Mijn zoon Willem heeft een nieuwe hobby: skateboarden. Nu hoor ik je denken: “Ja, leuk joh, maar wat is daar zo bijzonder aan?” Nou, het feit dat Willem een beenprothese draagt en zich, ondanks die prothese, er niet van laat weerhouden om alles wat hij leuk vindt te proberen zich eigen te maken.

Willem draagt een prothese, omdat hij ‘fibula aplasie’ heeft. Dat is een aangeboren afwijking die zeer zeldzaam is en waardoor Willem een voet mist, een korter been heeft en alleen kan lopen met een beenprothese. Ik schreef daar een paar jaar geleden de blog Botte pech over.

Hoewel mijn zoon heeft leren lopen met een prothese en niet beter weet, blijf ik me toch regelmatig met trots verbazen over zijn wilskracht en doorzettingsvermogen om alles te doen wat hij wil. Willem zit op hockey, voetbalt in zijn vrije tijd, kan skiën, houdt erg van zwemmen en nu heeft meneer zijn zinnen dus gezet op skateboarden. Geen zee de hoog voor mijn lieve Willem.

Laatst begon hij er zelfs over dat hij graag op turnen wil. Vooral de oefeningen op de balk leken hem fantastisch. Nu vind ik het geweldig om te zien hoe hij een grenzeloos vertrouwen in zijn eigen capaciteiten heeft en ik denk serieus dat hij het nog zou kunnen ook, omdat zijn evenwichtsgevoel door zijn ‘handicap’ sterk ontwikkeld is. Toch hebben mijn man en ik hem dit plan maar even uit zijn hoofd gepraat. Willem sloopt namelijk normaal gesproken al binnen een paar weken de voet van zijn prothese en de harde klappen waar je mee te maken krijgt bij het neerkomen met turnen, zijn gewoon echt een brug te ver. Nu hij  negen jaar is, begint hij zulke argumenten gelukkig te begrijpen en leverde dit verder geen discussie op.

Maar goed. Skateboarden dus. Vol overgave oefent Willem elk vrij uurtje dat hij heeft. Het ene moment zit hij nog op de bank met een iPad, het andere moment praat ik tegen hem en blijkt hij naar buiten te zijn gegaan. Na een half uur staat hij dan opeens weer voor de deur met zijn skateboard in zijn handen. “Ik was weer even oefenen mam”.

Bij zo’n nieuwe hobby hoort ook het welbekende vallen en opstaan. Woensdagmiddag kwam hij thuis, trok zijn broek naar beneden en liet me een flinke schaafwond op zijn dij zien. “Ja, ik was echt keihard gevallen. Toen ben ik even achter een muurtje gaan staan, heb mijn broek naar beneden gedaan om te kijken hoe erg het was en stevig in mijn been geknepen en toen ging ik weer verder”. Toen ik vroeg of hij moest huilen, zei hij: “Nee joh mam, vallen hoort er nu eenmaal bij”. De bikkel.

Willem is gewend om extra moeite te moeten doen voor fysieke activiteiten, zelfs al heeft hij dat meestal zelf door. Ik zie het wel. Hoe fanatiek en gedreven hij is. Hij beschikt over enorme wilskracht en doorzettingsvermogen. Nu richt hij al zijn energie dus op het skateboarden en ik heb er alle vertrouwen in dat hij net zo lang oefent tot het hem goed lukt. Super trots ben ik op hem. Mijn lieve, dappere en stoere negenjarige zoon.