Vorig jaar deed ik voor de eerste keer mee aan de Leiden Ladies Run, waar ik vijf kilometer liep. Zo’n evenement met alleen maar vrouwen, dat is op zich niets voor mij. Tenminste, dat dacht ik van te voren. Die Leiden Ladies Run is echt ontzettend leuk. Niet vanwege het feit dat er alleen vrouwen aan mee doen, maar meer vanwege het parcours. De route is zowel mooi als uitdagend, met name door de bruggetjes die erin verwerkt zijn. Verder vind ik het nogal onzin dat er steeds meer vrouwenevenementen zijn, maar blijkbaar voorziet het toch in een behoefte, want het was er waanzinnig druk. Omdat ik het vorig jaar zo leuk vond, schreef ik me dit jaar ook weer in.

Een lastige bijkomstigheid is wel, dat de Vlietloop, een jaarlijks terug kerende loop in mijn eigen dorp, altijd in hetzelfde weekend valt. De Ladies Run op vrijdag en de Vlietloop op zondag. Vorig jaar zou ik bij de Vlietloop de tien kilometer gaan hollen, maar uiteindelijk ben ik weer eens afgehaakt en liep ik de vijf. Een vriend van me maakte toen de grap dat hij natuurlijk ernstig teleurgesteld in me was en dat ik in 2016 met hem wél de tien zou gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan.

Zoals ik in een vorige blog al beschreef, schud ik tien kilometer hardlopen niet uit mijn mouw. Vijf kilometer lukt me altijd wel, zelfs als ik ongetraind ben. Maar tien, dat is een ander verhaal. Daar moet ik keihard voor trainen. Half juni heb ik daarom het hardlopen weer opgepakt en heb ik tot en met eind augustus gemiddeld twee keer per week gelopen. Niet met allerlei ingewikkelde trainingsschema’s en zonder hartslagmeter. Ik loop op gevoel. Af en toe tijdens het lopen op Strava kijken wat mijn tempo is, is voor mij genoeg. Wel heb ik kortere trainingsrondjes ingelast, waarbij ik probeerde een hoger tempo te lopen. Dat lukte aardig. Bovendien heb ik een paar keer acht tot tien kilometer hardgelopen.

Afgelopen vrijdagavond was het dus zover, tijd om vijf kilometer te gaan rennen. De organisatie was goed, de sfeer geweldig. De warming up had ik al gehad door op de fiets naar Leiden te gaan. Opvallend verschil met andere evenementen is dat er bij een evenement met alleen maar vrouwen nogal veel gekletst wordt. Dat is natuurlijk leuk als je samen met iemand loopt, maar ik was alleen. Geen bekenden gezien, niet bij de lopers en niet bij de toeschouwers. Hoewel ik dat best jammer vond, heb ik die emotie geparkeerd en snel mijn muziek aangezet. Lekker in mijn ei, geen geklets aan mijn hoofd en focussen. Het ging goed, ik merkte dat ik beter was geworden. Op sommige punten had ik sneller gekund, maar was het pad soms zo smal en liepen er drie of vier dames naast elkaar, waardoor inhalen lastig was. Bovendien wilde ik niet 100% geven, omdat ik zondag nog tien kilometer moest lopen. Achteraf was ik tevreden met mijn tijd en ging ik voldaan naar huis.

In de nacht van zaterdag op zondag sliep ik slecht. Ik was nerveus. Ik wist dat het zwaar zou gaan worden. Je weet ook van te voren op welk punt je benen gaan verzuren en ook dat je dan nog lang niet bij de finish bent. Dat werd dus tegen heug en meug ontbijten, goed drinken en nog maar een keer plassen. Eenmaal aangekomen op de Voorstraat zag ik al snel bekenden en verliet de grootste spanning mijn lichaam. Nog even kort mediteren, focussen en sterk denken aan het feit dat je dit kunt, omdat je ervoor getraind hebt en mentaal sterk bent.

Tussen alle mannen en een kleinere groep vrouwen bij de start wist ik dat ik extra moest opletten dat ik niet mee zou gaan met hun tempo. Toch liep ik de eerste kilometer weer sneller dan ik wilde. Dat blijft een leerpunt voor me en vind ik lastig in een grote groep.
De eerste zes kilometer ging het hartstikke goed, ik was verbaasd over hoe goed mijn benen voelden. Zoals verwacht kreeg ik het zwaar bij zeven kilometer. Een bekertje water en een sportgelletje hielpen gelukkig.
Eenmaal bij de finish werd ik onthaald door vrienden en familie en dat is zo mooi als je in je eigen dorp loopt. Vrienden van me schreeuwden me over de finishlijn en toen kwam de ontlading. Super trots was ik op mezelf. Ik had het geflikt!

Dat trotse gevoel heb ik nog steeds trouwens. Maar het gevoel dat nu toch vooral overheerst is intense vermoeidheid. Maandag voelde ik me nog verrassend energiek, maar vandaag kwam de spreekwoordelijke man met de hamer langs. Vannacht sliep ik slecht, er zat een gekke onrust in mijn lijf. Mijn benen voelen prima, het is mijn gehele lijf dat moe voelt. Gesloopt dus.
Ik geef er maar even aan toe, het was het meer dan waard…