Een haat-liefde verhouding heb ik ermee: hardlopen. Ik vind het hartstikke leuk om te doen, maar echt makkelijk wordt het op de een of andere manier nooit. Ik vind het altijd zwaar en toch stop ik er niet mee, juist om die reden. Ik moet toegeven dat ik dat afzien wel lekker vind. Het geeft een kick.

Een jaar of vier geleden begon ik met hardlopen. Op een regenachtige zaterdagmorgen in het najaar wilde ik beginnen. De vrijdag ervoor had ik in de kroeg gezeten en helaas drink ik dan nooit spa rood. Maar goed, afspraak is afspraak, ook al was deze met mezelf. Ik zou zaterdag gaan starten. Niet afhaken dus, maar dat bier eruit lopen.

Ik dacht altijd dat ik hardlopen niet leuk zou vinden. Geen idee waar ik die gedachte op baseerde. Nu ik een paar jaar verder ben denk ik dat het destijds de angst voor het onbekende was. Weten dat het zwaar zou worden, denken dat ik het niet zou kunnen. Je hebt geen hulpmiddel, alleen je eigen lijf en je benen die je verder moeten brengen. Destijds deed ik vooral dingen die ik kon, ik trad nooit buiten het veilige gebied. De afgelopen jaren ben ik regelmatig uit mijn comfort zone gestapt en dat maakt het leven zoveel interessanter. Je ontdekt nieuwe dingen en je blijkt veel meer te kunnen dan je ooit voor mogelijk hield.

Tijdens mijn allereerste rondje hardlopen bleek al snel dat ik het dus wél leuk vond! Muziek in mijn oren en de Nike-app op mijn telefoon aan, zodat ik tijdens het lopen kon zien hoe ver ik was en hoe snel ik liep. Nou ja, snel? Dat was het toen nog niet bepaald en ook nu ben ik nog geen snelheidsduivel. Ook bleek dat ik zo’n drie kilometer aaneengesloten kon hollen, wat mij nogal verbaasde. Al die spinninglessen in de sportschool hadden mij duidelijk een redelijke basisconditie gegeven. Dat gaf de burger moed.

Op het moment dat ik ook met wielrennen begon, werd de combinatie met hardlopen lastiger. Je hoort mensen vaak zeggen dat die twee sporten niet te combineren zijn, met name omdat je je spieren heel anders gebruikt. Eigenwijs als ik ben, doe ik het toch gewoon allebei. Ik vind hardlopen en fietsen nu eenmaal allebei leuk om te doen en bovendien is hardlopen een uitkomst in periodes waarin je minder tijd hebt. Fietsen kost veel tijd, wat ik soms een nadeel vind.

Hardlopen deed ik aanvankelijk vooral in de herfst en de winter, maar sinds mijn eerste deelname aan de Vlietloop, die altijd begin september in Voorschoten plaatsvindt, loop ik ook in de zomer. Als je begin september aan zo’n run wil meedoen, zul je toch echt moeten trainen in de zomer. Tenminste, zo werkt het voor mij. Een 5 kilometer kan ik nog wel ongetraind doen, maar een 10 kilometer is andere koek. Daar moet ik keihard voor trainen.

Hardlopen op vakantie dus. Sommige mensen zullen dat wellicht raar vinden, maar voor mij is het een feestje. De afstanden die ik loop zijn kleiner, maar de omstandigheden maken het uitdagend en zwaar. Dit jaar op Samos voelde het overdag aan als dik 40 graden. Hardlopen in die hitte is niet verstandig, dus zette ik de wekker om 6.30 uur, dan was het meestal rond de 25 graden. Even een espresso op ons terras en hobbelen maar.

Samos is nogal heuvelachtig en dat is dus pittig lopen. Aaneengesloten 3 kilometer hardlopen lukt me daar nooit. Ik stop af en toe, kom op adem en ga dan weer verder. Ik geniet van die rondjes. ’s Morgens vroeg tussen de olijfbomen door rennen en daarna langs de zee, waar alle winkels en restaurants ontwaken en de eigenaren hun stoepen schoonspuiten. Dat is op en top vakantie voor mij! De rest van de dag lig ik op het strand of bij het zwembad, dus die hardlooprondjes zijn zeer welkom ter compensatie van die intense luiheid.

Zondag 4 september aanstaande is het D-Day. Dan ga ik voor het eerst bij de Vlietloop de 10 kilometer lopen. Doel is deze afstand onder de 65 minuten te lopen en zoals mijn training nu gaat, lijkt dat haalbaar. Ik heb er veel zin in, vaak staat er veel publiek langs de kant en zijn er bekenden die komen kijken. Dat helpt altijd, dus wees welkom! (4 september 2016 12.00 uur)