreeg er ook dorst van, maar hield het keurig bij koffie. “Wat ga ik dit missen in maart!’ schoot er door mijn hoofd. Al drink ik niet elke dag, zo’n speciaal biertje op donderdag rond een uur of vijf, op vrijdag- en zaterdagavond of bij een zondagmiddagborrel met familie of vrienden aan tafel. Even stelde ik mezelf voor in zo’n situatie, met een glas mineraalwater voor mijn neus. Dat heb je tegenwoordig gelukkig wel in heel veel smaken, maar toch, het is geen bier.  Als ik nu een biertje uit onze speciale bierkoelkast pak, dan roep ik: “ik neem een biertje hoor, nu het nog kan!’, waarna mijn man altijd even moet zuchten.
Afgelopen week zag ik, op jouw aanraden, ook het programma ‘De kennis van nu’, waarbij de effecten van dertig dagen zonder alcohol werd gemeten bij een groep gematigde drinkers. Al schijnen sommigen te denken dat ik een alcoholprobleem heb nu ik heb aangekondigd mee te doen aan IkPas, ik schaar mezelf toch echt tot de groep ‘gematigde drinkers’.

Ik vond het enorm stimulerend en motiverend om te horen dat zelfs op gematigde drinkers de effecten van dertig dagen zonder alcohol er wel degelijk zijn. Ik verheug me nu al op een betere nachtrust en me fitter voelen. Waar verheug jij je op?

Liefs, Merlijn

Lieve Merlijn,

Ik blijf het een goed plan vinden dat we dit samen gaan doen, en met ons hopelijk nog veel meer gelijkgestemden. Net zoals jij zie ik mezelf ook als een gematigde drinker. Ik drink niet iedere dag en houd ook rekening met mijn dagelijkse leven als moeder, sporter en werknemer. Bij de voorbereidingen van een hardloopwedstrijd durfde ik zelfs niet te drinken omdat ik bang was dat dat mijn prestaties zou beïnvloeden. Helaas is het sporten even van de baan en hoef ik dus geen rekening te houden met een dieet of mijn alcoholinname. Maar zoals met zoveel dingen, geldt dit ook voor onze uitdaging: ik moet niet, maar ik wil!
Na de publicatie van onze eerste blog heb ik ook vragen gekregen en goedbedoelde opmerkingen. “Waarom?” is uiteraard de meest gestelde. Waarom? Daar hoef ik geen antwoord op te verzinnen, daar bestaan wetenschappelijk bewezen feiten over. Die feiten lezen we regelmatig op ‘Ik Pas’.  Je kunt me wel de vraag stellen Waarom wil IK dit? En dat antwoord is nog eenvoudiger. Ik wil dit omdat ik wil voelen wat het met mijn lijf doet of heeft gedaan. Op deze leeftijd gebeurt er veel met je lijf en hebben we ook veel te winnen en te verliezen. Van te weinig nachtrust kun je bijvoorbeeld dagen van slag zijn en ook minder scherp. En wat gebeurt er nog meer naast die gezondheidsvoordelen, mentaal en fysiek. Daar ben ik nou heel benieuwd naar.

Groetjes, Bianca

Een maand of drie geleden kreeg ik last van een blessure: een ontstoken peesplaat op mijn linkerheup. Net toen ik enorm lekker aan het trainen was voor de Bruggenloop in Rotterdam. Die run kon ik dus wel vergeten en daar baalde ik verschrikkelijk van. Ik had me al zo vaak ergens voor ingeschreven en haakte dan uiteindelijk af omdat ik het toch niet zag zitten of niet genoeg getraind had. Dat was ook vervelend, maar wel mijn eigen keus. Dit keer liet mijn lijf me in de steek en dat vond ik veel erger. Het deed ook meer met me dan ik dacht.

Ik vroeg me af of ik ooit weer zou kunnen hardlopen zonder pijn, of ik ooit weer aan een run zou kunnen meedoen, al was het ‘maar’ vijf kilometer. “Misschien lukt dat me wel nooit meer” hoorde ik mezelf denken. Geen fijne gedachtes en weinig bevorderlijk voor een goed humeur. Ik beleefde immers veel plezier aan hardlopen en het idee dat je dat wellicht nooit meer kunt doen, is niet echt prettig.

Ik nam dus de verplichte rust. Niet tegen beter weten in tóch gaan hardlopen, maar verplicht mijn lijf laten herstellen. Ik ging wandelen, wat ik nu nog steeds wekelijks doe. En dan bedoel ik écht wandelen, niet die kleine rondjes met mijn hond. Nee, eens per week een flinke wandeling van acht á negen kilometer en stevig doorstappen. Inmiddels ben ik zelfs op het punt dat ik wandelen heel erg leuk vind.

