Maanden loop ik al te tobben met mijn lijf. Een maand of vijf geleden begon het met pijn in mijn linker heup. Tijdens het hardlopen kreeg ik pijn en de pijn werd erger. De massages bij Feelgood Marloes Hansen werden pijnlijker en hardlopen werd me afgeraden. Nu weet ik zelf ook wel dat hardlopen erg belastend is voor je lijf, maar ik doe het nu eenmaal graag. Begin november liep ik mijn laatste hardlooprondje. In de herfst en winter raak ik mijn racefiets ook niet aan, want fietsen in de kou en regen vind ik niet leuk. Kortom, het enige dat ik nog kon zonder pijn, was wandelen.

Nu heb ik het ‘geluk’ dat ik een vriendin heb met een hernia. Lopen is voor haar verplichte kost, dus eind november sloot ik me bij haar aan en sindsdien maken we samen eens per week een flinke wandeling. Ik had nooit gedacht dat ik wandelen zo leuk zou vinden. Samen lopen is ook nog eens heel gezellig en de tijd vliegt.

Afgelopen twee weken ging mijn linker been echter zoveel pijn doen, dat zelfs wandelingetjes met mijn hond een uitdaging werden. Pijn had ik, uitstraling vanuit mijn rug, pijn in mijn linker been tot in mijn voet. Een doof gevoel in mijn tenen, alsof mijn voet slaapt. Ik vreesde het ergste: een hernia.

Op aanraden van Marloes ben ik vorige week naar een manueel therapeut gegaan. Zo kon het immers niet langer. Als zelfs gewoon lopen lastig wordt, dan houdt het wel zo’n beetje op. Bovendien werd ik er doodongelukkig van.

Na twee behandelingen bij de manueel therapeut vorige week voelt mijn lijf gelukkig al wat beter aan. De ergste zenuwpijn is weg. Opgelucht was ik, toen vastgesteld werd dat ik geen hernia heb, maar een geprikkelde zenuw in mijn rug. Maar, accepteren dat herstel veel tijd kost en dat ik geduld zal moeten hebben, dat is nog wel een dingetje.

Geduld is niet mijn sterke kant. Bovendien voel ik mij toch een beetje een kneus dat ik nu alleen nog maar kan wandelen. Een half jaar geleden was ik nog in staat om bijna 12 kilometer hard te lopen en wat kan ik nu nog? Veel te weinig! Ik merk dat het me frustreert, dat ik het niet accepteer dat mijn lijf niet doet wat ik wil. Ik vind het confronterend ook. Ik wil me fit voelen en voel me simpelweg veel sterker als ik veel sport. Iets dat ik al een hele tijd niet doe. Waarschijnlijk mis ik de endorfines. Voortdurend pijn in je lijf hebben is bovendien vermoeiend en het feit dat ik me er mentaal zo druk over maak, helpt natuurlijk ook geen bal.

Ja, ik wéét dat het tijd nodig heeft, dat het echt allemaal wel weer goed komt, dat ik geduld moet hebben, bla bla bla. Begrijpt niemand dan hoe frustrerend het is om met dat prachtige weer al die hardlopers te zien? Dat ik naar hen kijk, de frustratie voel en denk “zou ik dat ooit weer kunnen?” Tot die tijd blijf ik wandelen. Vanmiddag ga ik naar huis lopen vanaf mijn werk. Het is zoeken naar mogelijkheden om zoveel mogelijk te bewegen.

Een vriend van me zei: “steek je energie in je herstel”. Daar heeft hij natuurlijk helemaal gelijk in. Misschien zit ik zelf mijn herstel wel in de weg, door geestelijk zo in de weerstand te zitten. Soms helpt het om je gedachten op papier te zetten als je iets dwars zit. Ik ben benieuwd of het nu ook dat effect zal hebben…