Dit jaar wordt ze elf, mijn dochter Ellemijn. Wat vliegt de tijd! Ik weet nog als de dag van gister dat ik zwanger was en die eerste kerstdag dat ze geboren werd ligt ook nog vers in het geheugen.

Sinds een paar weken heeft Ellemijn een eigen telefoon. Voor die tijd was ze al met haar vriendinnen in contact via iMessage op haar iPod, nu is ze pas echt tot de grote mensen wereld toegetreden. Binnen de kortste keren was ze toegevoegd aan de groepsapp met haar klas, een paar dagen later bleek er ook een groepsapp van haar nieuwe hockeyteam te zijn. Instagram deed ze al op haar iPod, Musically ook, maar nu ze een eigen telefoon heeft lijken de online activiteiten alleen maar toegenomen. Het aantal selfies (inclusief duckface) is niet van de lucht en de filmpjes op Musically zijn een serieuze zaak. Er wordt druk geoefend met de tekst van de liedjes en de bijbehorende dansjes. Het is heerlijk om te zien hoeveel zelfvertrouwen ze heeft.

Een moeder die zelf nogal actief is in de sociale media, kan hier alleen maar begrip voor hebben natuurlijk. Ik begrijp heel goed hoe ontzettend leuk ze het allemaal vindt. Hoe vet is het om ook in het weekend en tijdens de vakantie met je klasgenoten in contact te zijn?

Wel heb ik haar van begin af aan ook op de gevaren van het internet gewezen. Ik wil dat ze weet dat er ook mensen kwaad kunnen doen in de wondere wereld van het web en dat groepsapps ook niet altijd even gezellig hoeven te zijn. Zo heb ik de afspraak dat ze mij regelmatig de berichten in de apps laat lezen en dat als een vreemde haar een privébericht stuurt via bijvoorbeeld Instagram, dat ze het meldt aan mij. Doordat ik goed contact met haar heb en uitleg wat de gevaren zijn, begrijpt ze wat ik bedoel en gaat het heel goed. Mijn mening is dat je als ouder maar beter op de hoogte kunt zijn van de sociale media anno nu. Mijn taak als moeder is haar vrij te laten waar het kan, maar haar ook wijzen op de keerzijde en eventuele gevaren.

Afgelopen weekend werd ze door een vriendinnetje uitgenodigd om mee te gaan waterskiën, ongelofelijk gaaf natuurlijk. Mijn zoon Willem was ’s ochtends al opgehaald om een paar nachten bij mijn ouders te gaan logeren. Ellemijn kwam eind van de middag nog net op tijd thuis om bij de straatbarbecue te kunnen zijn. De volgende dag vertrok ze ’s middags vrij plotseling met vriendinnen naar de Vlietlanden, een recreatieplas hier in de buurt. Om zes uur werd ik gebeld door de moeder van haar beste vriendin, dat Ellemijn vergeten was te melden dat ze daar ook gingen barbecuen. Tegen achten kwam ze thuis. Nog geen vijf minuten later kreeg ik de vraag op mij afgevuurd of ze bij een vriendin de EK-finale voetbal mocht gaan kijken. Dat vond ik goed, hartstikke gezellig voor haar. “Mam, mag ik daarvoor ook nog even naar het teerveld?” was de volgende vraag. Dit plan bleek in de tussentijd in de groepsapp van de klas ontstaan. “Pffffff, dit wordt wel wat veel”, dacht ik. Daar was dus een grens. Voetbal kijken prima, maar niet ook nog naar het teerveld. Even lekker in bad leek mij een beter idee. En zo geschiedde.

Ik moet eraan wennen, zo’n uithuizig kind. Hoe blij ik ook voor haar ben dat ze zulke leuke vriendinnen heeft en veel leuke dingen doet. Het was stil dit weekend, zeker omdat mijn kletskous Willem er ook niet was. “Dit is dus mijn voorland, thuis met Remko en kinderen die komen en gaan en weinig thuis zijn”. Het vloog me aan, het gaat zo verschrikkelijk snel opeens.
Kleine meisjes worden groot… Mogen ze niet nog iets langer klein blijven? Alsjeblieft?

(NB: foto 1 & 2 zijn selfies van Ellemijn)