Augustus vorig jaar veranderde mijn leven drastisch. Na bijna vijftien jaar heb ik ontslag genomen. Ooit als groentje begonnen, net klaar met mijn HBO-opleiding. Veel meegemaakt, veel geleerd. Van beginnend personeelsfunctionaris tot ervaren personeelsadviseur. Ik heb gedurende die periode behoorlijk wat collega’s zien komen en gaan. Ik bleef altijd. Ook toen zich grootse bezuinigingen aandienden, bleef ik. Voordeel van een lang dienstverband, maar achteraf bezien een nadeel. Ik was veranderingsmoe en daarbij had ik last van het feit dat mijn functie inhoudelijk nogal veranderd was. Reden genoeg om op zoek te gaan naar ander werk zou je denken. Toch deed ik dat niet. Ik koos voor het gemak en de veilige wereld die ik kende.

Tot ik eind augustus terug kwam van vakantie en mijn zelfsturende team vond dat ik niet meer functioneerde op een aantal punten. Dat kwam als donderslag bij heldere hemel. Ik herkende mezelf totaal niet in de zogenoemde ‘verbeterpunten’. Twee hele vervelende emotionele gesprekken heb ik erover gevoerd met mijn team. “Gaat dit over mij?” vroeg ik me tijdens die gesprekken af. Lang verhaal kort, mijn team wilde een functioneringstraject van zes maanden met mij starten. In ongeveer vier dagen tijd heb ik toen besloten dat het klaar was. Ik ging niet beginnen aan een traject waar ik zelf niet achter stond. Ik heb ontslag genomen. Een krappe vier weken na het indienen van mijn ontslag was ik weg.

Boos en verdrietig was ik. Voelde me ontzettend gekrenkt. Ik vond dat ik dit niet verdiende na me zoveel jaren keihard te hebben ingespannen voor deze organisatie. Binnen een paar dagen tijd ging mijn gemoedstoestand van ontspannen terugkomen van vakantie, naar randje overspannenheid. Het besluit voelde echter goed. Ik zou eerst een aantal maanden niet werken, tot rust komen en daarna bij mijn man gaan werken. Bovendien zou dit besluit mij meer tijd voor mijn kinderen en een flexibeler leven bieden.

De maanden thuis zijn omgevlogen. Veel afspraken die ik wilde plannen hebben nooit plaatsgevonden. Ik had tijd nodig om tot rust te komen en om nieuwe plannen te maken. Gedurende die drie maanden zonder werk was ik actiever op Twitter dan ooit. Het was voor mij een prettig lijntje met de buitenwereld. De meeste mensen met wie ik daar contact heb ken ik niet persoonlijk. Vaak delen we de passie voor wielrennen en/of hardlopen of hebben we andere gemeenschappelijke interesses. Dat soort contact was in die periode heel prettig.

Het opzeggen van mijn baan heeft mij uiteindelijk alleen maar goede dingen gebracht. Via Twitter kwam ik half december in contact met de mensen van Kettingstrak, die me vroegen of ik niet voor hen wilde gaan bloggen over wielrennen. Schrijven vond ik altijd al leuk, dus ik ben het gewoon gaan doen. Dat was voor het eerst dat ik zomaar in het diepe sprong. Leuk dat het was! Een maand later kwam ik (ook via Twitter) in contact met John van Ierland. Ik reageerde op een tweet over een boek, waarvan hij zelf de schrijver bleek te zijn. Ik kende hem niet, maar interessant was het wel! Hij vertelde me ook dat hij wel een personal assistant kon gebruiken, met alles wat er op hem afkomt. Ik dacht: ‘plannen en organiseren, dat kan ik’ en heb voorgesteld om maar eens een keer samen te gaan eten om een en ander rustig te bespreken.

Half januari zat ik dus opeens aan tafel met John en werd ik werkelijk overstelpt met informatie over wat hij allemaal doet. Ik kreeg meteen een stapel boeken mee, ‘huiswerk’. Vanuit zijn voorzitterschap bij Stichting Courage stelde hij die avond voor dat ik ook wel de PR en Marketing voor Courage kon gaan doen. Een paar uur later was ik dus personal assistant geworden én verantwoordelijk voor de PR en Marketing bij Courage.

De eerste week na dat etentje verkeerde ik werkelijk in jubelstemming. Wat gebeurde er allemaal? Kwam al dit leuks nu zomaar op mij af? Waarom vertrouwden deze mensen mij bijna blindelings? Af en toe bekroop mij het onzekere gevoel of ik dit allemaal wel waar kon maken, maar dat gevoel kon ik toen door de euforie vrij makkelijk parkeren. Ik kreeg nieuwe kansen en ik heb ze met beide handen aangegrepen! Nog steeds is het wennen dat ik nu zoveel vertrouwen krijg. Ik probeer er van te genieten, maar zou dat meer kunnen doen. Het coachingstraject dat ik in januari startte om de restjes van dat vorige leven een plek te geven is ook afgerond en nu is mijn blik meer dan ooit op de toekomst gericht.

Sinds januari ben ik ook bij mijn man aan de slag gegaan. Juist het werken bij hem laat zich prima combineren met mijn andere werkzaamheden. Hoewel ik meer op pad ben, ben ik er toch meer voor mijn kinderen dan toen ik drie dagen per week om half acht met de trein naar Amsterdam vertrok. Ik geniet meer van ze en heb een leven zonder stress. Ik breng mijn kinderen nu elke dag zelf naar school en van zulke momenten geniet ik. Ik haal ze zelf op bij de buitenschoolse opvang en de gesprekjes die we hebben als we naar huis lopen zijn goud waard. Al die dingen had ik daarvoor niet. Wat heb ik veel gemist!

Geen seconde spijt heb ik dus dat ik ongeveer alle zekerheden heb los gelaten en in het diepe ben gesprongen.
Of het makkelijk is? Nee.
Of het vlekkeloos gaat? Nee.
Of ik er niet onzeker over ben? Ja.
Of ik er blij van word? Ja.

Het is de spong dus meer dan waard geweest…