Facebook herinnerde mij er vandaag aan dat ik een jaar geleden nog bijna 12 kilometer achter elkaar kon hardlopen. Bizar hoe ik me nu bijna niet meer kan voorstellen dat ik dat ooit kon. Na een jaar van vervelende blessures, lichamelijke (vrouwelijke) ongemakken en daardoor geestelijk ook niet lekker in mijn vel zitten, ziet mijn leven er nu iets anders uit.

Op een verjaardag zei een kennis laatst tegen me: “Ik krijg echt een minderwaardigheidscomplex als ik zie hoeveel jij sport Merlijn!” Verbaasd was ik, want iemand anders een minderwaardig gevoel geven, is zeker nooit mijn bedoeling geweest. Ik vertelde haar dat ik tegenwoordig helemaal niet zoveel sport. Blijkbaar blijft het beeld hangen dat ik dagelijks berichten van Strava op de sociale netwerken plaats. Het tegendeel is waar. De fitgirl in mij leeft niet meer. Ik ben blij als ik elke week in ieder geval een flinke wandeling in een beetje aardig tempo heb gemaakt. Bovendien ben ik daar dan ook nog tevreden over.

Als je bijna een jaar lang allerlei fysieke en mentale klachten hebt gehad, dan veranderen er dingen. Ik zou liegen als ik zou schrijven dat die verandering me makkelijk af ging. Integendeel, het was frustrerend. Zeer frustrerend zelfs, als je niet meer kunt sporten zoals je deed. Veel sporten, naar doelen toewerken, mezelf verbazen over waartoe ik in staat bleek, gaf me een kick. En ja, het is lekker als je daar complimenten over krijgt. Vooral voelden mijn lijf en mijn hoofd in die periode fijn. Ik was slank, fit en voelde me sterk.

Daarna volgde een periode van pijn, behandelingen bij een manuele therapeut, tussendoor ook nog een aantal keer naar het ziekenhuis voor onderzoek in verband met mijn vrouwelijke ongemakken, en daarnaast ook nog eens heel hard werken. Het was veel tegelijk. Er kwam een moment dat ik merkte dat ik me eraan moest overgeven, niet teveel van mezelf meer moest verwachten, accepteren dat ik nu gewoon even niet zoveel kon qua sport. Accepteren dat ik een paar kilootjes zwaarder ben geworden en maat 36 net te strak zit nu. Mentaal was en is dat dus de grootste uitdaging. De afgelopen jaren was ik immers zo heerlijk uit mijn ‘comfort zone’ gestapt en dat beviel zo goed. En nu dwong mijn lijf me terug te keren naar de veilige zone. Dat kostte mij tijd en moeite.

Toch merk ik dat het me begint te lukken. Begin september deed ik mee aan de Vlietloop in mijn dorp. Heerlijk 5 kilometer hardlopen voor mijn plezier. Behoorlijk ongetraind was ik, dus een snelle tijd zou het niet worden. Daar ging het dit keer ook niet om. Ik liep voor de lol, de sfeer was geweldig en na afloop was ik blij en tevreden. Gek genoeg was mijn eindtijd beter dan ik had verwacht. Wellicht was dit het resultaat van lopen zonder druk. Zonder druk die ik mezelf oplegde in het verleden. Verfrissend was het! Zwaar was het ook, vooral de laatste kilometer. Dat mocht de pret echter niet drukken, het afzien dat met hardlopen gepaard gaat blijf ik heerlijk vinden.

Wat betreft dat ‘dikker’ zijn, dat accepteer ik minder makkelijk. Toch zet ik daarin ook stappen. Ik houd mezelf voor dat maat 38 ook prima is, wat wijdere bovenkleding en grotere bh’s ook. Dan maar iets romiger. Ik voel mij minder sterk dan vroeger, omdat vooral veel sporten mij dat gevoel gaf. Maar het is nu niet anders. Ik kan het gewoon even niet en ik hoef het ook niet van mezelf.

Ik focus meer op genieten, op ontspannen, geestelijk minder streng zijn voor mezelf. Terwijl het lijf van mijn elfjarige dochter langzaam aan het veranderen is, verandert mijn lijf van 43 ook. Dat kan jaren duren, niemand kan zeggen hoe lang precies. Dat is lastig, maar ik zal het moeten accepteren. En accepteren vind ik het moeilijkste dat er is. Wat helpt is me vooral te richten op de mooie dingen van het leven; ik pak vaker mijn Nikon om mooie foto’s te maken, besteed veel tijd aan de kinderen, ben trots op hoe goed mijn bedrijf Bureau Lijn loopt en zelfs mijn eerste blog sinds tijden is nu een feit. Hoera!