Al weken is Nederland in de ban van de griep. Om me heen hoor ik al die tijd dat mensen ziek zijn… echt ziek! Met koorts in bed en een gevoel dat je je nooit meer fit zult voelen. Op de school van mijn kinderen spookte naast dat griepvirus ook nog het norovirus. Wat een ellende allemaal, maar gelukkig ging het aan mij voorbij.

Tot ik afgelopen week bezoek kreeg van familie van die virussen; oom of tante verkoudheid. Dat gecombineerd met een allergie voor elzen is geen feestje. Ogen die de hele dag tranen, een neus die daar niet voor onder wil doen en een duffe kop die samen resulteren in een uiterlijk dat een spiegel niet waardig is. Toch was ik niet echt ziek, maar enorm gammel en gaar! En daar… daar kan ik enorm slecht tegen! Ik wil me energiek voelen, zodat ik de hele wereld aankan. Ik wil sporten!

En dat ging dus niet. Ik had veel te weinig energie, voelde me futloos en was sacherijnig en prikkelbaar. Even waren mijn gezin en ik geen wederzijds genot. Bij het minste geringste schoot ik uit mijn slof. Niemand snapte mij en ik had geen puf iemand aan te horen of te begrijpen. Dan merk je pas dat moeder zijn een vorm van topsport is. Van een topsporter wordt ook steeds een prestatie verwacht, van een moeder ook; alle zeilen bijzetten dus.

Waarom ik? Net nu ik zo ontzettend lekker bezig was met de butt challenge en de planking challenge. Net nu ik zo’n heerlijke tien kilometer had hardgelopen. Een vraag waar ik geen antwoord op krijg.

Het enige dat resteert in zo’n situatie is rust nemen. Goed voor jezelf zorgen. Proberen je humeur op te vijzelen of voor de buitenwacht goed te houden. Best een uitdaging. Ik weet dat rust nemen belangrijk is, minstens zo belangrijk als het sporten zelf. Ik ben er alleen niet zo goed in. Ik mis dus dat goede gevoel dat sporten me geeft, niet alleen voor mijn lichaam maar voor mijn hele omgeving!

Toch lukte het me met dat gemis om te gaan. Vooral omdat er geen andere optie was; de batterij was leeg. Ik ben een aantal keer om half tien ’s avonds naar bed gegaan, heb nog maar een extra vitamine C pil genomen en verder hield ik me koest. Geen gesport en geen challenges. Aan het eind van de week ga ik voor het eerst sinds zes jaar weer op wintersport. Daar moest ik vaak aan denken tijdens die verkoudheid: “blij dat ik dit nu heb en niet tijdens de vakantie.”

Vandaag gaat het eindelijk wat beter. De waterige ogen zijn voorbij, ik voel dat de energie langzaam terugkomt. Het vroeg naar bed gaan houd ik er nog maar even in, slapen is toch de beste remedie.

Volgende week lekker zeven dagen frisse berglucht happen en skiën, genieten van een week met mijn gezin. Daarna kom ik superfit, bruin en herboren terug en pak ik alle challenges, het fietsen en hardlopen weer op.

Na die verplichte periode van rust zal ik dat vast merken in mijn sportprestaties. Joop Zoetemelk zei immers ook: “de Tour win je in bed”.

We zullen zien…