“Schrijven is een manier om de wereld te begrijpen, een manier om gedachten en emoties te verwerken of te beheersen, een manier om iets waardevols uit pijn te halen.”

Deze woorden las ik deze week in het boek ‘Alles wat ik niet kan zeggen’ van de Ierse schrijfster Emilie Pine. Soms lees of hoor je iets dat je aan het denken zet, dat iets van binnen in je wakker maakt. Dat effect hadden die woorden op mij.

Half april 2017 schreef en publiceerde ik voor het laatst een blog. Vaak genoeg heb ik de drang en behoefte gevoeld om weer te gaan schrijven. Juíst omdat het mij helpt om mijn gedachten te ordenen en te reflecteren.

Toch deed ik het niet, tot vandaag. Ik gaf me elke keer weer over aan de drukte en de sleur van het bestaan: werk, kinderen, huishouden en sport. De uitdaging van alle bordjes zo goed mogelijk in de lucht houden weerhield mij ervan om woorden op papier te zetten.

Het gevoel dat er rust in mijn leven ontbrak, bleef echter. De chaos in mijn hoofd bleef. Nu ik deze week weer pen en papier heb gepakt, blijkt direct hoezeer ik schrijven nodig heb. Ik merkte meteen de weldaad en de rust; het effect dat schrijven blijkbaar op mij heeft. Ik heb schrijven nodig.

Waar het leven de afgelopen tijd enigszins aan me voorbij schoof en ik alles op de automatische piloot deed, merk ik dat schrijven me helpt om de chaos en onrust in mijn hoofd op orde te krijgen. Ik word er letterlijk kalmer van en het geeft mij het gevoel dat ik meer en beter overzicht krijg. Grip op mijn leven, in plaats van te leven in de waan van alledag.

Schrijven is voor mij echt een kwestie van ‘gewoon doen’. Niet dagen blijven nadenken over wat het onderwerp van een blog zou moeten zijn, niet twijfelen of anderen het wel willen lezen, maar gewoon gaan zitten en beginnen. Ik schrijf tenslotte voor mezelf, over onderwerpen die mij bezig houden. De onderwerpen zijn vaak klein en liggen dicht bij mezelf. Dat kenmerkt mij en past ook bij mij.

Ik ben blij dat ik deze week de pen weer heb opgepakt. Het voelt heerlijk en geeft me voldoening. Dat had ik dus wel even eerder kunnen doen…