Vanaf het moment dat ik regelmatig ging wielrennen merkte ik al snel dat ik uit gemak en gewoonte vaak dezelfde rondjes reed. Mijn routes varieerden van een rondje richting de duinen en de zee of een rondje door het Groene Hart. In mijn eentje of met gezelschap, als je twee tot drie keer per week fietst, gaan die vaste routes toch een beetje vervelen. Op een bepaald moment dook er een nieuw woord op in mijn vocabulaire: Mio. Navigatie voor op de racefiets, dat bood uitkomst!

Ik kende dit navigatiesysteem van de fietstripjes die ik een paar keer per jaar doe in georganiseerd verband. Tijdens die meerdaagse tochten leidt de Mio ’s ochtends altijd tot hilarische taferelen. Er zijn vaak drie fietsers met zo’n apparaat en om ervoor te zorgen dat iedereen dezelfde route heeft, moeten ze met elkaar gesynchroniseerd worden. Dan moet je dus dicht bij elkaar staan en schudden met die Mio’s. Ik kan je een ding vertellen: het is altijd een vrolijk begin van de dag.

Bij de aankoop van dit navigatiesysteem was voor mij vooral de verrassingsfunctie doorslaggevend. Je kunt aangeven hoeveel kilometer je wilt gaan fietsen en krijgt vervolgens drie mogelijke routes gepresenteerd. Deze staan op een kaart aangegeven, elk met een andere kleur. Ook staat er per route bij hoeveel kilometer de route precies is. Je kunt bovendien rekening houden met de windrichting, wat heel prettig is.

Het instellen van de Mio is wel even een klusje. Om te kalibreren moet je achtjes draaien met het apparaat en dat lukte mij niet in een keer. Geduld is niet mijn sterke kant, dus dit zorgde voor het nodige gevloek en gezucht. Maar uiteindelijk is het me gelukt!

De eerste keer op pad met de Mio was wennen. Ik kijk graag om me heen tijdens het fietsen, omdat ik altijd erg geniet van het uitzicht. Nu had ik de neiging voortdurend op mijn navigatiesysteem te kijken, niet echt handig als je ook op de weg moet letten. De oplossing lag in de geluiden die de Mio maakt. Een aantal meter voordat je ergens af moet slaan, gaat hij piepen. Eigenlijk hoef je alleen op die momenten even op het scherm te kijken.

Ging het vlekkeloos, de eerste keer op pad met de Mio? Niet bepaald! Soms reed ik verkeerd en stuurde het systeem mij elke keer terug naar dezelfde plek, waardoor ik rondjes reed. Ik was alleen, dus ik kon er wel om lachen. De truc is op zulke momenten dat je iets uitzoomt op de kaart, zodat je weer ziet waar je heen moet. Het zijn de bekende startproblemen, die overgaan als je het apparaat vaker gebruikt. Zelfs ervaren gebruikers gaan er nog wel eens de mist mee in. Zo heb ik eens een fietser meegemaakt die samen met mijn man rondjes bleef rijden in een woonwijk, terwijl de rest van de groep verderop stond te wachten. Uitzoomen was ook daar de oplossing geweest, maar dat moet je maar net even weten.

Oefening baart dus kunst en ik heb geen seconde spijt van mijn aankoop. Ik kom met de Mio op plekken waar ik anders niet zo snel zou komen. Dat is super leuk en precies de variatie waar ik behoefte aan had. Ook is het fijn dat je makkelijker kilometers kunt maken. Je kiest immers zelf hoeveel je wilt rijden en hoppa, daar is je route. Als ik zelf een rondje bedenk vind ik dat toch lastiger. Gemak dient de mens tenslotte.

Mocht je toch een keer verdwalen of plotseling van je route af willen wijken en naar huis willen, dan zoek je je vooraf ingestelde huisadres op en brengt de Mio je thuis. Ideaal, zeker als je in onbekende omgeving fietst.

Ik ben nu dus koersvast 😉