Waarschijnlijk is het niemand ontgaan dat afgelopen zomer de Pokémon Go hype tot Nederland doordrong. Natuurlijk wilden mijn kinderen dit spel ook spelen. Ze hoorden er immers iedereen over en ze waren nieuwsgierig. Omdat ik vooral las over toestanden met volwassenen die samenschoolden in parken en plantsoenen, had ik aanvankelijk grote weerstand tegen Pokémon Go. Wat was dat voor achterlijk gedoe? Volwassen mensen die kilometers lopen om virtuele beestjes te vangen? Verkeersongelukken die ontstonden door volwassenen die een spelletjes op hun smartphone speelden in plaats van op het verkeer te letten? Belachelijk vond ik het.

Soms ben ik misschien wat te stellig in die dingen. Mijn man Remko zag er niet zo’n probleem in. Zolang ze mijn telefoon niet gebruikten, vond ik het dus ook wel best. Tot zover mijn ruggengraat. In de zomervakantie ging Remko bijna elke avond na het eten met de kinderen op pad om Pokémons te vangen. Dat wil zeggen: Ellemijn ving ze met haar eigen telefoon en Willem op de telefoon van papa. Remko combineerde dit met het uitlaten van de hond. Gemiddeld liepen ze drie tot vier kilometer per avond. Ik was te snel geweest met mijn oordeel. Voor kinderen is dit een waanzinnig leuk spel, dat ervoor zorgt dat ze meer dan ooit buiten komen en kilometers lopen. Normaal gesproken zijn ze niet tot een wandeling aan te sporen en de hond uitlaten is ook geen favoriete bezigheid. Nu stonden ze na de maaltijd te trappelen om weer op pad te gaan.

Ik zag dat mijn kinderen er veel lol in hadden dit spel te spelen. Ik verdiepte me er verder niet zo in. Tot dat moment tijdens het ontbijt, waarop ik de gesprekken tussen mijn zoon en dochter niet meer kon volgen. Ze keken naar een filmpje op You Tube over Pokémon Go. “Waarom power upt ‘ie ‘m dan?” hoorde ik mijn dochter vragen. “Waar gáát dit over?!” dacht ik. Ze hadden het over een gym overnemen, Pokéstops, candy, Pokéballs, power uppen en evolven. Ik had werkelijk geen idee waar ze het over hadden. Het werd dus de hoogste tijd om mijn weerstand opzij te schuiven en eens wat meer betrokkenheid te tonen.

Ik installeerde de app op mijn iPhone en speelde eerst op het account van Ellemijn, maar toen zij op level 11 was aangekomen, ben ik verder gegaan op Willems account. Bloedfanatiek werd ik ervan! Zelfs achter mijn bureau op de zaak zat ik Pokémons te vangen en bezocht ik Pokéstops. Het voelde als een beloning, wanneer ik weer een ei had uitgebroed en een level omhoog was gegaan. Voor de leken onder jullie: bij Pokéstops kun je Pokéballs verzamelen. Deze heb je nodig om Pokémons te vangen. Een ei uitbroeden doe je door kilometers te maken. Als je een vijf kilometer ei hebt geactiveerd, komt dit ei uit als je vijf kilometer hebt afgelegd.En ja, ook ik liep soms nog een blokje verder omdat ik dat ei wilde laten uitkomen. Ik had het ook nooit verwacht 😉

Afgelopen week was ik er wel een beetje klaar mee. Bij mij was de hype alweer over. Ik was het spel gaan spelen om te begrijpen wat mijn kinderen er zo leuk aan vinden en dat begreep ik nu wel. Ik had de app dus van mijn telefoon verwijderd.

Tot we afgelopen maandag allemaal vrij waren vanwege Leidens Ontzet. “Nu hebben we eindelijk tijd om Pokémons te gaan vangen in Kijkduin!” riep Willem afgelopen weekend enthousiast. “Dan zet je toch wel weer even de app op je iPhone mama?” “Tuurlijk schatje”, hoorde ik mezelf zeggen.

In de media had ik gelezen over wat er zich in Kijkduin afspeelde. Dat de mensen er daar gek van werden dat de badplaats overspoeld werd met Pokémonspelers. Eenmaal in Kijkduin aangekomen, viel ik van de ene verbazing in de andere. Dit was een gewone maandag, de meeste kinderen zaten toch op school? Alleen de kinderen in Leiden en Voorschoten waren toch vrij? Waarom was het hier dan tóch zo ontzettend druk? Het straatbeeld was op zijn zachtst gezegd ‘bijzonder’. Iedereen loopt met een smartphone in de hand op het scherm te turen. Kinderen roepen naar elkaar welke Pokémon waar zit. Dat laatste vond ik een grappig fenomeen. Dit spel zorgt ervoor dat kinderen met elkaar in gesprek gaan over welke Pokémons je kunt vangen, zonder dat daar een strijd door ontstaat. Normaal gesproken zouden ze waarschijnlijk niet zomaar met vreemde kinderen gaan praten. Het is ongelofelijk, de gekte in Kijkduin. De hoeveelheid Pokémons is extreem en je ziet er exemplaren die je bij ons in Voorschoten nooit ziet.

Tijd om te lunchen had Willem eigenlijk niet. Hij wilde pakken wat er te pakken viel en was dolgelukkig. Hij straalde en dat was echt fantastisch om te zien. “Dit is echt de Pokémon-hemel mama” zei hij uit de grond van zijn hart.

Inmiddels heb ik de app voorgoed van mijn telefoon verwijderd. Voor mij is het mooi geweest. Maar de ervaring was leuk en het is prettig om te begrijpen wat mijn kinderen bezig houdt. Nu dus weer gewoon de hond uitlaten zonder dat ik mijn route kies langs een Pokéstop. Beter genieten van de herfst…