Wat een memorabele dag was het: 16 juli 2015. De dag waarop ik dat felbegeerde rijbewijs haalde. De zon scheen buiten en om 15 uur die dag scheen de zon ook in mijn hoofd.
‘Heb jij geen rijbewijs?!’ Die vraag is me de afgelopen 23 jaar zo vaak gesteld. Bij het beantwoorden van die vraag voelde ik altijd schaamte. Een volwassen vrouw zonder rijbewijs, dat verwacht je niet. En als je me wat beter kent, verwacht je het nog minder. De afgelopen jaren nam het gevoel van schaamte toe. Ik vond het steeds gênanter worden dat ik niet bij de grotemensenwereld hoorde. Want zo voelde het.

Tijdens mijn studie en werk in Amsterdam miste ik dat roze papiertje niet zo. De treinverbinding die kant op was prima en ik was eraan gewend met het openbaar vervoer te reizen. Vanaf het moment dat ik kinderen kreeg werd het ongemak groter. Door weer en wind met een bakfiets vol kinderen naar de zwemles, ophalen bij vriendjes en vriendinnetjes, brengen en halen naar school en buitenschoolse opvang, alles deed ik op de fiets. Nee, je smelt niet van regen, maar leuk was anders.

Net als de meeste mensen ben ik gestart met rijlessen toen ik achttien werd. Na ongeveer dertig lessen vond mijn rijinstructeur dat ik wel kon afrijden. Wat ik me van dat examen herinner, is dat het helemaal niet slecht ging. Het examen zat er bijna op. Ik zag het CBR al opdoemen en helaas, ik miste een zijstraat van rechts, waar net een auto uit kwam rijden. Ingreep, gezakt. Ik ben daarna de tel een beetje kwijt geraakt. Volgens mij heb ik nog vijf keer rijexamen gedaan. Ja, ook staatsexamen, dat werd ‘m ook niet. Inmiddels was ik met mijn hbo-opleiding begonnen en merkte ik dat het halen van mijn rijbewijs belangrijker werd dan mijn studie. Dat leek me de omgekeerde wereld. Dus ben ik gestopt. Bovendien had ik een enorme weerzin ontwikkeld tegen autorijden en ik had een pesthekel aan het CBR.

In de jaren die volgden werd me natuurlijk regelmatig door mensen uit mijn omgeving gezegd dat het toch goed zou zijn als ik het autorijden weer op zou pakken. Hoewel ik vond dat ze gelijk hadden, ik deed het niet. Ik durfde niet. Ik was bang dat het me niet zou lukken. Ik schoof het voor me uit en creëerde ondertussen een donkere wolk boven mijn leven. Hoe zonnig het ook verder was, de wolk bleef. Altijd op de achtergrond. Een los eindje, terwijl ik daar absoluut niet van houd.

Ongeveer twee jaar geleden zat ik op een woensdagavond een keer te appen met een vriendin. Zij wist niets van de achtergrond van mijn rij-aversie. ‘Het wordt mijn doel jou je rijbewijs te laten halen’ schreef ze. De volgende dag kreeg ik linkjes doorgestuurd van twee verschillende rijscholen. Ik voelde het kriebelen, had het gevoel dat ik deze hobbel nu eens zou moeten nemen. Ik heb de websites van die rijscholen bekeken en koos Verkeersschool Jeroen. Vrijdagochtend heb ik moed verzameld en gebeld. Ik vertelde mijn verhaal en benadrukte mijn vervelende ervaringen met het CBR. Tijdens dat telefoontje voelde ik fysiek alles dat ik destijds voelde tijdens de rijexamens. Toch heb ik doorgezet en een afspraak gemaakt voor de week daarna.

Helemaal opnieuw beginnen hoefde niet, ik was het gelukkig niet helemaal verleerd. Ik zat als moeder van twee kinderen toch anders in de auto dan toen ik achttien was. Dat verschil merkte ik goed. Een groot verschil met vroeger was het theorie-examen. Drie keer heb ik erover gedaan om dat te halen. Daarna volgde de tussentijdse toets, die nu verplicht is om überhaupt te mogen afrijden. Als je daarbij de bijzondere verrichtingen goed uitvoert, hoef je ze niet meer te doen tijdens je examen. Verschrikkelijk nerveus was ik voor die toets, maar ik heb ‘m gehaald en de vrijstelling was binnen. Ik mocht gaan afrijden!

Op 16 juli was het zo ver. De nacht ervoor heb ik in mijn dromen uren auto gereden. Ik droomde dat je gebeld werd of je geslaagd was en ik werd maar niet gebeld. Wat een hel! Voorafgaand aan mijn examen had ik eerst nog vijf kwartier ‘gewoon les’. Daarna waren de zenuwen onder controle. Mijn examen ging goed. Na afloop aan de tafel bij de examinatrice hoorde ik de magische woorden: ‘gefeliciteerd Merlijn, het is gelukt, je bent geslaagd’!
Ik gaf een gil en kon het bijna niet geloven. Ik ben volgens mij nog nooit zo blij geweest, behalve bij de geboorte van mijn kinderen. De dagen daarna was ik doodmoe van alle emoties en de stress. Pas toen ik afgelopen maandagochtend mijn rijbewijs ophaalde en vervolgens zelf in de auto naar mijn werk ben gereden, was het werkelijkheid. Het zware blok is definitief van mijn schouders. Ik voel mij letterlijk een ander mens. Ik ben compleet nu…