En alleen de vogels vliegen
van Oost- naar West-Berlijn.
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten.
Over de muur, over het ijzeren gordijn
omdat ze soms in het westen,
soms ook in het oosten willen zijn…

Slechts een uur vliegen en je bevindt je in een andere wereld. Van +8 graden naar -7 graden met 20 centimeter sneeuw.
Berlijn, een historische stad, verstopt onder een witte deken van sneeuw. De Brandenburger Tor, het Joods monument, Unter den Linden, de Rijksdag, allemaal gehuld in een witte jas. Dat levert sprookjesachtig beelden op.

Nooit eerder was ik in deze stad. Het voelt bijzonder om er nu te zijn en haar in deze winterse omstandigheden te ervaren. Wat opvalt in Berlijn is de rust. Weidse vergezichten, veel bomen en parken, maken dat je bijna vergeet dat je in een grote stad bent. Vanaf mijn hotel is het een dik uur lopen naar het historische hoogtepunt van Berlijn: de Muur.

Na een flinke wandeling kom ik bij de muur aan. Geen mens te zien, slechts een wit sneeuwveld en restjes van wat ooit een lange muur was. De muur die werelden scheidde, families verscheurde. Ik word stil als ik ‘m zie. De sneeuw dempt het weinige geluid dat er nog is in de vrieskou.

Het is een vreemde ervaring op deze bijzondere plek te zijn. “Sta ik nu in Oost of West?” denk ik. Ik kijk op de kaart op mijn telefoon en zie dat ik in Oost sta. Verderop zie ik een opening tussen de resten van de muur. Ik sta stil, neem twee stappen en denk “nu sta ik dus in West-Berlijn”. Het zijn echt maar twee stappen. Ik realiseer me op dat moment zo goed het verschil tussen toen en nu, al is het moeilijk voor te stellen hoe het er destijds moet zijn geweest, toen de muur nog niet was neergehaald.

Zo’n middag door een besneeuwde vreemde stad wandelen is voor mij echt genieten. Lopend neem ik zo’n omgeving het beste in me op. Je kunt rustig om je heen kijken en door de krakende sneeuw onder mijn voeten ben ik gedwongen langzaam te lopen, wat de intensiteit alleen maar versterkt.

Koud en met vermoeide benen plof ik op de Kurfürstendamm neer in een echte Duitse biersalon. Een groot glas vers getapt bier voor mijn neus. Te moe om een ander restaurant te zoeken, blijf ik hier maar om een onvervalste ‘schnitzel mit pommes’ te nuttigen.

De volgende dag moet ik werken bij de perspresentatie van het wielerteam van Giant Alpecin. Ik had dit keer dus maar kort de tijd om iets van deze leuke stad te zien. Voorlopig overheerst het gevoel terug te willen naar deze fantastische stad. Een citytrip van 3-4 dagen, maar dan in het voorjaar of de zomer, zodat ik kan zien hoe groen Berlijn is als er blaadjes aan de bomen zitten. Ik heb de witte versie nu gezien en ben benieuwd naar de groene variant.

Ik ging in twee dagen tijd van West naar Oost en weer van Oost naar West, heel gemakkelijk, met een vliegtuig en mijn paspoort. Dat is pure vrijheid!

Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn…