In maart start voor mij altijd het hardloopseizoen. Niet dat ik nou zo vaak en regelmatig ga hardlopen, maar bij mij in het dorp vindt in die maand altijd de eerste loop van het seizoen plaats: de Voorschotenloop.

Eigenlijk zou ik dit jaar niet eens meedoen. De zaterdag ervoor stond namelijk de Joop Zoetemelk Classic  op het programma, 100 kilometer op de racefiets bikkelen door de grauwe en vooral winderige polders in het Groene Hart. Voor mij is dat op zich al ruim voldoende uitdaging.

Maar goed. Het kriebelt toch altijd als er zo’n hardloopevenement op stapel staat. Ik vind hardlopen nu eenmaal ook heerlijk om te doen en ik weet van mezelf dat als ik bij zo’n evenement aanwezig ben, ik ook mee wil doen. De jaren dat ik als toeschouwer mijn man stond aan te moedigen zijn voorbij. Bovendien ga ik sinds kort af en toe met mijn dochter hardlopen. Dat heeft het genot alleen maar doen toenemen.

Sporten met je kind is fantastisch. Mijn tienjarige dochter Ellemijn zit op hockey en heeft daardoor een redelijke basisconditie. Ze traint twee keer per week en heeft op zaterdag altijd een wedstrijd. Ze rent dus veel meer dan ik en dat merk je.

“We gaan samen de 5 kilometer lopen El” zei ik een week van tevoren. Ze keek me wat verwonderd aan, maar stemde al snel toe. Ze kent haar moeder goed genoeg om te weten dat ik weinig tegenspraak zou accepteren op dit punt. “Kan ik dat wel mama?” vroeg ze. “Kom op El, we hebben al vaker gelopen en laatst heb je 4,6 kilometer gehold met een keer 10 seconden stilstaan. Dan kun je dus ook die extra 400 meter!” was mijn reactie. Hardvochtig? Dat zal ik in de ogen van sommigen zeker zijn. Ik weet echter dat het mijn kind enorm goed doet dit soort dingen te doen, omdat ze dan merkt hoe leuk het is en hoe groot de voldoening als je de prestatie hebt geleverd. Niet alles in het leven hoeft makkelijk te gaan. Beetje je grenzen verleggen is goed voor je, het geeft je meer zelfvertrouwen en daar kun je ook op andere momenten in je leven profijt van hebben.

Die bewuste zondagmorgen stond ik enigszins vermoeid op. Zware benen van de flinke fietstocht de dag ervoor, maar mentaal voelde ik me goed. Er lag geen enkele druk op deze loop. Ik had geen streeftijd in gedachten. Ik ging puur voor het plezier om dit samen met mijn dochter te doen.

Voor mij bood deze run meteen gelegenheid om mijn nieuwe armsleeves van Herzog uit te proberen. De armsleeves zorgen er bij een dynamische armbelasting (zoals bij hardlopen) voor, dat de klappen op de arm en elleboog worden opgevangen.  Daarnaast is er minder opbouw van melkzuur in de armspieren en dus minder kans op het ontstaan van kramp. Je hebt tijdens het lopen minder last van schokken, trillingen en pijn in je armen en ellebogen. Ook verkort je met deze sleeves je hersteltijd.  Het is wel even wennen om die strakke dingen aan te trekken en zolang je nog niet aan het rennen bent voelen ze behoorlijk krap. Tijdens het hardlopen voelt het echter verbazingwekkend prettig. Niet dat ik nou van die zwabberarmen heb, maar met de sleeves voelen je armen strak en aangenaam aan; je armen lijken lichter. Net als bij de compressiekousen die ik altijd draag tijdens het hardlopen, merk je echt positief effect. Ik had mijn compressiekousen overigens na de fietstocht van 114 kilometer ook aan getrokken om mijn herstel te bevorderen. Misschien ging het hardlopen daarom wel zo lekker de volgende dag!

De 5 kilometer verliep hartstikke goed. Aangemoedigd door opa en oma gingen we van start. Mijn man Remko ging dezelfde afstand lopen, maar die loopt een veel hoger tempo, dus hebben we hem maar snel voor ons uit laten gaan.  Meester Ruud, de gymleraar van school, riep nog even toe dat hij het knap vond van Ellemijn en dat ze niet te snel van start moest gaan. Om ons heen veel mensen, veel pubers ook. Met ingespannen gezicht liep mijn dochter daar, om zich heen kijkend naar de middelbare scholieren die aan het wandelen waren en het niet volhielden. Ik bepaalde ons looptempo en Ellemijn deed het echt super. Twee keer hebben we heel even stil gestaan om de benen te strekken en toen was daar de finish al in zicht! Juichend gingen we over de streep, waar meester Ruud speciaal voor Ellemijn nog even terug was gelopen om haar te feliciteren. Ook papa en opa en oma stonden natuurlijk te juichen. Een groot feest was het.

Het resultaat? Een trotse, tevreden dochter en een nog trotsere moeder. Dit gaan we vaker doen!