Een aantal maanden geleden kocht ik een 2e hands mountainbike (MTB). Een hartstikke mooie Cube, die er ook nog eens uitzag als nieuw. Zodra de blaadjes gaan vallen in de herfst en het nat wordt op straat, vind ik het niet zo fijn op mijn racefiets. Ik voel me minder veilig op die dunne bandjes en ben bang om te vallen.

De reden waarom ik een MTB kocht was dus dat ik het hele jaar door kon fietsen, gewoon op de weg. Zo’n MTB heeft toch dikkere banden en bovendien heel wat meer profiel.

Maar zodra je een MTB hebt, verwacht de buitenwereld direct dat je dus op een parcours gaat rijden. En oeh, dat was nou niet helemaal mijn intentie. Je hoort toch regelmatig van valpartijen, gebroken ribben, gekneusde ledematen en salto’s met de fiets. Op zulke momenten ben ik dus een bange poeperd.

Tot ik half oktober op de fietsbeurs “Bike Motion” in Utrecht was. Daar kwam ik op een bepaald moment bij de stand van een fietsclub terecht, waarachter een heus indoor MTB-parcours was gemaakt. “Jullie doen natuurlijk wel mee met de MTB-clinic!” riep de enthousiaste instructeur tegen mij en de dames met wie ik de beurs bezocht.

Ik wilde me niet laten kennen en stapte op een prachtige Trek-MTB. Helm op en gaan. Eerst “achtjes” fietsen naast het parcours om de techniek een beetje onder de knie te krijgen. Man, dat viel tegen zeg! Daarna het echte werk, het parcours op. Doodeng vond ik het! Maar ik moet toegeven, elk rondje durfde ik meer. De instructeur gaf duidelijke aanwijzingen en bij rondje vier nam ik alle obstakels en vond ik het zelfs leuk! “Dat ga ik dus ook buiten doen” zei ik tegen mezelf.

Tja… daar komt het dus niet van. Ik fiets nog steeds op mijn MTB op de weg, waar ik ook met mijn racefiets rijd. Ik fiets dus dezelfde rondjes, maar op een andere fiets.

Als ik denk aan alle sportieve activiteiten die er dit jaar in mijn agenda staan, ben ik vooral bang om geblesseerd te raken. Ik fiets namelijk niet alleen, ik doe ook aan hardlopen. In juni doe ik mee aan de Cavemanrun in Valkenburg, 9 kilometer hardlopen met onderweg 20 obstakels. Dat is een geweldige uitdaging, maar vraagt ook veel training. Deze week start ik met bootcamp, het lopen gaat ook gewoon door en daarnaast fiets ik dus op de MTB. Dan maar op de weg.

Maar, het blijft kriebelen. Ik zou het wel willen leren, fietsen op een MTB-parcours. Iemand moet me uit deze kleine comfortzone trekken waar ik op dit punt nog in zit. Vies worden vind ik niet erg, fietsen kan ik ook, maar ik heb hier echt coaching nodig. En lef.

“Vallen hoort er nu eenmaal bij” hoor ik veel bekenden zeggen… Maar wie vangt mij op?