Het is weer tijd voor een bekentenis. Mijn eigen karakter zit me af en toe vreselijk in de weg. Nu denk ik dat veel mensen daar wel eens last van hebben, maar ik word er soms dus echt knettergek van.

Waar ik last van heb? Van verwachtingen. Van hoge eisen die ik aan mezelf stel. Nu kun je denken ‘Dat is toch niet zo erg? Dat betekent dat je de dingen graag goed wilt doen, perfectie wilt nastreven’. In zekere zin is dat ook zo. Ik ben niet snel tevreden. Ik ben het perfectionistische type. Niets mis mee natuurlijk, maar toch knap vermoeiend van tijd tot tijd. Altijd kritisch naar tekst kijken, me ergeren aan spelfouten en slordigheden die ik zie in tekst van anderen. Nee, ik ben niet zo erg dat ik daar altijd iets van zeg. Ik heb geleerd mijn mond te houden. De kommaneuker wordt immers niet altijd gewaardeerd en bovendien lijkt het tegenwoordig niet meer zo belangrijk of je goed kunt spellen.
Nu ik zelf een tijdje blog kijken anderen ook kritisch naar mijn teksten. Dat hoort erbij, je kiest er zelf voor om in de openbaarheid te treden. Met je kop op het spreekwoordelijke hakblok dus, hoewel dat in mijn geval gelukkig meevalt. De reacties zijn vooral positief.

In mijn vorige blog schreef ik over de nieuwe functies die er op mijn pad zijn gekomen. Bij Kettingstrak is dat in klein verband en geef ik, naast de blogs die ik voor hen schrijf, gevraagd en ongevraagd advies. Ik ben van begin af aan heel duidelijk geweest over hoe ik in elkaar steek. Dat ik zeg wat ik vind en kritisch ben, met name op tekst. Dat valt bij die club mensen goed. Ik heb gemerkt dat het helpt wanneer je van begin af aan helder bent over jouw benadering. Duidelijk zijn dus. Dat kan ik. Iets te kort door de bocht soms, maar dat kan ik meestal met de nodige charme wel weer glad strijken.

Bij Courage is het een ander verhaal. Daar werk ik met veel meer mensen samen in een stichting die explosief groeit sinds ik erbij ben gekomen. Wat daar een rol speelt is het feit dat het een wereld is die ik moet leren kennen. Het organiseren van onder andere grootse wielertochten, wielercafé’s en alles wat daarbij komt kijken is volstrekt nieuw voor me. Opeens heb ik journalisten aan de telefoon, die me bellen voor informatie over onze evenementen. Daar heb ik geen ervaring mee. De eerste keer dat ik zo’n journalist sprak vond ik het reuze spannend. Gelukkig ben ik me goed bewust van wat ik wel en niet kan zeggen en wat handig is daarin. Toen ik voor het eerst een artikel zag dat geschreven was op basis van een gesprek met mij, vond ik het super gaaf! Het gaf vertrouwen.

Tijdens de vergaderingen bij Courage ging het de laatste tijd vaak over nieuwe mensen die met ons aan de slag gaan, de zogenoemde ‘zwaargewichten’. Vrolijk werden daar grappen over gemaakt tijdens de vergaderingen. Ik lachte mee, maar na elke vergadering kwam ik onzeker naar buiten. Ik dacht: ‘Al die zwaargewichten, wat doe ik bij die club? Ik ben geen zwaargewicht. Ik doe PR en Marketing omdat ik het leuk vind en denk dat ik dat kan, maar ik ben geen deskundige’. Ik had veel last van dat gevoel. De oplossing was om dit te bespreken met iemand die ik vertrouw. Ik moest een paar keer horen dat iedereen blij met me is bij Courage, dat ik het echt wel goed doe allemaal, dat het goed komt. Ook kreeg ik te horen dat ik niet zo onzeker moet zijn. Tja, dat zit nu eenmaal in me.

Aan de andere kant weet ik prima waar mijn kwaliteiten liggen en wat ik waard ben. Nu gaat het dus beter. Is die onzekerheid dan weg? Nee hoor, soms is die er weer in volle glorie. Ik kan er wel steeds beter mee omgaan. Praten helpt. Uitspreken waar ik over twijfel, waarom ik denk dat ik iets niet (goed genoeg) zou kunnen, dat werkt voor mij. Ik bespreek dit met mensen van wie ik weet dat ze me kunnen helpen. Mensen die me niet naar de mond praten, maar die eerlijk tegen me durven zijn. Hoewel dat confronterend is, merk ik dat het voor mij werkt op die manier. Het mooie van dit proces is dat ik eindelijk weer in mezelf investeer. Ik doe dingen die ik echt leuk vind, waar ik energie van krijg en waar ik van leer. Ik wil de nieuwe versie van Lijn worden. Lijn 4.0.

Toen ik bovenstaande met mijn coach besprak, vroeg hij: ‘Zijn het de verwachtingen van de ander waar je last van hebt, of die van jezelf?’ Goede vraag, waar ik vrij vlot een antwoord op had. Het zijn mijn eigen verwachtingen. Ik doe dit mezelf aan. Waar het in mijn vorige baan na 15 jaar opeens niet goed genoeg meer was, ben ik nu bang dat ik niet aan de verwachtingen zal voldoen. Een litteken dat af en toe jeukt. Geen enkele reden heb ik daarvoor, want ik krijg alleen maar positieve feedback. Het zit dus in mij. Het vertrouwen in mezelf moet terugkomen. Ik weet zeker dat me dat gaat lukken. Ik ben op de goede weg en weet waar ik hulp moet inschakelen. Ik hoef het niet alleen te doen. Een groot verschil met vroeger.

Blik op de toekomst dus. Die ziet er zonnig uit…