Het ging er al dagen over. Blije uitspraken en gezichten, plannen werden gesmeed en je zag de energie bij veel mensen toenemen. Het werd lente en daar waren we duidelijk aan toe!

‘Dat wordt dus fietsen’ dacht ik, toen ik de weersvoorspellingen voor het weekend zag: 13 tot 15 graden met zon!

Afgelopen zondag was het dan zover. Het liefst vertrek ik op zo’n dag om 9.00 uur, om zo de fietsende bejaarden, al dan niet op e-bikes, en de gezinnen met kinderen op zwabberende fietsjes te vermijden. Helaas lukte dat dit keer niet. Ik had eerst verplichtingen op de hockeyclub. Mijn zoon had training en als lijncoōrdinator kon ik daarbij niet ontbreken. Zonnebril op, de stemming op en langs het veld was goed. Ongelofelijk wat een beetje zon met het humeur van mensen doet.

Eenmaal thuis begon weer het eeuwige getwijfel: ‘wat doe ik aan?’ De zon scheen dan wel, de wind maakte dat het toch fris aanvoelde. ‘Er staat een dun windje’, zou mijn moeder zeggen.

Goed. Keuzes maken, echt mijn sterke kant, maar niet heus. Beter te warm dan te koud aangekleed, besloot ik te gaan voor de lange wielerbroek, een thermoshirt met korte mouwen, een koerstrui met korte mouwen en een fietsjack. Zomerhandschoentjes zou wel kunnen schatte ik in.

Banden oppompen, bidon vullen, reep, geld en identiteitskaart mee, helm op, Strava aan en gaan! Oh nee, tóch nog maar een keer plassen. Dat getut ook altijd. Mannen hebben het wat dat betreft toch een stuk makkelijker onderweg. Ik heb ook heus wel eens gehurkt langs de kant gehangen, maar dat heeft niet mijn voorkeur. Zeker niet op zo’n drukke zondagmiddag, want zie dan maar eens een rustig plekje voor een sanitaire stop te vinden.

Klik, klik, vast in de pedalen en daar ging ik. Dát was lang geleden zeg! Ik reed de straat uit en na vijf minuten fietste ik midden tussen de weilanden. Op naar de duinen, ik wilde de zee zien!

Het gevoel was er weer. De onbeschrijfelijke vrijheid en het geluk dat ik ervaar als ik op mijn Ridley rijd.

Ondanks de drukte op het fietspad genoot ik. Het tempo lag nog niet zo hoog, maar dat komt vanzelf als ik weer regelmatig fiets. Binnenkort gaat de zomertijd weer in, dat biedt volop mogelijkheden om na het avondeten lekker nog een rondje te fietsen. Ik kijk er nu al naar uit!

Door de duinen bij Wassenaar, genietend van het prachtige uitzicht. In Katwijk aangekomen stapte ik even af om naar de zee te turen. Elke keer weer een intens moment. Mooie gelegenheid om even wat te eten en drinken, want eten terwijl je fietst blijft een uitdaging vind ik. Op de een of andere manier wil de verpakking van zo’n reep dan opeens niet zo makkelijk open. Daarna via de kassen richting Valkenburg en Leiden naar huis.

De keuze voor de kleding had ik goed gemaakt. Halverwege wel de rits van het jack een beetje open gedaan, maar verder niet te warm en niet te koud. Ontspannen en tevreden kwam ik thuis. Op de fiets beleef je keer op keer een hoogtepunt. Ik ken weinig dingen waar je zo’n prettig en voldaan gevoel van krijgt. Mijn eerste keer in 2015 zit er op!