Bijna van het ene op het andere moment was het vorig jaar zover, ik had geen werk meer. Na 15 jaar hard werken zat ik opeens thuis. Mijn hoofd moest leeg, mijn lijf weer ontspannen. De wereld lag aan mijn voeten, al voelde dat begin oktober 2014 bepaald niet zo.

De enige zekerheid die ik had was dat ik bij mijn man zou gaan werken. ‘Geef me de tijd, ik weet niet hoe lang ik nodig heb om mezelf weer te worden’, zei ik tegen hem. Hij gaf me die tijd, om uit te rusten en orde op zaken te stellen in mijn hoofd.

Sporten deed ik al en met grote regelmaat zelfs. Nu kon ik opeens heel veel gaan sporten! Toen mijn redding, achteraf bezien een vlucht. Het gaf me de kans om mijn focus te verleggen, me te storten op iets waar ik zelf de regie op had. De endorfine die je aanmaakt tijdens het sporten geeft bovendien ook nog een prettig gevoel. Verslavend is dat tegelijkertijd.

In het najaar kwamen de plannen, ik gaf me overal voor op. Ik zou mee gaan doen aan een groot deel van het fietsprogramma van Dynamic Cycling, ik werd gevraagd om mee te doen aan de Cavemanrun in Valkenburg en dan vergeet ik nog de vele andere fiets- en hardloopevenementen. Fantastisch vond ik het, het kon niet gek genoeg. Lekker mezelf tot het randje brengen en kijken hoe ver ik kon gaan. Als ik nu reflecteer op die periode was het ook een manier om de buitenwereld te laten zien dat ze mij er niet onder kregen. Toen heb ik dat niet willen zien.

Tot ik half december er eerst een baan bij kreeg en in januari 2015 nog twee functies. Geweldig mooi te combineren al die verschillende soorten werk. Ik had toen namelijk ook al bedacht dat ik in januari bij mijn man zou starten met werken.

Vol enthousiasme ben ik overal aan begonnen. Langzamerhand werd het sporten steeds minder. Ik liep wel hard en deed mee aan een aantal challenges, waarbij ik elke dag thuis oefeningen moest doen. Fietsen deed ik amper nog, terwijl ik mijn mountainbike toch echt had gekocht om in de winter ook te kunnen trainen. Opeens had ik weer een heel druk leven, voelde ik me goed, maar lag de focus op werk en minder op sport. Doordat mijn werk leuk was (en is!) kreeg ik daar veel energie van. Die energie haalde ik voorheen uit sporten.

Als eerste heb ik me afgemeld voor de Cavemanrun. Een run van negen kilometer met twintig obstakels vraagt veel training en daar had ik simpelweg de tijd niet meer voor. De Zandvoort Circuit Run en de Verbeeten Challenge? Ook niet gedaan. Afgelopen week kwam bovendien het besef dat de fietstrip naar de Vogezen met Cycle4fun al eind mei is. Mijn conditie is echt nog lang niet wat hij moet zijn. Niet realistisch dus om zoiets te willen doen. Ook deze droom heb ik uitgesteld. Dit jaar niet, maar hij blijft op mijn lijstje staan voor een ander jaar. Daarnaast heb ik een driedaagse fietstrip naar Texel geannuleerd, evenals mijn deelname aan de Gert Jakobs Classic op 9 mei aanstaande. De volle agenda in combinatie met een slechte conditie vlogen me aan. Knopen doorhakken dus en daar ben ik dan vrij rigoureus in.

Begin deze week heb ik ook besloten met mijn werk voor Kettingstrak te stoppen. Ik moest teveel bordjes in de lucht houden. Ik kreeg er stress van en daar had ik destijds mijn baan niet voor opgezegd. Doen wat ik leuk vind en kwaliteit leveren, dat wil ik. Mijn focus moest wat worden verkleind.

Alle doorgehakte knopen geven lucht. Ik heb weer overzicht en dat is heel prettig. Afgelopen weekend heb ik samen met mijn man met een groepje gefietst op de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Heerlijk het hoofd leeg gemaakt, genoten en afgezien. Rob van Dynamic Cycling zei na afloop tegen me: ‘Je hebt nog wel wat te doen’. Ik kon dat alleen maar beamen. Ik heb in twee dagen ruim 175 kilometer gefietst, maar ik ben mezelf ook flink tegen gekomen. Dat geeft niet, het stimuleert me om weer meer te gaan fietsen. Want uiteindelijk word ik daar toch ontzettend gelukkig van.

Maar vanaf nu dus sporten omdat ik het leuk vind en niet meer omdat ik train voor een bepaald doel. De druk is eraf. Niets te bewijzen. Genieten met de grote G, dat moet het zijn.

Oh ja, ik heb ook nog een gezin! Afgelopen dinsdag heb ik zelf mijn kinderen uit school gehaald, in plaats van ze naar de buitenschoolse opvang te laten gaan. Ik had er sterke behoefte aan en het was fijn. Zij blij, ik blij. Niets bijzonders met ze gedaan, maar gewoon een rustige middag samen. Dat ga ik dus vaker doen, want ook dat is een van de redenen waarom ik mijn vorige baan heb opgezegd. Nu ik weer zo druk ben met mijn verschillende banen, zou ik dat bijna vergeten… Net op tijd de juiste focus weer gevonden!