“Moet jij niet eens gaan trainen voor die obstacle run in juni?”, vroeg mijn man gister aan onze twaalfjarige dochter. Ze gaat, voor de derde keer inmiddels, met een aantal vriendinnen en hun vaders, weer meedoen aan zo’n stoere hardloopwedstrijd met obstakels. Mijn man traint voor een halve marathon begin juni en hij ligt mooi op schema, dus over zijn fitheid hoeven we ons geen zorgen te maken.

Terwijl ik het hem hoorde vragen, bedacht ik me dat het voor mij ook wel weer eens tijd werd om het hardlopen buiten weer op te pakken. Ik had dit immers sinds begin september vorig jaar niet meer gedaan en er waren geen blessures die als excuus konden dienen. Voordat ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen: “kom op El, we gaan straks even hardlopen.” Haar reactie was enthousiast, dat hielp wel.

Want bij mij begon vanaf dat moment het welbekende patroon van de weg naar boven, jezelf in de sport-BH snoeren, de hardloop outfit aantrekken en de hele tijd alleen maar  denken aan hoe zwaar het zou gaan worden. Mijn alom aanwezige haat-liefde verhouding met hardlopen. Maar wie A zegt, moet B zeggen en moeders haken niet af, dus verstand op nul en gewoon gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Ongeveer een kwartier later was de Strava-app op mijn telefoon aangezet en gingen we op pad. Mijn dochter liep enthousiast voor me uit. “Iets rustiger!”, riep ik nog, maar binnen een paar minuten was het gênante moment al daar: mijn kind van twaalf liep mij er vet uit. Na een paar honderd meter keek ze achterom en vroeg me of het wel ging. “Ja hoor, hijgde ik, gewoon rustig aan.” Ik zag haar steeds verder bij mij vandaan lopen en hoe confronterend mijn fitte dochter op dat moment ook voor mij was , ze trok me op de een of andere manier toch vooruit.

“Volhouden Lijn, jij kunt dit!”, praatte ik mezelf moed in tijdens het lopen. Mijn lijf was door alle personal trainingen sinds begin december immers sterk genoeg. Ik moest dit kunnen. Na ongeveer twee kilometer, waarin we af en toe een paar seconden stopten, begonnen mijn benen en ademhaling beter aan te voelen. De steun van mijn kind was ontzettend lief en hielp mij door deze worsteling met mezelf heen. Waar ik af en toe echt even op adem moest komen, hijgde zij geen moment. Zo zie je maar weer wat het effect op je conditie is van drie keer in de week hockeyen. “Je moet in jezelf geloven mama”, zei ze nog voordat we van huis vertrokken. Mijn wijze dochter, ze had natuurlijk ook hartstikke gelijk ook. Ik had dit jaren gedaan en mijn lijf zou het heus wel weer herkennen en oppakken.

De laatste twee kilometers liep ik eigenlijk heel lekker, het tempo was goed, ik genoot weer van iets wat ik toch gemist bleek te hebben. Grappig dat je dat soms pas beseft als je het weer doet. Bovendien is hardlopen met je kind echt heel leuk. Toen we onze straat na een krappe vijf kilometer weer in liepen, trokken we nog even een sprintje. Nou ja, Ellemijn trok een sprintje, ik versnelde mijn pas.

De ongelofelijke voldoening die je krijgt van hardlopen, daar kan weinig tegenop. Mijn personal trainingen hebben dat effect zeker ook, maar verder ervaar ik het bij fietsen bijvoorbeeld toch een stuk minder. Hardlopen vind ik altijd zwaar, mijn trainingen vind ik altijd zwaar. Juist dat zware vind ik leuk. Dat levert namelijk de kick achteraf op. Pijn is fijn, dat is het!

Gisteravond hebben mijn dochter en ik dus besloten weer vaker samen te gaan hardlopen. Een besluit dat heel goed voelt. Waar ik vandaag enorme spierpijn had verwacht, valt dat eigenlijk alles mee. Mijn benen zijn dus toch sterker dan ik dacht. Bijzonder is om te ervaren dat ik vandaag het liefst wéér zou gaan hardlopen. Er is gister blijkbaar iets geprikkeld in mijn lijf wat ik in de loop der tijd was kwijt geraakt. De verslaving die hardlopen heet… Maar, vandaag rust, want morgenochtend weer flink aan de bak met mijn personal trainer. Lekker afzien, ik houd ervan!