Jarenlang bestond hij al, de wens tot gezinsuitbreiding. Allerlei argumenten hielden het jaar na jaar tegen: te druk, te weinig thuis, kinderen nog te klein. Toch bleef het knagen.

Toen ik nog in Amsterdam werkte was er in die organisatie op enig moment sprake van grote bezuinigingen. Ook ik zou mijn baan kunnen verliezen. Mijn plan was destijds om dan minimaal een half jaar niet te werken, zodat de wens in vervulling zou kunnen gaan. Maar, ik hield mijn baan. Het plan ging de koelkast weer in. Tot ik afgelopen najaar opeens bij diezelfde baan ontslag nam. Vrij snel deed ik de spreekwoordelijke koelkast open en trok het plan er in een ruk uit: we gingen een hond nemen!

Een border terriër moest het worden, daar waren we het als gezin vrij snel over eens. Sterk ras, leuke maat en een pittig karakter. Lekker eigenwijs, dat past goed bij ons gezin. Via de Nederlandse Border Terriër Vereniging kreeg ik beschikking over een lijst met fokkers die nestjes verwachtten. Van anderen had ik al begrepen dat je je bij meerdere fokkers moet inschrijven, omdat overal wachtlijsten zijn. Daarbij komt nog dat bijna elke fokker een soort kruisverhoor afneemt om te checken of je wel een geschikt adres bent voor een puppy. Op zich begrijpelijk, maar je bent dus binnen de kortste keren een soort reclamefolder over je gezin aan het maken. Vervolgens kun je alleen maar hopen dat de andere partij vertrouwen heeft in de marketing van je gezin.

Daarna begint het wachten. We wilden eind april, begin mei graag een hondje, omdat dat qua weer makkelijk is met zindelijk maken en omdat de opvoeding dan een beetje gelukt is voordat we op zomervakantie gaan. Anders dan bij het krijgen van een kind, laat dit zich redelijk plannen. Wordt er een pup aangeboden in een periode dat het jou niet uitkomt, dan bedank je vriendelijk en wacht je op het volgende aanbod.

Begin maart werd ik gebeld door een fokker. Er was op 3 maart een reu geboren en hij was voor ons!  Ellemijn had de naam al bedacht: Spikey, een stoere naam en hij roept ook prettig. Heel belangrijk bij een hondennaam.

Een week later zijn we gaan kijken. De reis bracht ons naar Kockengen, zo kom je nog eens ergens. Zodra de voordeur van het huis van de fokker openging, benam het je bijna de adem: hondengeur. Na een kwartier roken we het echter niet meer en waren we afgeleid door de kleine droppies die bij moederhond Terra lagen. Vier teefjes en een reu, de oogjes nog dicht, maar oh zo schattig. Ellemijn hadden we gelukkig voorbereid dat je zo’n pup nog niet zelf mag vasthouden als hij zo klein is. Jammer natuurlijk, maar dat kwam tijdens het bezoek twee weken later helemaal goed. Willem was nog wat onwennig, maar Ellemijn wilde Spikey het liefst meteen mee naar huis nemen.

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver: we gingen onze gezinsuitbreiding ophalen. Thuis hadden we de bench neergezet, voerbakjes, speeltjes en hondensnoepjes waren gekocht. Op aanraden van een vriendin ook nog even een ultrahippe hondenriem gescoord; we waren er helemaal klaar voor.

Een hond kopen is een hele administratie, maar na afhandeling van de papierwinkel en het in ons opnemen van de nodige instructie konden we huiswaarts, met Spikey op schoot. Op zo’n moment moet je er vooral niet teveel bij stil staan dat je het beestje bij zijn moeder wegrukt. Dat ook de fokker het afscheid moeilijk vond, heb ik ook maar even geblokt. Niet bij stilstaan. Sommige emoties gewoon niet toestaan.

Nu zitten we dus middenin de kraamtijd. Net als bij een echte baby, komen er veel mensen langs en brengen ze zelfs cadeautjes mee. Verder kom je tot niets. Het hele weekend heb ik in de tuin of op de bank gezeten, met Spikey op schoot. Heerlijk rustgevend, verplicht onthaasten. Om het uur en na elk slaapje of schootzitten even naar buiten om Spikey te laten plassen en/of poepen. Wat een overzichtelijk leven! De wereld is voor een paar weken weer even lekker klein.

En dan komt het moment dat je naar bed wilt. Scenario’s van de hele nacht een jankende hond in de huiskamer spookten door mijn hoofd. Maar, onze held werd na een kwartier al stil en heeft de rest van de nacht heerlijk geslapen. De nacht erop was het nog maar vijf minuten huilen, dus het gaat boven verwachting goed! Natuurlijk ligt er nog wel eens een plasje op poepje binnen op de vloer, maar dat hoort erbij. Gelukkig is een hond sneller zindelijk dan een kind. De opvoeding doe je met gezond verstand en binnenkort een puppycursus. Alles gaat sneller en makkelijker dan bij kinderen. Je ziet ook sneller of de opvoeding slaagt, iets dat bij kinderen vaak minder snel duidelijk is.

Het effect dat de hond op ons gezin heeft is bijzonder. Het geeft rust, structuur en de kinderen voelen zich enorm verantwoordelijk voor Spikey. Ontroerend om te zien. Schreeuwen gebeurt niet meer, want ze weten dat het hondje daarvan schrikt. We genieten met volle teugen van ons nieuwe gezinslid. We zijn compleet nu…