Afgelopen woensdag kregen we bezoek van Roos Koole. Roos is fotograaf en doet momenteel een persoonlijk project over mensen die een beenprothese dragen. Roos is beroepsfotograaf en doet af en toe naast haar reguliere werk een project over een onderwerp waarvan zij denkt dat het goed is als er meer aandacht voor komt. We hebben Roos een paar maanden geleden ontmoet bij OIM Orthopedie, toen mijn zoon Willem en ik daar waren voor het passen van zijn nieuwe prothese.

Tijdens ons bezoek aan OIM Orthopedie heeft Roos al met Willem en mij gepraat over de reden waarom hij een prothese draagt en hoe dat voor hem is. Ook heeft ze toen prachtige foto’s gemaakt. Een tijdje geleden kreeg ik een mail van Roos, waarin ze me vroeg of ze een keer bij ons thuis langs mocht komen. Ze wilde voor haar project graag verder praten met ons en nog meer foto’s maken. Bovendien wilde ze Willem graag in zijn dagelijkse omgeving zien.

Op de heetste dag van het jaar stond Roos dus bij ons op de stoep met een koffer vol camera’s, lenzen en microfoontjes, wat bij de kinderen zeer tot de verbeelding sprak. De camera werd op ons zonnige terras op een statief geplaatst en Roos legde aan Willem en Ellemijn uit hoe de camera en de microfoon werken. Vervolgens kreeg Willem een microfoontje aan zijn t-shirt bevestigd, wat hij reuze interessant vond, ‘net als bij de televisie!’.

Daarna werd Willem door Roos zeer uitgebreid geïnterviewd. Het ging aanvankelijk eigenlijk niet zo veel over zijn prothese, maar veel meer over zijn leven: waar hij op school zit, wie zijn vrienden zijn en wat hij met hen doet, welke sport hij beoefent en wat voor hobby’s hij heeft.

Het was apart om te merken dat ik mijn zoon heel goed denk te kennen, maar dat hij nu toch dingen vertelde die ik niet wist. Met name het feit dat hij naar eigen zeggen wel 2000 vragen over zijn been heeft gekregen van andere kinderen én blikken. De zucht waarmee hij die woorden uitsprak en het gezicht dat hij erbij trok, sprak boekdelen.

Na het interview met Willem heb ik zelf ook nog uitgebreid met Roos gesproken. Het was mooi en bijzonder met iemand te praten, die zó oprecht geïnteresseerd is en heel goed luistert. Om op bepaalde vragen antwoord te geven moest ik erg graven in mijn geheugen. Sommige herinneringen raken blijkbaar door het dagelijks leven op de achtergrond, eigenlijk heel mooi hoe dat werkt. Het leven gaat tenslotte door, ondanks de verdrietige tijd tijdens de zwangerschap, de periode voorafgaand aan de amputatie van Willem’s voetje en de fase die daarna volgde.

Na mij was Ellemijn aan de beurt. Het was voor haar erg leuk hier ook bij betrokken te worden en Roos had van mij gehoord dat ze onlangs haar spreekbeurt over de prothese van haar broertje had gehouden, dus dat was een goed aanknopingspunt voor een gesprek.

Tot slot heeft Roos nog de nodige foto’s gemaakt en na twee en half uur was deze bijzondere ontmoeting ten einde. De inhoud van de gesprekken en de bijbehorende beelden zullen jullie over een tijdje kunnen lezen, daar gaat Roos nu mee aan de slag.
Willem, Ellemijn en ik zijn in elk geval een mooie ervaring rijker.

(Zie ook www.rooskoole.nl)