Morgen is Spikey, onze pup, alweer 3 maanden oud. Hij maakt nu een maand deel uit van ons gezin. In veel opzichten lijkt het nemen van een hond op het krijgen van een kind, tenminste, dat vind ik. Vanaf het moment dat je weet dat er een pup voor jou beschikbaar is ben je toch een beetje zwanger. Je krijgt nestdrang, gaat allerlei spullen voor je hond kopen en je huis opruimen. Je gaat een paar keer kijken bij de fokker, ook wel te vergelijken met het maken van een aantal echo’s tijdens een zwangerschap. En dan is het zo ver, je mag de kleine schat gaan ophalen. Wegrukken bij zijn moeder en zijn zusjes, maar daar wil je vooral niet teveel bij stil staan.

Van veel mensen heb je angstaanjagende verhalen gehoord van puppy’s die de hele nacht zitten te janken, van gebroken nachten en midden in de nacht met je hond bij een boom of grasveld staan om hem te laten plassen. Ik zal eerlijk toegeven dat ik daar best een beetje tegenop zag. Mijn kinderen zijn nu zeven en negen en slapen ’s nachts, net als de rest van het gezin.  Ik ben niet zo’n babymoeder. Dat getrut met baby’s, luiers, flesjes, terreur van borstvoeding, gesleur met luiertassen en kinderwagens is niets voor mij. Ik vind Ellemijn en Willem ook veel leuker nu ze groter zijn en naar school gaan. Onze Spikey begrijpt dat ik mijn nachtrust nodig heb. De eerste avond piepte hij een kwartier toen hij zijn bench in moest voor de nacht, de tweede avond duurde dat nog vijf minuten en daarna was het klaar. Mijn hond was gewoon stil, de hele nacht!

Dan begint het grote opvoeden. Veel buiten zetten in de hoop dat hij snapt dat plassen en poepen toch echt daar moet gebeuren in plaats van in de bench of de huiskamer. Niet mopperen of boos worden als er toch een plasje of een keutel in de kamer ligt. Gewoon opruimen en vooral duidelijk belonen als hij buiten zijn behoefte doet. Geloof me, dat ‘niet mopperen’ lukt natuurlijk niet altijd. Als je voor de derde keer op een dag een plasje of een drol op staat te ruimen sta je heus niet te juichen. Maar buiten bén ik me toch enthousiast als Spikey daar plast of poept! Op het hysterische af bijna, je hoopt bijna dat niemand je hoort.

Boos worden op zo’n kleine lieverd lukt me bovendien ook slecht. Ik smelt meteen als dat lieve, ondeugende koppie me aankijkt. Spikey wordt steeds ondeugender. In de huiskamer grijpt hij alles wat op de grond ligt. Vooral schoenen en alle losse items van de WiiU zijn favoriet. Hij grijpt ze, rent hard weg en sleurt zijn ‘prooi’ snel zijn bench of mand in. Dan pak ik het natuurlijk weer van hem af, maar ik moet er ook verschrikkelijk om lachen (zonder dat hij het ziet, ook net als bij kinderen). De meeste recente actie? Een gat graven in de tuin. Ik laat hem, hij heeft er zo’n plezier in. Hij heeft het gat zo gemaakt, dat hij er helemaal inpast. Op de foto bij deze blog ligt hij erin. En ja, dan zien jullie ook dat lieve koppie. Onweerstaanbaar toch?

Afgelopen week zat ik een paar dagen niet zo lekker in mijn vel. Waar kinderen me op zulke momenten vaak juist in de weg zitten en ik ze slecht kan verdragen, is een hond een uitkomst. Altijd blij, zeurt niet aan je hoofd en fantastisch knuffelmateriaal. Dat helpt. Echt. Onvoorwaardelijke liefde en intense vriendschap. Precies waar ik behoefte aan had op dat moment.

Oh ja, vorige week zijn Spike en ik ook gestart met de puppycursus, maar daarover binnenkort meer. Eerst even wat materiaal verzamelen 😉