De vakantie is voorbij, het echte leven is weer begonnen. Mijn kinderen zijn blij dat ze weer naar school kunnen en ik vind het stiekem ook wel lekker dat alles na zes weken weer het normale ritme aanneemt.

De zomervakantie was anders dit jaar. Voor het eerst sinds vijftien jaar ben ik ontspannen vertrokken. Niet uitgeput door een stressvolle baan, geen mailbox hoeven opruimen voor vertrek, geen overdracht aan collega’s en hopen dat alles goed verloopt tijdens je vakantie. Heerlijk twee weken naar Samos met mijn gezin, extreem luieren en genieten van zon, zee en strand. Niet aan je werk denken tijdens de vakantie, niets dat je opeens aanvliegt. Ik vond het een bijzondere ervaring. Het verschil met de vijftien jaar daarvoor was groot. Ik genoot nu meer van mijn vakantie dan al die jaren daarvoor. Wat ook fijn was, was dat er geen 300 e-mails op mij wachtten bij thuiskomst. Ik mis dat niet.

In ‘Sprong in het diepe’ schreef ik over hoe mijn leven vorig jaar eind augustus veranderde. Hoewel ik mijn ‘nieuwe’ leven weer naar tevredenheid op de rit heb, heb ik toch wat last van terugkijken naar wat achter me ligt. De verschillen vallen me op. Hoe raar kwam ik vorig jaar terug van vakantie. Van uitgerust naar randje overspannen in een paar weken tijd. Gekwetst was ik, boos, verdrietig, teleurgesteld. Op 5 september vorig jaar leverde ik mijn ontslagbrief in. Na drie maanden thuis te zijn geweest kwamen er allerlei nieuwe werkzaamheden op me af, waar ik inmiddels ook alweer mee gestopt ben.

Na de nodige zelfreflectie denk ik dat dat nieuwe (vrijwilligers)werk te vroeg kwam. Ik wilde te graag weer ergens bij horen, ik wilde bewijzen dat ik echt wel ergens goed in ben. Niet dat ik dat niet wist, maar door wat er op mijn vorige werk gebeurd was, had mijn zelfvertrouwen een deuk opgelopen. Ik wilde zelf mijn litteken hechten. Het resultaat was dat ik mezelf voor 100% stortte op mijn nieuwe werkzaamheden, mezelf helemaal gaf. Ik kreeg vanaf het begin veel vertrouwen en dat was op dat moment waar ik grote behoefte aan had. Doordat ik verschillende baantjes had, was mijn week alweer snel propvol en had ik alsnog te weinig tijd voor mijn kinderen. Het voelde wel zo dat ik leefde, meetelde, iets toevoegde en mijn kwaliteiten benutte.

Op een bepaald moment merkte ik dat een en ander niet was wat ik ervan verwachtte. Ik heb gesprekken gevoerd, aangegeven wat ik anders wilde en waarom en waar ik tegenaan liep. Helaas kwamen we daar niet in alle gevallen uit. Door de periode die achter me ligt weet ik heel goed wat ik absoluut niet meer wil in een werksituatie. Ik wil betrokken worden, vertrouwen krijgen, kunnen meedenken en geen top-down benadering. Als dat op een gegeven moment niet mogelijk blijkt te zijn, trek ik de stekker eruit. Ik wil doen wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en ik wil waardering. Ik vraag om feedback, maar ik wil ook complimenten voor mijn werk en tijdig horen wanneer er dingen anders moeten.

Nu werk ik alleen nog bij Remko, mijn man. Drie dagen per week. Ik geniet meer van mijn kinderen, heb meer tijd voor ze. Het werk bij Remko is leuk en afwisselend en ik word daar gewaardeerd. Nu al die andere werkzaamheden beëindigd zijn, heb ik eindelijk de balans gevonden die ik zocht. Ik lees de krant weer, lees weer boeken, ik kook weer. Allemaal dingen waar ik geen aandacht meer voor had of tijd voor maakte. Het sporten heb ik ook weer opgepakt. Afgelopen weekend zat ik sinds 2,5 maand zelfs weer op de racefiets. Blij word ik daarvan.

Hoewel terugkijken naar het najaar van 2014 nog steeds wel een beetje pijn doet en de periode die daarop volgde een combinatie was van mooie ervaringen en leermomenten, merk ik dat het goed is geweest dat het zo is gegaan. Ik ben gegroeid als persoon. Ik weet nu beter wat ik wel en niet wil.

Het is leven is mooi zo. En dat litteken? Dat jeukt nog steeds af en toe, maar het wordt steeds onzichtbaarder…