Hardlopen deed ik afgelopen weekend weer, voor de tweede keer na de lange periode van rust. Vorige week liep ik mijn eerste pijnvrije rondje en afgelopen zondag bleef de pijn ook weg. Ik kon bijna vijf kilometer hardlopen! Ik heb wel enorm ingeleverd op het looptempo, maar dat maakt me nu even niets uit. Ik ben zó blij dat het weer gaat en dat ik geen pijn meer heb. Ik geniet er vreemd genoeg nu meer van, kijk meer om mij heen dan ik voorheen deed en ben ontzettend energiek en vrolijk als ik klaar ben.

Waar ik mezelf tot nu toe altijd doelen oplegde, heb ik ze nu niet. Ik had het nooit gedacht, maar ik vind het heerlijk. Ik sport veel minder dan ik de afgelopen jaren deed, maar ik denk dat ik nu meer geniet van wat ik aan sport doe. Waar zo’n blessure al niet goed voor is!

Die doelen komen misschien wel weer terug, maar bij kleine hardloopevenementen in de buurt kun je vaak op de dag zelf nog een startbewijs lopen, dus ik denk dat dat voorlopig een prima strategie is voor mij. Op de dag zelf kijken hoe mijn lijf aanvoelt en dan pas beslissen of ik meedoe.

Kortom, de druk is eraf. Druk die ik mezelf jarenlang heb opgelegd, omdat ik bang was te weinig te sporten als ik geen doel voor ogen had. Wat ook een rol speelde, was dat ik mezelf wilde bewijzen. Aan mezelf vooral. Het is bijzonder te ervaren dat het me eigenlijk uitstekend bevalt, ‘doelloos’ door het leven gaan.

Eind van deze week word ik 43, misschien komt de wijsheid dus inderdaad met de jaren?

Bianca en ik gaan samen meedoen aan IkPas. Hoe dat gaat? Dat lees je de komende weken in onze gezamenlijke blog!

Lieve Merlijn,

Over een maand is het zover, in april weer een jaar ouder, wijzer en nog gezelliger; 47! Ze zeggen dat het leven begint na 40, nou daar kan ik over mee praten. Na mijn 40e ben ik absoluut de gezelligheid op gaan zoeken. Voor iemand die tot haar 40e nooit dronk heb ik de ‘verloren tijd’ absoluut ingehaald. Voorzichtig begonnen met een roseetje in de zomer, daarna op zijn tijd een wijntje bij een etentje of zomaar op een feestje. Standaard een limoncello in de pizzeria en de gin tonics zijn tegenwoordig niet meer aan te slepen. Als moeder van twee pubers vind ik dat ik mijn ontspanning best wel op mag zoeken in de kroeg met vriendinnen, gezellig uit eten gaan en af en toe een terrasje pakken. En daarbij hoort inmiddels standaard een lekker wijntje. Een, twee of drie glazen dat maakt niet uit. Een, twee of drie avonden achter elkaar, dat maakt zeker wel uit. Ik begin aan mijn lichaam en geest te merken dat het absoluut gezellig is maar toch niet zoals het hoort. Misschien is het tijd om de uitdaging met mezelf aan te gaan om niet te drinken. Om te ervaren hoe het voelt om ‘niet gezellig’ te zijn. Voor mij is het in ieder geval de komende 30 dagen (of misschien wel 33 ;-)) “Nee, ik pas!”

Doe je mee?

groeten Bianca

Lieve Bianca,

Ja, ik doe mee! Zoals je weet houd ik wel van een drankje. Bij voorkeur speciale biertjes, waar ik tegenwoordig zelfs een app voor op mijn telefoon heb om ze te beoordelen. Het sluipt erin, elke dag een alcoholische versnapering. Omdat de bieren die ik drink vaak meer alcohol bevatten dan gewoon pils, houd ik het meestal ook bij eentje. Maar de afgelopen maanden sloop het er langzaam in. Elke dag een drankje en in het weekend vaak wat meer, dat vind ik echt niet oké.
Bovendien merkte ik dat ik, als ik niet helemaal lekker in mijn vel zat, een biertje nam om dat probleem op te lossen. Denken dat drank ontspant en dat je dan lekkerder slaapt, terwijl je weet dat het tegendeel waar is.
In mijn leven zijn er zo vaak momenten waarop er om mij heen gedronken wordt. ‘Voor de gezelligheid’, dat wel, maar moet daar dan perse altijd drank bij? Ik denk het niet. Na mijn skivakantie doe ik dus met je mee: 30 dagen geen alcohol. Ik weet dat het ons gaat lukken, al zal ik het soms echt wel enorm ongezellig vinden. Drank is nu eenmaal lekker. Het helpt mij dat we dit samen gaan doen en ik ben nieuwsgierig naar de ervaring die het ons zal opleveren.
Op jouw verjaardag proosten we dan op het behaalde doel, met spa rood, of met een gin tonic?

Liefs, Merlijn