Sporten is genieten, maar er komt ook altijd iets anders bij kijken: pijn.

Een bekende uitspraak is: “Pijn is fijn en duurt maar even. Opgeven is voor altijd.”

Tijdens lange fietstochten krijg ik na ongeveer 75 kilometer pijn. Tijdens hardlopen voel ik altijd wel ergens pijn. Het is de kunst om te voelen wat voor pijn het is. Is het verzuring? Is het een blessure? Is het een kwestie van door bikkelen of is het verstandiger om een tandje rustiger aan te doen?

Voor mij is dat zoeken. Goed luisteren naar je lichaam is een advies dat ik van meerdere ervaren sporters kreeg. Maar als je lijf gewend is om veel te sporten, is dat ook meteen de grootste uitdaging.

Met racefietsen of wielrennen heb je de optie om een wat rustiger tempo te gaan rijden en een lichter verzet te kiezen. Tenminste, als je in je uppie fietst. Ben je op pad met een groep, dan heb je die keuze vaak niet en moet je door. En blijk je dat dus ook te kunnen.

Nee, dan hardlopen, daar heb je geen hulpmiddellen. Met je eigen lijf moet je het doen. Rustiger lopen kan, maar wandelen wil je eigenlijk liever niet. Vooral bij hardlopen bijt ik dus door de pijn heen. Stevige muziek in mijn oren en doorgaan. Vaak visualiseer ik dat er iemand voor me loopt, die voor mij als haas kan fungeren. Gek genoeg werkt dat!

Tijdens een wattbike clinic van Kettingstrak gaf Michael Kortekaas een lezing over trainingsstijlen en mentale weerbaarheid. Dat verhaal sloot mooi aan bij deze blog. Hij vertelde over de cirkels van aandacht”. Tijdens het sporten wil je aandacht zich nog wel eens verplaatsen. Je benen gaan verschrikkelijk pijn doen en je aandacht verlegt zich naar die pijn. Je wordt afgeleid van de taak die je jezelf had gesteld, bijvoorbeeld een 10 kilometer hardlopen binnen 60 minuten. Je verliest je concentratie als je je richt op zaken die irrelevant en oncontroleerbaar zijn. Dit gaat ten koste van je prestatie. Het is dus handig te weten dat je door je eigen gedachten afraakt van je taak. Je komt van cirkel 1 terecht in de cirkels daarbuiten. Als je je daar bewust van bent, kun je jezelf dus ook dwingen terug te keren naar cirkel 1. Je leidt jezelf op die manier dus bewust af van de pijn en verlegt je focus.

Voor mij was dit een verhelderend verhaal en toepasbaar in zoveel situaties, niet alleen met sport. Het gaat om focus. Wat is je taak en hoe volbreng je die?

Dus als ik vanmiddag hardlopend naar huis ga, ga ik niet denken “brrr, wat is het koud”. Ik kom niet in cirkel 2. En als ik weer de pijn in mijn enkels voel, duik ik niet in cirkel 3, 4, 5 of 6. Nee hoor, ik blijf in cirkel 1 en denk aan mijn warme huis waar ik naar toe loop. Ik kan dat!

Afzien is tenslotte ook maar relatief…