Positief. Het stond er echt. Ik moest drie keer kijken om het te laten doordringen. Ik kwam na twee dagen wandelen zaterdagavond thuis met lichte keelpijn. Ik dacht niet direct aan Corona, maar toen ik er zondagochtend ook mee wakker werd en het dus niet minder was geworden, heb ik meteen maar een afspraak gemaakt om me te laten testen. Hoewel ik mij prima voelde en nota bene net 43 kilometer in twee dagen had gewandeld, leek het me toch verstandig. Keelpijn is tenslotte een van de symptomen.

Zondagmiddag reed ik naar Den Haag voor mijn eerste Coronatest. Aangekomen bij de teststraat bij Bronovo was mijn eerste associatie toch die van de Mac Drive. Super strak georganiseerd werd ik met mijn auto door de testlocatie geloodst. De test zelf viel me enorm mee. Het is geen feest, zo’n lang staafje in je neus en daarna nog eentje in mijn toch al pijnlijke keel, maar het was voorbij voordat ik er echt bij stil kon staan.
Na de test begon het grote wachten. Ik hoopte natuurlijk dat ik diezelfde dag al wist waar ik aan toe was en positief zou ik toch wel niet zijn. Niets was minder waar. Zondagavond had ik al de uitslag en die was tot mijn grote verbazing wel degelijk positief.

Ik heb me die zondag maar wel meteen gedragen alsof ik besmet was, want je wist maar nooit. Helaas hebben we hier thuis al de nodige ervaring opgedaan met afstand houden en in isolatie leven, omdat mijn man en dochter half december ook allebei Corona hebben gehad. Nu was ik dus de sjaak. Hoe dan?! Ik houd mij al maanden hartstikke goed aan de Corona-maatregelen, heb nauwelijks contacten, was mijn handen vaak en heb de dagen voorafgaand aan mijn klachten voornamelijk bomen, heide en schapen gezien. Ik was echt stomverbaasd.

Dit keer was ik dus het gezinslid dat naar de zolderkamer verhuisde. Hoppeta, in isolatie. Knop om en direct in de ruststand. Ik voelde (en voel) mij absoluut niet ziek, dus dit had wel iets geks. Met een heel klein beetje keelpijn zou ik normaal niet in bed gaan liggen. Maar ja, wat kan een mens anders, als je je kamer niet af mag? Ik heb me er maar aan overgegeven. Toen ik dat eenmaal deed, merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was, al had dat wellicht ook te maken met de lange afstanden die ik gelopen had en alle emoties van de afgelopen maanden.

Waar ik in december bij iedereen bordjes en glazen voor de deur zette om zo mijn gezin van eten en drinken te voorzien, zijn de rollen nu omgedraaid. Mijn man brengt me nu dagelijks ontbijt op bed, schilt fruit voor me, perst sinaasappeltjes en maakt koffie. Ik kan daar goed aan wennen. Terwijl ik vaak voor anderen zorg, wordt er nu voor mij gezorgd en daar geniet ik enorm van. Ik dompel mij erin onder, wat kan ik anders? Ik geniet van het niets doen, Netflix me suf, lees wat en lig lekker in mijn provisorische bedje.

Wat ik wél mis is het knuffelen met mijn man en kinderen, werken, mijn dagelijkse wandelingen, de buitenlucht en andere mensen zien. Maar de zeven dagen die ik binnen moet blijven overleef ik wel en ik ben blij dat ik niet heel ziek ben. Ik maak er het beste van en dat kan ik.

Ik merk wel hoe goed deze noodgedwongen rust voor me is. Ik kán het dus wel, niets doen, al zit daar natuurlijk een tegenstrijdigheid in. Hoe doe je ‘niets’? Het werkwoord ‘doen’ geeft toch activiteit aan. Begrijpen wij in Nederland wel hoe dat moet, het zalige niets doen? Ik denk het niet. Sinds ik in quarantaine zit krijg ik van meerdere mensen de vraag hoe ik het volhoud, of ik het allemaal nog een beetje trek. De interesse naar mijn welbevinden doet mij ontzettend goed, maar blijkbaar klinkt het voor veel mensen als een enorme opgave om niets te kunnen en een week échte rust te moeten nemen. Waar de Italiaan gerust tijdens een werkdag naar huis gaat voor een klein slaapje of ergens een lekkere espresso gaat drinken, ‘mogen’ wij pas luieren en genieten als we ons eerst nuttig hebben gemaakt. Het zal de Calvinistische invloed wel zijn vrees ik.

Hoewel ik mijn dagen ook vaak zinvol wil besteden, heb ik het niets doen inmiddels tot kunst verheven: ‘dolce far niente’, zoals de Italianen dat zo mooi zeggen. Het is wat het is, ik schik me in mijn lot en tot ik weer de deur uit mag, geniet ik dus maar van het zalige niets doen. Daarna ga ik proberen deze kunstvorm erin te houden, want het bevalt me uitstekend!