Terwijl mijn hoofd ontploft van de vele prikkels, trek ik mijn jas aan en strik de veters van mijn wandelschoenen, zet een warme muts op en trek vervolgens de deur achter me dicht.

De hemel is blauw, de lucht is krakend fris. Op deze koude herfstdag brengen mijn voeten me waar ik moet zijn, in de stilte. Elke stap die ik zet brengt me dichter bij mijn doel: totale rust in mijn geest.

De wereld is druk en bestaat uit ontelbare geluiden. Ik hoor alle stemmen die er zijn, maar die van mij lijkt heel ver weg. Ben ik mijn stem verloren? Ga ik ten onder in de herrie van het heelal? Je hebt maar één leven en je moet het doen met wie je bent. Er zijn geen short cuts, alleen een richting, terug naar je hart. Vertrouwen op wie je bent en diegene ook willen zijn. Of bij iedereen iemand anders zijn tot je niemand meer bent. De keuze lijkt simpel.

Waar ligt vandaag mijn eindbestemming? Ik vraag me af hoeveel stappen er nodig zijn om de eerste verschijnselen van rust te voelen. Iedere stap zet ik bewust. Ik voel hoe de zool van mijn schoen eerst met de hiel en daarna met de voorvoet de aarde raakt. Mijn voeten hebben al op zoveel plekken hun sporen nagelaten. Zoveel herinneringen dragen ze bij zich, van alle wandelingen die ik maakte in binnen- en buitenland. Koud waren mijn voeten zelden, heel erg warm en zweterig maar al te vaak. Dat verlossende moment dat de wandelschoenen uit kunnen, dat is altijd iets om naar te verlangen.  

Lopen is balsem voor de geest. Je kunt focussen op simpelweg je ene voet voor de andere zetten, zonder dat je op andere dingen hoeft te letten. Juist daarom is wandelen in de natuur zo fijn. Allereerst omdat daar vaak minder geluiden zijn, tenzij er op zondag hele gezinnen met kleine kinderen gillend door het bos rennen, maar vooral ook omdat je er geen verkeer hebt. Je blik verlegt zich automatisch naar de bloemen, planten en dieren die op je pad komen. Na een jaar van regelmatig wandelen weet je precies welke planten er in welke maand bloeien, hoe ze ruiken en welke kleur ze hebben. Je ziet in het voorjaar de blaadjes aan de bomen komen en in de herfst weer bruin kleuren, tot ze er in de winter weer af dwarrelen. Je weet wanneer de boeren zaaien en op welk moment de oogst wordt binnengehaald.

Het liefst loop ik op onverharde ondergrond. Het doffe geluid van je voetstap op een zandpad klinkt en voelt zoveel fijner dan op asfalt. Mijn voeten vinden het ook een waar genoegen en voelen minder snel vermoeid aan als ze hun stappen op zand mogen zetten. Vanuit mijn huis in de Randstad is het best een uitdaging de onverharde paden te vinden. Je moet er iets verder voor lopen, maar ze zijn er wel degelijk.

Hoewel sommige mensen het fijn vinden om altijd hetzelfde rondje te lopen, probeer ik juist zoveel en zo vaak mogelijk nieuwe kilometers te maken. Ik begin op bekend terrein, maar ga daarna bij voorkeur linksaf waar ik altijd rechtsaf ging. Ik duik een straat in die ik nog niet ken, omdat het mij op nieuwe plekken brengt, zelfs in mijn eigen dorp. Zoiets kleins kan al een remedie zijn tegen de saaiheid van het dagelijks leven.

Wandelen brengt rust. Brengt mij rust. Verheldert mijn geest. Zet dingen in perspectief en laat je met een andere blik naar de wereld kijken. Hoe mooi is het, dat zoiets eenvoudigs als wandelen, dat allemaal teweeg kan brengen?