Facebook herinnerde mij er vandaag aan dat het alweer drie jaar geleden is dat ik mijn eerste blog ‘voor mezelf’ publiceerde: ‘Sprong in het diepe‘. Voor die tijd schreef ik ook al blogs, maar voor een andere partij. In 2015 werd het tijd voor een andere koers en wilde ik schrijven over wat ík wilde en wat míj bezig hield. Persoonlijke verhalen dus, omdat dat is wat bij mij past en mijn woorden dan het beste het papier vinden.

Toen ik die blog uit 2015 vandaag opnieuw deelde op Twitter, vroeg iemand mij of het nu nog zo goed met mij gaat en hoe ik op die sprong terugkijk. Dat was een goede vraag en de reden om deze blog te schrijven, want terugblikken op de afgelopen drie jaar is eigenlijk best een goed idee. Ik dwing mijzelf meestal mijn blik op het heden en de toekomst te richten, omdat teveel terugkijken naar het verleden soms teveel pijn doet. Nog steeds. Ik heb behoorlijke littekens opgelopen in de periode die vooraf ging aan ‘de sprong’. Ik schiet er niets mee op die pijn weer op te zoeken en heb dat bovendien al vaak genoeg gedaan. Toch kan achterom kijken ook mooie beelden opleveren, want die doodenge sprong in het diepe heeft mij erg veel gebracht.

Mijn leven veranderde drastisch. Ik ging bij mijn man werken, iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou doen én ik bleek het nog leuk te vinden ook! Nog steeds werk ik twee dagen per week bij hem. Samenwerken als getrouwd stel lukt niet iedereen, maar ons gaat het gelukkig goed af. De beslissing voor deze constructie te kiezen, bracht rust in mij, maar vooral in ons gezin. Ik ben nu veel meer thuis bij de kinderen en geniet daar oprecht van. De dagelijkse beslommeringen en hun verhalen als ze uit school komen, zijn  goed om mee te maken. Sinds dit jaar gaan ze ook niet meer naar de buitenschoolse opvang, dus ik zie hen elke dag direct na school. Natuurlijk baal ik er wel eens van dat ik daardoor ook altijd degene ben op wie  ze zich afreageren, bij wie ze de vervelende dingen van school kwijt moeten, maar daar ben ik immers ook hun moeder voor. Mijn kinderen vinden het heel prettig dat ik elke dag thuis ben als zij uit school komen en zo’n moeder wil ik ook zijn.

Twee jaar geleden startte ik met Bureau Lijn. Nadat een vriend van me mij benaderde om vertaalwerk voor hem te gaan doen, stond ik amper een week later mijn bedrijf in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. De afgelopen twee jaar heb ik al veel leuke opdrachten kunnen uitvoeren, met name vertaalwerk en redactiewerk. Ondernemer zijn is fantastisch en verschrikkelijk leerzaam. Zo heb ik geleerd dat ik prima kan werken met een strakke deadline, iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik ertoe in staat zou zijn. Het maken van offertes en het maken van afspraken over de inhoud van een opdracht blijft ontdekken en leren voor mij. Ik vind het heerlijk zelf te beslissen welke opdracht ik aanneem, dat ik met niemand hoef te overleggen en alles zelf moet doen. Ik heb gemerkt dat ik nu doe waar ik goed in ben en er bovendien veel plezier in heb. Mijn hersenen worden geprikkeld door de opdrachten die ik aanneem en dat is een van de voornaamste redenen waarom ik Bureau Lijn begonnen ben.

De vrijheid die het ondernemerschap met zich meebrengt is ook een groot pluspunt. Nu mijn man en ik allebei een eigen bedrijf hebben, hoeven we nooit meer met iemand te overleggen wanneer we vrij zijn of op vakantie gaan. Geen gedoe met collega’s of leidinggevenden, je niet hoeven conformeren aan beleid van een organisatie. Je doet je werk op de manier die jij goed vindt en de enige die erover oordeelt, ben jij zelf. Als de opdrachtgever dan  tevreden is, levert dit een heel aangenaam gevoel op. De samenwerking met opdrachtgevers verloopt gelukkig meestal goed. En die ene negatieve ervaring, daar heb ik van geleerd dat je niet iedereen op zijn woord kunt vertrouwen. Werk is werk en afspraak is afspraak. Mooie praatjes geloof ik niet meer. Gezonde argwaan, laat ik het zo maar noemen.

Al met al is die sprong in het diepe een heel goed idee geweest. Niet alleen bracht het mij rust, maar ook zette ik mijn hersenen weer aan het werk en ontwikkelde ik mezelf. Ik bleek op mijn vaardigheden en kwaliteiten te kunnen vertrouwen, iets waar ik begin 2015 toch behoorlijk veel twijfels over had. Nu voel ik me sterk en weet ik precies wat ik waard ben. Doen wat je leuk vindt én waar je goed in bent, wie wil dat nou niet?

(Foto’s via Pinterest)