Kort aangebonden, prikkelbaar, onrustig, nerveus, opgefokt. Slechts een paar omschrijvingen van mijn gemoedstoestand sinds 23 oktober. De dag ervoor nam ik het besluit, ik ging stoppen met roken.

Ooit op mijn zeventiende begonnen met de meest afschuwelijke verslaving. Keurig gestopt tijdens mijn twee zwangerschappen en ja, ook na elke bevalling weer begonnen. Erfelijk belast met het rokersgen. Makkelijk natuurlijk, gewoon mijn vader de schuld geven. Lekker de schuld buiten jezelf leggen. Verslaafden vinden altijd wel een reden waarom ze door kunnen gaan met hun slechte gewoonte. Dat het ontzettend ongezond is, dat mijn kinderen steeds vaker zeiden dat ze wilden dat ik stopte, dat ik merkte dat ik vaak rookte uit gewoonte en verveling, het maakte jarenlang niets uit.

Het spookte al een dag of twee door mijn hoofd tijdens de herfstvakantie. Tijdens de hardlooprondjes die ik daar deed, merkte ik dat ik last had van mijn rokerslongen. Ik wilde er vanaf. Het was klaar. Die bewuste donderdagavond heb ik om vijf voor twaalf ’s avonds mijn laatste sigaret gerookt. Nee, het pakje was niet leeg. Er zaten nog vier sigaretten in toen ik het even na twaalven in de prullenbak van ons vakantiehuisje gooide.

Om mijn besluit wereldkundig te maken, deelde ik het op Facebook en Twitter. Als iedereen het wist, had ik een extra stok achter deur om mijn besluit kracht bij te zetten. De steunbetuigingen waren overweldigend. Vooral op Twitter had ik aanvankelijk de neiging er voortdurend over te schrijven. Tot ik een appje van een vriend kreeg. Hij had me op Twitter ontvolgd. ‘Ik lees je wel weer als je stopt met tweeten over het feit dat je gestopt bent met roken’ schreef hij. Oei, die kwam binnen. De spiegel werd me weer eens voorgehouden. Ik was eerst pissig en vond het heel stom van hem. Toen ging ik nadenken en zag dat hij eigenlijk wel een punt had. Ik moet dit op eigen kracht doen. Heb de support van mijn naaste familie en vrienden nodig, maar ik hoef het er niet de hele tijd over te hebben. Nu dan toch een blog erover. De blog die je wist dat zou komen 😉

Op de eerste dag dat ik gestopt was met roken, zijn Remko en ik uit eten gegaan. Alcohol is de ergste trigger, maar ik heb ‘m toch meteen opgezocht. Een kroeg in, mijzelf een weg banende door een rokende menigte die voor de ingang stond te stomen. Ik heb het overleefd. Of het makkelijk was? Nee! Het is de hel, afzien, verschrikkelijk moeilijk, maar ik hou vol!

Nooit meer stress of ik nog wel sigaretten heb, nooit meer staan kleumen in de kou als iedereen lekker binnen zit, nooit meer zo’n kuchje bij het wakker worden, nooit meer een slechte adem en ga zo maar door. En hoewel het verschrikkelijk moeilijk en zwaar is, overheerst uiteindelijk toch het trotse gevoel dat het me lukt, dat ik een niet-roker ben geworden. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou schrijven…