Lang heb ik geaarzeld of ik deze blog wel zou schrijven. Die twijfel is er nog steeds, maar toch heb ik de knoop doorgehakt achter het toetsenbord plaats te nemen. Waarom ik een blog schrijf over een situatie die me raakte tot in mijn ziel, waar ik verdrietig van werd (en nog soms word) en waarvan ik niet weet of mijn zoon het me later in dank zal afnemen? Het antwoord is simpel: omdat schrijven mij helpt mijn emoties te verwerken. Omdat ik een taboe wil doorbreken. Omdat mijn leven echt niet perfect is ondanks alle leuke, positieve dingen die ik deel in de sociale media. Omdat het leven met een kind met een prothese gewoon niet altijd even makkelijk is. Daarom.

Al jaren roept mijn achtjarige zoon Willem dat hij op voetbal wil. Hoe vaak we hem ook hebben uitgelegd dat we dat geen goed idee vinden met zijn beenprothese, hij blijft erop terugkomen. Willem is gek van voetbal, groot fan van Bayern München en heeft posters van zijn grote helden op zijn kamer hangen. We krijgen het hem maar niet aan zijn verstand gepeuterd dat dat nepbeen nogal hard is en dat dat bij een fysieke sport als voetbal toch onhandiger is dan bij bijvoorbeeld hockey, de sport die hij nu al twee jaar met veel plezier doet.

Na een bezoek aan het schoolvoetbaltoernooi van mijn dochter ging hij thuis aan tafel zitten en zei: “mama, ik wil zo graag een heel lichaam”. Zo’n opmerking snijdt door je ziel, doet pijn in je hart. “Dat begrijp ik heel goed lieverd, ik zou ook liever willen dat je twee gewone benen had, maar helaas is dat niet zo”, was mijn reactie, terwijl ik het brok in mijn keel wegslikte. In de minuten die daarop volgden, werd Willem heel erg boos, ging gooien met alles wat maar voor handen was en huilde hard. Hij was volledig over zijn toeren en intens verdrietig. Ik heb hem maar even gelaten. Hij vertrok naar zijn kamer en dat gaf mij de tijd om na te denken welke benadering de beste zou zijn als hij weer beneden zou komen.

Ruimte geven aan de emoties die erbij horen, dat leek mij het beste. Praten met Willem, hem laten weten dat hij boos en verdrietig mag zijn. Niet gaan opsommen wat hij toch allemaal zo ontzettend goed kan met zijn prothese. Dat hij heel goed kan hockeyen, dat hij sneller dan ieder ander kind zijn twee zwemdiploma’s had, dat dat been hem eigenlijk nooit belemmert. Het lastige is de balans zoeken tussen er enerzijds met hem over praten en er anderzijds niet de hele tijd opnieuw over te beginnen. Dat is hartstikke moeilijk. Als ouder wil je het beste doen voor je kind en moet je op dat moment zorgen dat je je eigen verdriet over de situatie parkeert.

“Wat kan je helpen?” vroeg ik aan Willem. “Zou het helpen als je alles wat in je hoofd zit, wat je denkt, opschrijft in een schrift?” “Ik heb geen schrift”, was zijn reactie. Gelukkig heeft zijn schrijvende moeder altijd een voorraadje op zolder liggen. Ik pakte een cool schrift met een plaatje van New York en gaf het aan hem. Dit bleek een goed idee, want hij ging meteen aan tafel zitten schrijven. Willem heeft dus nu een dagboek, waarin hij zijn gedachten aan het papier kan toevertrouwen. Mijn zoon lijkt als twee druppels water op mij en ik ben blij dat mijn suggestie het gewenste effect heeft. Dat schrijven hem helpt, zoals het voor mij ook helend werkt.

Acht jaar lang hadden we er eigenlijk geen ‘last’ van. En nu dus wel. Al is ‘last’ natuurlijk niet het juiste woord. Willem wordt ouder en zal er vast wel vaker mee geconfronteerd worden dat hij liever een echt been wil. Nuchter blijven, met beide beentjes op de grond, dat is mijn taak als moeder. En de emoties die ik er zelf door voel, die vertrouw ik dan wel aan mijn eigen papier toe…