Afgelopen weekend was er iets bijzonders aan de hand. Er stonden geen afspraken in de agenda. Ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst zo was. Zeker de laatste weken voordat de kinderen zomervakantie kregen waren hysterisch druk. Samen hadden mijn kinderen zeven verjaardagspartijtjes in twee weken tijd. Ontzettend leuk natuurlijk dat mijn kinderen zo veel worden uitgenodigd, maar tegen de tijd dat ze vakantie kregen waren ze gesloopt. Het was dus zeer welkom dat ze om de beurt een paar dagen bij mijn ouders mochten logeren, die in Drenthe op vakantie waren. Willem ging eerst logeren, daarna Ellemijn. Thuis was het heerlijk om even alle aandacht aan een kind te geven.

Zoals de meeste ouders zullen weten, worden moeie kinderen er bepaald niet gezelliger op. Datzelfde geldt voor mij als moeder. Ik ben ook toe aan vakantie en reageer te snel, te boos op Willem en Ellemijn. “Ik wil graag een lieve moeder”, zei Willem vorige week tegen me. “Je wordt zo snel boos mama, dat is niet leuk.” Deze opmerking hakte er behoorlijk in en ik heb hem uitgelegd dat het vervelend is als hij zo slecht luistert, dat ik daarom vaker en sneller boos word. Gelukkig begreep hij dat en hebben we een duidelijke afspraak met elkaar gemaakt: hij gaat beter luisteren, ik zal opletten dat ik liever ben.

Geduld is normaal al niet mijn sterke kant, als ik moe ben is het nog erger gesteld met deze vaardigheid. Omdat ik me daar wel degelijk van bewust ben, ging ik afgelopen zaterdag maar eens iets heel ‘mindfulls’ doen, zelf brood bakken. En als je ergens geduld voor nodig hebt, is het wel brood bakken. Natuurlijk flitste de broodbakmachine door mijn hoofd, maar nee, ik wilde het lekker oldskool doen. Ik had er tenslotte de hele zaterdag de tijd voor.

Op de website van de Broodbakshop had ik broodmixen, bakblikken, gist en een gistlepel besteld. Op deze site staan ook recepten, dus ik kon vrij snel aan de slag.  In het dorp heb ik nog een elektronische weegschaal gekocht, want je moet tot op een gram de ingrediënten kunnen afwegen.

De keukenmachine stond klaar, deeghaken erin. Na het wegen van de broodmix, de gist, het water en het zout gooide ik alles in de machine. Met die deeghaken werkte dat perfect, al snel ontstond er een mooie bal. Deze deed ik vervolgens in een schaal en het eerste rijzen van het deeg kon beginnen. Ik zette de oven op 30 graden en dekte de schaal af met een vochtige theedoek. Dit ging een half uur duren.
De volgende stap was het kneden van het deeg, dit keer met mijn handen, een heerlijk gevoel! Daarna moest het deeg verder rijzen, ongeveer een uur deze keer. Ondertussen dronk ik nog maar een kop koffie, las ik de krant en vette ik het bakblik in. Na een uur deed ik het deeg in het bakblik en moest het speltbrood 35 minuten op 220 graden in de oven. Weer wachten. Ik genoot ervan. Ik had hier gewoon tijd voor! Toen het brood gebakken was, haalde ik het uit het blik en liet ik het afkoelen op het rooster. Mijn brood was prachtig geworden.

Zondag tijdens het ontbijt hebben we het speltbrood geproefd en het smaakte verrukkelijk. Het bakken van een brood was een goede training in geduld, maar het is me zonder enige moeite gelukt. Er is dus hoop, zelfs voor mij 😉