Mijn racefiets en ik, we zijn een geweldig goed duo. Het was liefde op het eerste gezicht. We passen perfect bij elkaar en genieten intens van de tijd die we samen doorbrengen. We hebben een heel goed fietshuwelijk.

Vanaf het eerste moment dat ik op mijn racefiets stapte, voelde ik het: het gevoel van vrijheid. De straat uit en binnen vijf minuten middenin de uitgestrekte weilanden. Wat een fantastisch gevoel!

Voordat ik mijn fiets kocht leefde ik altijd in de veronderstelling dat ik samen met anderen moest fietsen. Er in mijn eentje op uit gaan kwam gewoon niet in mij op. Mijn thuissituatie gaf daarin de ommekeer. Onze kinderen zijn nog te jong om uren alleen thuis te blijven. Als een van ons wil fietsen moeten we dat met elkaar afstemmen, de ander blijft thuis!

Alleen fietsen is daarom vaak het devies en dan train ik vaak op snelheid. Als ik met een groep mee wil komen, zal mijn tempo omhoog moeten. Dus, Strava aan en mijn blik tijdens het fietsen af en toe op de snelheidsmeter. Ik trainde afgelopen jaar vaak op 28 kilometer per uur. Dit jaar wil ik richting de 30 gaan. Ik wil sneller worden. Intervallen zal ik daarom ook moeten gaan doen. Dat is iets dat ik in mijn eentje lastig vind. Dat wil ik dus met een ander gaan trainen. Iemand die me uitdaagt, me ertoe aanzet om tot het gaatje te gaan. Dat kan ik alleen ook wel, maar ik wéét dat het me met een ander beter lukt. Dan train ik harder.

Nu ben ik ook weer niet zo’n eenzame ziel die alleen maar solo fietst. Hoewel ik in mijn uppie intens geniet van de stilte, de rust en het uitzicht, vind ik het ter afwisseling ook erg gezellig om met een vriendin te fietsen. Mijn favoriete fietsmaatje is een vriendin die ik al ken van de kleuterschool. Nu we allebei weer in ons oude dorp wonen en beide een racefiets hebben, fietsen we graag samen. Tijdens onze eerste fietstochten samen hadden we veel in te halen. We hadden elkaar jaren niet gezien en gesproken. In ons geval betekent samen fietsen lullen én poetsen. Trainen en afzien combineren met gezelligheid, beter kan niet toch? We hebben van nature ongeveer hetzelfde fietstempo, dat is lekker. Ook het genieten doen we samen: we hebben zelfs in Katwijk onze eigen ‘zee genietspot’, omdat we allebei zo van de zee houden en daar altijd even kort stilstaan om naar het water te staren.

Tijdens de meerdaagse fietstripjes fiets ik met een groep van maximaal twaalf mensen. Dat is voor mij vaak een pittige uitdaging, omdat ik tot nu toe elke keer de minst ervaren fietser ben. Maar juist die uitdaging van mee moeten komen met een groep ‘betere’ fietsers doet mij goed. Die prikkel vond ik aanvankelijk reuze spannend, nu omarm ik ‘m juist. Door met sterkere fietsers te rijden word ik ook beter. Steeds verder uit mijn comfort zone en dat bevalt ontzettend goed! En gezellig is het altijd wel, want fietsers zijn ontzettend leuke mensen… Maar dat weten jullie natuurlijk al lang!