De tijd dat wandelen iets voor senioren was lag al wel achter ons, maar met de komst van corona is het imago van wandelen definitief veranderd. Nu we bijna niets anders meer kunnen of mogen, biedt wandelen meer uitkomst dan ooit tevoren. Het is niet voor niets dat de Ommetje-app van de Hersenstichting zo’n enorm succes is. We wandelen ons suf met z’n allen. Met alle beperkende maatregelen kun je tenminste nog wel lekker naar buiten, mits vóór 21.00 uur. Zoveel mensen zijn begonnen met wandelen, of nog meer en vaker gaan lopen dan ze al deden voor corona.

Bij mij begon deze hobby ongeveer vijf jaar geleden. Een van mijn vriendinnen had een pittige rughernia en het enige dat ze nog mocht qua sport was wandelen. “Ik loop wel met je mee” zei ik een keer tegen haar en al snel hadden we een wekelijkse routine ontwikkeld. Elke donderdagavond gingen we een rondje lopen. Tegenwoordig heeft zich dat naar de zaterdagochtend verplaatst, maar we doen het nog steeds, bijna elke week.

De jaren die daarop volgden, hebben mij kennis laten maken met de ‘wandelwereld’. Zoveel leuke evenementen door het hele land waar ik aan deelgenomen heb, zoveel prachtige stukjes Nederland gezien. Kers op de taart was twee jaar geleden toch wel dé Vierdaagse. Vijf dagen lang dompelde ik mij onder in het grootste wandelevenement ter wereld, de ‘Walk Of The World’. Ik heb die week werkelijk geen sacherijnig mens gezien. Iedereen was vrolijk en blij, ondanks het lijden dat ook bij de Vierdaagse hoort. De hartelijkheid, de support van volslagen vreemden langs de kant, mensen die hun huis voor je openstellen om naar het toilet te gaan, het was echt heel bijzonder. Ik kan het iedereen aanraden om dat een keer in je leven te ervaren.

Wandelen is de fijnste hobby die er is. Het kan altijd en overal, weer of geen weer. Je kunt het bovendien goed in je eentje doen. Bovendien levert wandelen zoveel op. Als ik alleen loop werkt het voor mij meditatief, het is een van de beste manieren om mijn hoofd leeg te maken en te ontspannen. Wanneer het te druk is in mijn hoofd, wanneer ik gestresst ben, wanneer ik een probleem heb waar ik geen oplossing voor vind, dan ga ik wandelen. Het helpt altijd. Na een wandeling voelt het bijna altijd alsof ik de wereld weer aan kan.

Met een ander wandelen is echter ook een aanrader. Ik heb vaak de beste gesprekken tijdens mijn wandelingen. Gek genoeg praat het makkelijker als je elkaar niet aankijkt, het gaat bijna vanzelf. Het is een mooie manier om (bij) te praten, om te genieten van de buitenlucht en om de omgeving in je op te nemen. Dat laatste is voor mij een belangrijke meerwaarde van lopen en buiten zijn. Omdat ik de afgelopen jaren heel veel heb gewandeld (en nog), merkte ik na verloop van tijd dat ik precies wist welke bloemen in welke periode van het jaar bloeien. Ik zag de wereld om mij heen constant veranderen en het voelde alsof ik bewuster aan het leven was, intenser en met meer oog voor detail.

Naast wandelen heb ik nog een grote hobby en dat is fotograferen. Helemaal perfect is het dus, dat je die twee prima in een activiteit kunt combineren. De vriendinnen met wie ik wandel weten het inmiddels wel, als er weer een ‘Kodak-momentje’ aankomt. Geen wandeling zonder foto’s. Tijdens het lopen maak je nieuwe herinneringen en ik leg ze graag vast met behulp van mijn foto’s. Mooie luchten, een bijzondere zonsopkomst of -ondergang, ik geniet daar verschrikkelijk van. Als ik de zon onder zie gaan tijdens het wandelen, blijf ik foto’s maken. Als je die serie foto’s dan na afloop achter elkaar ziet, is het prachtig om het licht en de lucht te zien veranderen.

Hoewel ik het leuk vind om te zien hoeveel mensen het wandelen hebben ontdekt, is het ook jammer dat er tegenwoordig op sommige plekken wel erg veel mensen lopen. Ik wíl geen gesprekken van de mensen voor of achter mij kunnen verstaan, ze verstoren mijn ‘genietmoment’. Ik loop graag in stilte. Ik probeer mijn momenten daarom gunstig te kiezen, zodat ik lekker in mijn wandelcocon kan duiken. In januari ben ik met een vriendin begonnen met het lopen van het Pieterpad, van Pieterburen naar Maastricht. De rust die we daar vinden, de totale leegte van Noord Groningen en de weidse heidevelden in Drenthe, het is weldadig. Morgen mogen we weer, etappe vijf en zes liggen op ons te wachten. Dat wordt weer twee dagen genieten in een oase van rust.

Wandelen heeft mij dus veel gebracht. Gewoon je ene voet voor de andere zetten, goed om je heen kijken en luisteren naar de geluiden om je heen. Bekijk de wereld met traagheid, dan is ‘ie zoveel mooier. Trek fijne schoenen aan, stap je deur uit en kijk waar je uitkomt. Er valt zoveel te ontdekken buiten de gebaande paden. Ga eens linksaf waar je normaal rechtsaf gaat, loop eens een uur in plaats van een halfuur, rijd ergens heen en loop daar een rondje. Ontdek en vind nieuwe wegen!