Strava vroeg me twee jaar geleden wat mijn primaire sport was. Fietsen natuurlijk! Voor hardlopen gebruikte ik nog de app van Nike+. Bij die app hoorde ik om de kilometer hoever ik was en hoe snel (of langzaam) ik liep. Dat vond ik toen prettig, dan hoorde ik of ik goed bezig was. Het stimuleerde me.

Vorig jaar vond ik het opeens irritant om voor de twee sporten die ik beoefen twee verschillende apps te gebruiken. Voor het hardlopen stapte ik dus ook over op Strava. Ideaal schakelen tussen de twee disciplines en je hebt alles bij de hand in een app. Oh jee, ik hoorde nu niet meer hoever ik was en hoeveel minuten ik per kilometer liep. Daar moest ik aan wennen. Aan het eind van mijn rondje zag ik pas welk tempo ik had gelopen. Gek genoeg werd ik er sneller door, nu ik niet meer werd beïnvloed door die mevrouw die om de kilometer in mijn oor praatte. Ook de aanmoedigingen in de trant van ‘keep going, you’re almost there’ miste ik niet. Ik vond het wel lekker rustig en ging meer op gevoel lopen.

Waarom ik überhaupt een app gebruik tijdens het sporten? Omdat ik nu eenmaal van die fijne statistiekjes houd. Ik wil zien hoeveel kilometer ik gelopen heb en hoe snel. Bij fietsen gaat het me meer om de afstand dan de snelheid. Of ik zo iemand ben die bij anderen gaat kijken hoe snel ze zijn? Nee! Iedereen doet wat hij kan en leuk vindt. Leven en laten leven. Bovendien lopen en fietsen de meeste mensen toch sneller dan ik. Ik gebruik de app voor mezelf. Maar, heel eerlijk, de “kudos” die je elkaar kunt geven bij Strava zijn stimulerend. Het is leuk om zoveel duimpjes te krijgen, zelfs als je 5 kilometer hebt gefietst of gelopen. Ik deel ze dus ook graag uit aan anderen.

Om terug te komen op wat nu precies mijn primaire sport is, ik weet het tegenwoordig niet meer. Ik vind fietsen en hardlopen nu eenmaal allebei heel leuk om te doen. Doordat we nu een hond hebben die geen uren alleen thuis kan blijven, fiets ik nu nauwelijks. De focus ligt op hardlopen, dat kost minder tijd dan fietsen, zo simpel is het. Daarnaast heb ik wat betreft wielrennen nu even geen doel waar ik voor zou moeten trainen. In de blog “Opgeven is wél een optie!” beschreef ik al de doelen die ik de laatste maanden heb weggestreept.

Toch is er weer een sportief doel bij gekomen: de Vlietloop op 6 september aanstaande. Aan deze leuke loop in mijn eigen dorp doe ik al een aantal jaar mee, maar tot nu toe liep ik altijd de 5 kilometer. Dit jaar ga ik voor een grotere uitdaging: de 10 kilometer! Bij de Voorschotenloop in maart dit jaar liep ik voor het eerst een 10 kilometer “wedstrijd”. Ik finishte ergens onderaan, met een tijd van 1:10:23. Ik weet dat mensen daar van alles van vinden. Als je niet onder het uur kunt lopen, moet je je afvragen of je het überhaupt wel moet doen of willen. Nou, ik doe het en ik wil het. Het ging mij er om dat ik zo’n afstand aaneengesloten kon hardlopen. Dit was precies de tijd die ik verwacht had te lopen en het ging goed, dus ik was dik tevreden en trots dat het me gelukt was. Tijdens de wedstrijd kreeg ik zelfs complimenten van de EHBO-ers die achter me fietsten, dat ik zo mooi vlak liep. Ik liep op gevoel en dat gevoel was dus goed. Achteraf bleek dat ik inderdaad super vlak had gelopen.

Nu heb ik mij dus ingeschreven voor de Vlietloop. Weer die afschuwelijke 10 kilometer hollen. Afschuwelijk ja, want ik blijf het ongelofelijk zwaar vinden, net als de trainingen ervoor. Toch geniet ik er ook van. Na elke training ben ik voldaan dat ik het toch maar weer gefikst heb en na de wedstrijd zelf geeft het me een enorm voldaan en trots gevoel. Daar doe ik het dus voor. Ik heb tenslotte wel enige uitdaging nodig op sportief gebied en om een 10 kilometer te kunnen lopen, moet ik echt blijven trainen, anders wordt het helemaal hels.

Even heb ik overwogen met een trainingsschema te gaan lopen, omdat het houvast geeft. Dit is me door meerdere mensen aangeraden. Na een training volgens een schema ben ik er al mee gestopt. Ik loop wel gewoon drie keer per week en probeer sneller te worden op mijn eigen manier. Of ik nu dus heel consequent drie keer per week hardloop? Nee, haha, was dat maar waar. Ik probeer het, maar het lukt me niet altijd. Te druk, te warm, niet fit, de bekende excuses. We zullen zien hoe het me op 6 september zal vergaan. De hardloopschoenen gaan in elk geval mee in de koffer naar Samos en ja, ik ga ze daar gebruiken ook! Afgelopen zomervakantie op Kreta heb ik ook hardgelopen. Dat is zo fijn van die sport, dat je het overal kunt doen. Juist op vakantie is het fijn. Vroeg op in verband met de hitte, lopen in een mooie omgeving en daarna lekker gelegitimeerd languit op het strand…

Wat betreft die primaire sport, dat fietsen komt ook wel weer. Misschien pas ik het dan ook weer aan op Strava. Gewoon genieten van allebei, dat is wat ik het liefste wil, maar van Strava moet je kiezen. Ik wil helemaal niet kiezen!

Ten slotte maakt hardlopen je hoofd zo fijn leeg. Iets dat heel welkom is in een tijd waarin je leven heel erg veranderd is. Alleen daarom al zou ik het niet willen missen…